ประตูแง้มออกเล็กน้อย ใบหน้ากลมอวบยื่นออกไปเล็กน้อย
“หมี่เซียงหลิง! หมี่เซียงหลิง!”
“เพคะ องค์ชาย” นางย่อตัวลงคุกเข่ากับพื้นเพื่อจะได้มองใบหน้าเล็กๆ นั้นได้ถนัด “ประสงค์สิ่งใดหรือเพคะ?”
“เจ้ามีเงินให้พวกข้ายืมบ้างหรือไม่?”
“เอ๋? เงินหรือเพคะ?” หมี่เซียงหลิงเห็นท่าทงจริงจังขององค์ชายน้อยแล้วถึงชะงัก องค์ชายอยู่ในวังหลวงล้วนมีทุกอย่างพร้อมสรรพจะเอาเงินไปทำไมกัน?
“หม่อมฉันไม่ได้พกเงินเพคะ แต่ผู่เหม่ยน่าจะมี” นางหันหน้าไปทางนางกำนัลคู่หู “เจ้าพอจะมีเงินสักสองพวงหรือไม่?”
“อืม...มีสิ” ผู่เหม่ยเองก็ทำหน้าที่นางกำนัลที่คอยช่วยดูแลองค์ชายน้อยทั้งสองมาพร้อมกับหมี่เซียงหลิง นางคุกเข่าลงล้วงเอาเงินสองพวงออกมายื่นให้องค์ชาย
“พอหรือไม่เพคะ?”
“ไม่รู้เหมือนกันนะ” หมี่ฮุ่ยชิงหยิบเอาเงินสองพวง
