พรพิรุณกลับมาถึงเพนต์เฮาส์ในเวลาพลบค่ำ ใบหน้าหวานมีความกังวล เมื่อได้รู้จากบอดีการ์ดหนุ่มของสิงหราชมาว่าเขาไม่สบาย ดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองหาคนที่มาถึงห้องก่อนแล้ว ก่อนสายตาจะปะทะกับร่างสมบูรณ์แบบที่นอนแน่นิ่ง ราบไปกับพื้นโซฟาตัวหรูหรา
เรียวขาสวยภายใต้กระโปรงนักศึกษาตัวยาวเลยเข่าเล็กน้อย
ก้าวเดินมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มือบางยกขึ้นทาบหลังมือกับหน้าผากกว้าง ก่อนที่จะเห็นดวงตาคมกริบสีดำสนิทค่อยๆ ลืมขึ้นมองและหลับลงอีกครั้ง
“หนูว่าไปหาหมอดีกว่ามั้ยคะ” เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง เพราะถึงแม้จะตัวไม่ร้อน แต่อาการที่ได้ฟังมาจากวิกเตอร์ทำให้อดเป็นห่วงไม่ได้
สิงหราชฝืนลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาจับน้ำเสียงหวานแลดูเป็นห่วงของหญิงสาวได้ ท่อนแขนแข็งแรงวาดขึ้นไปโอบรั้งคอระหงลงมาแนบอก ก้มหน้าลงสูดดมกลุ่มผมหอมอ่อนๆ คล้ายกับได้ยาดมชั้นดี อาการคลื่นไส้ที่มีมาก่อนหน้าเบาบางลงอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
