“เฮ้ย ปริ๊นซ์ ทำไมเปิดไม่ได้วะ”
เสียงบ่นของคิมจากภายในห้องเรียนทำให้เอฟาสะดุ้งนิดๆ เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอดึงมือซ้ายของผมไปเขียนบางอย่างลงไปและเขียนย้ำๆ ซ้ำๆ ที่สี่ตัวอักษรสุดท้ายให้หนาขึ้น ก่อนจะพยักหน้าบอกให้ผมอ่านมัน
‘Don't open the curtain! / ESSO’ (ห้ามเปิดม่านเด็ดขาด! / เอสโซ่)
พอเห็นข้อความนั้น ผมก็เข้าใจทันทีว่าเธอต้องการให้ผมทำอะไร
“มึงดึงเชือกผิดอัน โง่ชิบ! นั่นมันสำหรับดึงปิด ดึงอันข้างๆ โน่น”
ก่อนที่คิมจะทำตามคำบอกของปริ๊นซ์ เพื่อนซี้ผู้โคตะระชาญฉลาดของผม (ประชด -*-) แล้วเปิดม่านให้ทุกคนในห้องเห็นว่าผมกับเอฟายืนหลบอยู่ที่ระเบียงเล็กข้างนอกนี้ ผมก็รีบยื่นฝ่ามือเข้าไปตรงช่องหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้และผ้าม่าน พร้อมกับแบมือออกให้ทั้งคิมและปริ๊นซ์เห็น ขอให้เห็นแค่สองคนเถอะ อาจารย์อย่ามองมานะ Please~ T_T
“Holy Shit !! (เวรเอ๊ย!)”
คิมอุทานเสียงดังก่อนที่ข้างในห้องจะมีเสียงโค
