“รถยี่ห้อแอสตัน มาร์ติน เจ้าของเขาเรียกค่าเสียหายห้าหมื่นน่ะก็สมควรแล้วแหละน้ำ รถยี่ห้อนี้เป็นรถนำเข้าจากต่างประเทศ ตอนนี้กำลังเป็นที่นิยมในหมู่คนรวยที่มีเงินเหลือใช้”
“แต่มันเกินไปจริงๆ นะนุช รถเป็นรอยแค่นิดเดียว เรียกค่าเสียหายซะมหาโหด” อรุณรัศมียังไม่วายบ่นกระปอดกระแปดอย่างไม่ยอมแพ้
“นี่แหละผลของการไม่ต่อประกัน จำไว้เลยนะคราวหน้าใกล้หมดอายุก็รีบไปต่อเลย อย่าให้ขาดแบบนี้ แถมยังไม่ยอมให้อู่มาประเมินอีก เล่นไปยอมตกลงกับเขาซะเอง ไม่รู้ว่าแกซื่อหรือเซ่อกันแน่”
คนถูกบ่นทำหน้าเจื่อนๆ แล้วจึงบอกเหตุผลของตัวเองออกไปอย่างเซ็งๆ “ก็ฉันไม่อยากเสียเวลานี่นา อีกอย่างฉันกลัวอู่ประเมินแล้วจะต้องจ่ายแพงกว่านี้ แต่ถึงไม่ประเมินก็แพงอยู่ดี”
“แต่แกก็มีเงิน ทำไมไม่จ่ายให้เขาไป จะได้จบเรื่องจบราว ไม่ต้องมาติดพันกันแบบนี้”
“ก็ฉันมีเงินติดตัวมาไม่พอนี่นา” อรุณรัศมีก้มหน้าก้มตาเถียง แต่ก็ถูกสายตาของอีกฝ่าย
