“เป็นอย่างไร พอจะอยู่ได้หรือไม่” อี้หานพาลี่มี่และครอบครัวมาที่เรือนเล็ก ซึ่งอยู่มิห่างกับเรือนหลักของอี้หานสักเท่าใด
“ได้เจ้าค่ะ กว้างขวางกว่าเรือนของข้าเสียอีก”
“เช่นนั้นก็พาท่านยายไปพักผ่อนเถิด ข้าให้คนเตรียมเครื่องนอนไว้ให้แล้ว ส่วนอาหมิงข้าจะพาไปที่ห้องของเจ้าก่อน”
“เช่นนั้นมี่เอ๋อร์ตามไปดูอาหมิงเถิด มิต้องห่วงยาย” เหมาไป่เองก็ห่วงหลานชายที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของท่านเจ้าเมืองเช่นกัน จึงอยากให้ลี่มี่ไปดูหลานชายมากกว่า
“คุณหนูไปกับคุณชายน้อยเถิด ข้าจะอยู่เฝ้าท่านยายเองเจ้าค่ะ” เมื่อผิงผิงเอ่ยดังนั้นลี่มี่ก็เบาใจ เดินตามอี้หานไปดูน้องชาย
ลี่หมิงถูกวางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ ร่างสูงยกผ้าห่มขึ้นห่มกายให้เด็กน้อยที่หลับสนิท
“เรื่องที่ท่านบอกจะให้ข้าช่วย…” ลี่มี่เอ่ยถามเสียงเบา
“เจ้าจะฟังเลยหรือ ข้าว่าเจ้าพักผ่อนก่อนดีหรือไม่ อีกไม่กี่ชั่วยามก็จะเช้าแล้ว วันพรุ่งค่อยคุยกันเถิด ฮัดชิ
