เพนท์เฮาส์เซอร์เวย์
“ที่นี่มีอะไรกินไหมคะ” เธอรู้สึกหิวตั้งแต่บนรถ ตอนอยู่ร้านอาหารกินได้ไม่อิ่ม เพราะโดนเด็กของเซอร์เวย์เข้ามาหาเรื่องก่อน เสียดายอาหารที่สั่งมา ของโปรดตัวเองทั้งนั้น
กินไม่อิ่ม ไม่หมด แถมยังต้องเสียเงินอีกต่างหาก น่าโมโหยัยคนนั้นจริงๆ สำหรับเธอเรื่องกินถือว่าเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก
“หิวเหรอ?”
“ค่ะ หิว หิวมากก”
“เดี๋ยวทำบะหมี่ให้”
คนหิวยิ้มกว้าง ไม่ได้กินบะหมี่นานมาก ตอนแรกจิตใจยังนึกเสียดายอาหารในร้านที่สั่งมากิน พอได้ยินเซอร์เวย์พูดถึงบะหมี่ต่อมหิวพลันเริ่มทำงานสุดฤทธิ์
ผ่านไปไม่นาน เซอร์เวย์ยกบะหมี่ร้อนๆมาให้มิลิน ดวงตาคู่สวยมองบะหมี่ตรงหน้าเป็นประกาย กลิ่นหอมๆชวนให้น้ำลายสอได้ไม่ยาก
เธอนั่งกินบะหมี่ที่เซอร์เวย์ทำมาให้อย่างเอร็ดอร่อย ไม่รู้ว่าอร่อยหรือกำลังหิว คิดว่าคงทั้งสอง
“ฉันไปรับสายพ่อก่อน”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเซอร์เวย์ทั้งที่ในปากยังมีเส้นบะหมี่คาอยู่ พร้อ
