“ขอโทษนะน้ำ ฉันไม่ได้มีเจตนาจะพูดตอกย้ำให้แกคิดมาก ฉันคิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจดี พรุ่งนี้เราก็จะไปเยี่ยมน้องๆ ที่บ้านแสงตะวันกันอยู่แล้ว ตัวแกก็จะได้ข้อมูลของจริงมาเขียน รับรองว่าบทความของแกจะต้องถูกพูดถึงอย่างแน่นอน”
“ฉันไม่ได้คิดมากหรอกนุช กลับดีใจและตื้นตันมากด้วยซ้ำ เพียงแค่อดน้อยใจแทนเด็กกำพร้าไม่ได้เท่านั้นเอง แต่รับรองว่าฉันจะเขียนบทความนี้ออกมาจากหัวใจของฉันเลยทีเดียว”
ครั้นพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ภาพเหตุการณ์เมื่อวานก็วาบเข้าสู่สมองในทันใด เธอจะเก็บเรื่องราวความประทับใจที่ได้พบเห็นด้วยตาของตัวเองมาเขียน สื่อสารเรื่องราวและความรู้สึกให้คนอีกมากมายได้รับรู้ หวังให้เป็นประโยชน์ต่อสังคมไม่มากก็น้อย
“แกลองเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่ต้นดูสิ ฉันคิดว่าพี่ต้นต้องสนใจแน่นอน”
“ขอบใจแกมากเลยนะนุช ที่คอยช่วยไขปัญหาให้ฉันทุกครั้งตั้งแต่เด็กจนกระทั่งโต” พูดจบร่างบอบบางก็ลุกขึ้นแล้วเดินลิ่วไปยังห้องข
