แต่มือเจ้ากรรมก็กลับไปแตะถูกโทรศัพท์มือถือที่ได้รับการซ่อมแซมอย่างดี มีตำหนิแค่รอยร้าวนิดเดียวที่หน้าจอเท่านั้นซะก่อน แล้วหน้าของผู้ชายเฮงซวยนั่นก็ลอยอวลในสมองจนแทบจะโยนโทรศัพท์ทิ้งให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย!
เอสเพรสโซ่... คนสารเลว!!!
“อาจารย์ยังไม่เข้าเหรอคิวริ”
คำถามราบเรียบแต่ไร้ความเย็นชาในน้ำเสียงดึงสติฉันให้หลุดจากภวังค์ที่กำลังจองจำตัวเองในความเคืองแค้น เอฟากลับมาแล้ว กลับมาคนเดียว... ผมยาวเหยียดตรงของเธอเปียกชุ่ม และตอนนี้เธอก็เปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดวอร์มกีฬาด้วย
“อาจารย์ประชุมน่ะ เธอไปตากฝนที่ไหนมา แล้วปูโน่ล่ะ?”
“ไล่กลับบ้านไปแล้ว ไม่สบายอยู่ไม่รู้จะมาทำไม”
เอฟาตอบพร้อมกับบ่นเบาๆ ก่อนทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ด้านหน้าฉันข้างๆ ใบเตย ปูโน่กลับไปแล้ว... แบบนี้วันนี้ฉันก็นั่งเรียนคนเดียวน่ะสิ เหงาแย่... แต่ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะเรื่องทุเรศๆ เมื่อวานทำให้เช้านี้ฉันมองหน้าปูโน่ได้
