คอขององค์ชายน้อยทั้งสองตกลงไปพร้อมกัน ทั้งคู่ก้มหน้าจนแทบจะชิดอก
“องค์ชายแพ้แล้วนะพะยะค่ะ” ไป๋ฉิงเหวินฉีกยิ้มอย่างพอใจ
“อือ....” เสียงเล็กๆ ส่งออกมาพร้อมกัน ครู่หนึ่งเหมือนแฝดผู้พี่จะคิดขึ้นได้ “เสี่ยวชิงนั่นเป็นหยกของเสด็จยาย พวกเขาเสียไปไม่ได้นะ” ใบหน้าขององค์ชาย หมิงฮุ่ยถิงเงยขึ้นมองแฝดน้องอย่างรวดเร็ว
“นั่นสิ! แล้วทำอย่างไรกันดี?” ก้อนแป้งน้อยอีกคนเงยหน้าขึ้นบ้าง
ทั้งสองหันมาทางไป๋ฉิงเหวินด้วยสายตาอ้อนวอน “มือปราบไป๋พวกเราอยากได้หยกประจำตัวคืน เจ้าคืนให้พวกเราได้หรือไม่?”
“มิได้พะยะค่ะ” ไป๋ฉิงเหวินแสร้งทำหน้าปั้นปึ่ง
“แล้วจะให้พวกเราทำอย่างไร? เจ้าจึงจะคืนหยกให้พวกเรา” หมิงฮุ่ยถิงเป็นผู้ต่อรอง พลันนึกขึ้นได้จึงยกเอาถุงผ้าที่มีเงินอีแปะเหลือติดอยู่นิดหน่อยขึ้น "เจ้าเอาเงินไปให้หมดแล้วเอาหยกคืนพ
