รักนี้ที่รอคอย

Episode 4 ปะทะวาจา

Episode 4 ปะทะวาจา

Episode 4 ปะทะวาจา

หลังจากเลี้ยงรุ่นพบเจอเพื่อนวันนั้น จนผ่านมาสิบวันโรงเรียนก็เปิดเทอม!!!

" เฮ้!!!!! ดีใจจัง " เสียงตาดังขึ้น

" ทำไมเหรอ! " ฉันถาม

" ก็อยู่บ้านน่าเบื่อมากกกกก!!!!! "

" ฉันว่าตัวเองเริ่มอ้วนล่ะนะ อยู่บ้านกินกับนอนอย่างเดียว " พรพูดพร้อมจับเอวตัวเอง

" ฉันก็เหมือนกัน " ฉันพูด มันคือความจริงหน้าท้องที่เคยแบนราบตอนนี้ยื่นออกมานิดๆ

" งั้น จะทำไงดี พวกแกไม่น่าเกียจเท่าฉันหรอกทั้งอ้วนและดำอะ " ตาพูด

" หากแกน่าเกียจแล้วมีแฟนตั้งสองคน และพวกเราที่น่ารักกลับโสดแบบนี้ แกอยากจะเลือกอันไหน " พรถาม

" ใครบอกว่าสองคนคะ? ปิดเทอมฉันไปอยู่บ้านญาติมาได้อีกคนแล้วคะ 555 " ตาพูด ทำให้ฉันและพรมองตากันอ้าปากค้าง....

" นั้นไง แกออกจะน่ารักแบบคล้ำๆ "

" แกยัยพรชมหรือด่าวะ "

" ชมจ้ะ555 อย่าโอ้ยย 555 จักกะจี้ปล่อยซิ วิ วิ ช่วยด้วย "

ฉันส่ายหน้าให้กับทั้งสองคนที่เล่นเหมือนเด็ก

คาบเรียน...

" เอาล่ะ วันนี้มีการบ้านนะ มาส่งวันจันทร์หน้า จับกลุ่มสามคน รายงาน100หน้า เรื่องที่ครูพึ่งพูดไปเมื่อกี้ "เสียงครูสุนิตาดังขึ้น

" โห้ววว..... " เสียงผู้ชายในห้องดังขึ้น

ครูตวัดสายตาดุๆหันไปมอง พวกผู้ชายจึงเงียบปาก พวกเรากินข้าวเที่ยงจนเสร็จต่อด้วยขนม ไปหาที่นั่ง ใต้ต้นไม้อีกตามเคย แต่คราวนี้ที่นั่งมันเต็มไปหมดเลย ไปนั่งริมคลอง ที่นั้นอากาศดีไม่ร้อน มันชื้นๆแต่มีผู้ชายมานั่งมั่วสุมกันเต็มไปหมด! บางมีแอบสูบบุหรี่ บางมานั่งจู๋จี๋ แอบคุณครู จู๋จี๋ชนิดว่าลูบๆคลำๆอะ..... หากครูเจอจะโดนลงโทษ

" ริมคลองล่ะกัน "

" อืม "

" ตรงนั้นเร็วๆว่างอยู่ "

ตาชี้ไปที่หนึ่งโต๊ะซึ่งว่างอยู่แต่โต๊ะข้างๆมีผู้ชายเต็มไปหมด แต่ก็อุ่นใจ ที่ถัดออกไปอีกสองโต๊ะก็มีผู้หญิงแต่เป็นเด็กห้องสามซึ่งพวกเราเป็นเด็กห้องสอง เด็กห้องหนึ่งสายวิทย์พวกนางไม่มานั่งเอ้อระเหยลอยชายที่นี่หรอก

พวกนั้นก็คงนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดแหละ มีแค่เด็กห้องสองและสามที่ดูไม่ค่อยกระตือรือร้น เพราะเป็นเด็กสายศิลป์

" พวกแกรู้ไหม สิตาอะ มันเป็นแฟนน้องมอสาม " พรพูดแบบเบาๆให้พวกเราได้ยินกัน สิตาที่พูดถึงคือเด็กห้องสามที่นั่งอีกโต๊ะกับเพื่อนๆของเธอ

" ก็รู้ อีนี่อะผู้เยอะไม่เคยว่าง " ตาพูด

" อ้าว น้องวิ " ฉันหันไปมองเสียงที่คุ้นเคย

นั่นคือเสียงไอ้เก่งเพื่อนร่วมชั้นเมื่อตอนมอต้น ไอ้นี่แหละที่ไอ้สีหนุ่มเอามาจับประเด็นเมื่อตอนเลี้ยงรุ่น ว่าฉันยังโน่นยังนี้กับไอ้เก่ง จริงๆพวกเราชอบหยอกล้อแบบถึงตัวแต่จริงๆต่างคนต่างไม่คิดอะไรกันเกินคำว่าเพื่อนเลย ถึงไอ้เก่งกอดคอคล้องแขนแต่มันก็คิดกับฉันแค่เพื่อน และฉันก็ไม่รู้รู้สึกจะหัวใจเต้นอะไรเมื่ออยู่ใกล้มันด้วย คนที่ไม่รู้อาจจะคิดว่าพวกเรากำลังจีบกันอยู่ก็ได้

" อืม เลี้ยงขนมหน่อย " นี่แหละปกติของฉันเมื่อเจอหน้าก็ให้เลี้ยงขนม555

" เจอกูไม่ได้เลยนะมึง " เก่งพูด แล้วผลักหัวฉันเบาๆ

" 555 พี่เก่งข๋าาาาา " ตาพูดทีเล่นทีจริง

" โอ้ยยกูกลัว " เก่งทำท่ากลัวๆ ไม่รู้จริงหรือเล่น

" เชอะ!!! "

เก่งมานั่งใกล้ฉันแล้วเอามือกอดคอฉัน ซึ่งฉันก็เฉยๆไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเพื่อนแหละ

" แหม่ๆ อีวิบอกว่าไม่แรด " เสียงไอ้สีหนุ่มลอยมา มันนั่งโต๊ะข้างๆที่ผู้ชายเยอะๆ

" ปากหมามากมึง " เป็นพรที่พูดกลับไป

" น้องพรพี่ไม่ได้ว่าน้องนะ ว่าอีวิโน่น " นั้นไงมันสองมาตรฐานชัดๆกับฉัน อี ไอ้ กับพร เรียกน้อง

" ก็อยากมาว่าเพื่อนพรทำไมล่ะ " พรก็ต่อล้อต่อเถียงกับสีหนุ่มไป

" เก่งเอาแขนออกดิ " คือฉันเริ่มรู้สึกว่าไม่เหมาะละมันกอดนานเกินไป

" กลัวไอ้สีหนุ่มว่าเหรอ!! "

" ก็เออ กูผู้หญิงปะ และมึงดูปากไอ้สีหนุ่มด้วย ตอนมันว่ากูไม่เห็นมึงจะโต้อะไรกลับไป " ฉันต่อว่าเก่ง

" อ้าว กูกะคิดว่ามึงชินกับปากมันแล้ว " เก่งว่าพร้อมเอาแขนออก

" เหอะ ชินนะชินแต่ปากมันสามารถเรียกคนอื่นให้ดูกูผิดๆนะ " ฉันพูด

" ใช่ๆ " ตาสมทบ พร้อมกับจ้องโทรศัพท์มือถือกดหยิกๆ

"เออ ห้องมึงสั่งการบ้านไหม วิชาครูสิน อะ ขอลอกหน่อย "

" กูว่าล่ะ มาแบบนี้มึงต้องแบบนี้ " ปากก็ว่าไปแต่มือก็หยิบสมุดให้มันลอก

" ลายมืออย่างเหี้ยว่ะ "

" งั้นไม่ต้องลอกไอ้สัส " นั้นไงปากฉัน ปากไวนะเออ

" ลอกครับน้องวิ " มันก็เปลี่ยนสีไวไอ้นี่อะ

จริงๆลายมือฉันห่วยมาก แต่การเรียนไม่ห่วยนะ เรื่องความจำเป็นเลิศ แต่เรื่องคณิตอะคิดช้า และไม่ชอบเลย ชอบอะไรที่เกี่ยวกับความจำ ท่องจำ มากกว่า

หลังจากพรสงบปากสงบคำก็หันมากระซิบที่หู ซึ่งนางกวักมือเรียกให้เอาหูไปใกล้นางเพราะฉันกับนางนั่งตรงข้ามกัน ฉันก็ยืนก้มตัวไปหาพร

" อีสิตานั่งมองพวกเราตลอดและแบนปากตลอด "

" อืม ปล่อยไป "

จริงๆเทอมที่แล้วพวกเราเคยมีเรื่องกันกับกลุ่มสิตา คือนางชอบแบนปากใส่พวกเราตลอดทั้งที่พวกเราไม่รู้เลยว่าเรื่องอะไร....จนพวกนั้นชอบพูดกระแทกพวกเรา ล่ะวันหนึ่งเป็นเรื่องเมื่อพรทนไม่ไหว แต่ก็ไม่ได้สาระอะไร จนผู้ชายแยก ดูท่าพวกเราจะปากจัดสู้พวกนางไม่ได้ แถมพวกเราคนน้อย แต่ถ้าลงมือจริงๆฉันก็คงสู้ได้ แต่นี้แค่ใช้วาจาปะทะเสียดสีกันหลังจากนั้นมาก็เข้าหน้าไม่ค่อยติดเท่าไร เจอกันทีไรไม่ด่ากระแทกก็แบนปากใส่กันตลอด

" ยัยวิ ลอกบ้างสิ " เสียงดาวคือเพื่อนร่วมห้องกับไอ้เก่งตอนนี้ และพูดก็พูดเถอะฉันสนิทกับดาวด้วยนะตอนมอต้นเพราะเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันด้วย

" มาสิ ที่ไอ้เก่งเลย " ฉันพูดพร้อมขยิบห่างเก่ง

" อืม ขอบใจ " ดาวก็นั่งระหว่างกลางฉันกับไอ้เก่งแล้วเขียนยิกยักๆอย่างรีบๆกลัวไม่ทันมันจะหมดเวลาพักแล้ว

" แกทำเองเหรอ! " ดาวถามฉันทั้งที่หน้าก็จ้องตัวหนังสืออยู่

" ฉันก็ลอกเพื่อนในห้องมานั่นแหละ555 "

" 555 " ทั้งดาวและเก่งหัวเราะกัน

จริงๆฉันไม่ใช่จะเก่งอะไรขนาดที่เป็นตัวท็อบของห้องหรอกนะ แต่...ฉันมีความตั้งใจแหละ ดูออกเพราะตอนปิดเทอมแรกเขาตัดเกรดและเรียงลำดับคนเก่งด้วยซึ่งชื่อฉันติดอันดับ1ใน10ด้วย ส่วนตาและพรก็ได้ที่12 13 กัน แต่ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบการแสดงออกเพราะทุกครั้งเมื่อออกไปพูดหน้าชั้นเรียนจะรู้สึกประหม่าใจเต้นตึกตัก บางครั้งรู้สึกใจเต้นแรงและมีอาการคลื่นไส้ตามมา

" ถึงคาบเรียนแล้ว เอาสมุดคืนมาได้ล่ะ " ฉันพูด

" เสร็จพอดี เอาไป " เก่งปิดสมุดแล้วยื่นให้ฉัน ดาวตวัดสายตาไปหาเก่ง

" กูยังไม่เสร็จนะ " ดาวพูด

" ลอกของเก่งเลย ฉันต้องไปแล้ว ไปนะ "

ดาวพยักหน้าแล้วเอาของเก่งมาดู พอพวกเราเดินออกมาสักนิด ตากับพรหันไปที่โต๊ะเก่งนั่งกับดาว

" เฮ้ยๆไอ้สีหนุ่มมันมาลอกของไอ้เก่งด้วยนะ แถมๆพวกอีสิตาด้วย โง่ทั้งห้องเลยเหรอวะ.....น่าจะบอกไอ้เก่งว่าอย่าให้ใครดูต่อ เกลียดพวกมันอะ " ตาพูด ปากว่ามือขยิบ

" นั้นสิ " พรเห็นตามตา

" เฮ้อ....ปลงเถอะ ถือว่าทำบุญเถอะ " ฉันพูด

" จ้ะ แม่พระ " พรและตาพร้อมกันพูดแขวะใส่ฉัน

❤️______________❤️

นามปากกาม่านฟ้า