อรุณรัศมีกวาดตามองไปรอบๆ อย่างชอบใจกับบรรยากาศของร้านอาหารริมแม่น้ำบางปะกง รวมทั้งโต๊ะที่นั่งก็อยู่ตรงริมน้ำพอดี ซึ่งมีสายลมเย็นพัดโชยตลอดเวลา
นากิกวักมือเรียกเด็กในร้านเพื่อสั่งอาหาร ชายหนุ่มรู้จักร้านอาหารแห่งนี้เป็นอย่างดี เพราะเซกิซึ่งเป็นอาของเขาเป็นคนพามา เพียงแต่ตอนนั้นยังไม่นิยมชมชอบอาหารไทยนัก ซึ่งผิดกับตอนนี้ลิบลับ หลังจากรับเมนูมาดูแล้วหนุ่มญี่ปุ่นก็สั่งอาหาร ซึ่งจดจำมาจากที่เคยได้ยินอาสะใภ้สั่งอย่างคล่องแคล่ว
“ฉู่ฉี่กุ้งแม่น้ำ ต้มยำทะเล ยำปลาตะไคร้ ทอดมันปลากราย...”
อรุณรัศมีที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนจะเอ่ยทักท้วงเมื่อเห็นอาหารที่เขาสั่งมานั้นมากเกินกว่าคนสองคนจะกินหมดได้
“พอก่อนค่ะคุณจิน เรากินกันแค่สองคนเองนะคะ”
ดวงหน้าหล่อเหลาของนากิเงยหน้าขึ้นจากเมนู มองหน้าคนพูดแล้วบ่นพึมพำออกมาเบาๆ
“แค่นี้ก่อนก็ได้ คุณนี่ชอบทำตัวเป็นเจ้าหัวใจผมจริงๆ”
“คุณว่าอะไรนะค
