EP1 กระต่ายน้อยกับหมีโหด l 3
1139 คำ
คิม เพื่อนผิวสีฝีมือฉกาจฉกบอลจากมือผม พร้อมกับเอียงคอกวักมือเรียกให้เดินตามเข้าไปในสนามที่กำลังโยนเหรียญตกลงกันว่าทีมใครจะแข่งก่อน
ผม ปริ๊นซ์ และคิม แยกตัวจากชมรมบาสเกตบอลกิ๊กก๊อกของโรงเรียน มาตั้งทีมสตรีทบาสกันตั้งแต่เทอมสองของเกรดสิบ เพราะต่างใจตรงกันว่าสตรีทบาสมันเจ๋ง! ไม่ต้องขังตัวเองอยู่ในกฎเกณฑ์มากมายจนน่าเวียนหัว แล้วพอพวกผมฟอร์มทีม ลงแข่งจนได้ถ้วย พวกเพื่อนๆ ก็เฮโลกันมาตั้งทีมบ้าง จนตอนนี้ล้นสนามอย่างที่เห็น
เสียงลูกบาสกระทบสนามคอนกรีตเป็นจังหวะ กลิ่นหอมละมุนของไอแดด ลมเย็นที่พัดโชยมาเป็นระยะ และเสียงเชียร์ของสาวๆ รอบสนาม ไม่เคยต่างไปจากปีก่อน
แต่มันก็ทำให้ผมอดใจหายไม่ได้
นี่เป็นปีสุดท้ายแล้ว ที่จะได้เล่นบาสกับพวกมัน
ทีมฝั่งตรงข้ามจัมป์ชู้ตระยะไกลจนบอลลอยสูง แต่ไม่สูงเกินกว่าที่ผู้เล่นตำแหน่งเซนเตอร์ตัวสูงกว่าสองเมตรแบบคิมจะกระโดดตบป้องกันจนบอลลูกนั้นลอยออกจากสนาม
บอลนั่นพุ่งลงกระทบพื้น ก่อนเด้งขึ้นตรงไปทางเด็กผู้หญิงที่เดินผ่านมากับยัยหมีโหดพอดี!!
“เฮ้ย ระวัง!” ผมตะโกนลั่น
เสียงกรีดร้องของพวกผู้หญิงดังก้อง เด็กคนนั้นยืนตัวแข็ง ตาโต แต่แค่ชั่วพริบตาร่างเล็กบอบบางก็ถูกกระชากให้ไปยืนหลบหลัง พร้อมกับที่หมีโหดยกแขนขึ้นรับลูกบอลนั้นแทน!
แมน... แมนโคตรๆ =[]=;
“เอฟา!”
ผมผละออกจากสนามตรงไปหาร่างบางที่เซถอยหลังเพราะแรงกระแทก ก่อนฉวยข้อมือเธอมาพลิกดู อูย... แดงแจ๋ เห็นแล้วแอบเจ็บแทนจนเผลอเบ้หน้าขณะเงยขึ้นถาม
“เจ็บป่ะ”
“ลองโดนดูบ้างไหมล่ะ - -^”
หงะ... นี่สินะ ที่เขาเรียกทำคุณบูชาโทษ T^To
สาวน้อยตัวเล็กที่หลบอยู่ข้างหลังค่อยเกาะแขนเอฟาแล้วชะโงกหน้าออกมามองอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทำให้ผมเหลือบมองไปอย่างไม่ทันตั้งใจ แต่ในวินาทีที่เราสบตากันก็ราวกับโลกทั้งใบหมุนช้า...
ผู้หญิงคนนี้... สวยเป็นบ้า!!!
ใบหน้าเนียนรูปไข่อยู่ในกรอบผมหยักศกเป็นลอน ปากอิ่ม ตาโต ขนตางอนเช้งเรียงกันเป็นแพหนา น่ารักเหมือนกระต่ายตัวน้อยๆ ผูกโบสีชมพูเลยอะ ♥
“อย่าจ้องมาก เดี๋ยวสึก”
เอฟาสะบัดมือออกจากการจับกุมของผม พร้อมกับดึงแขนกระต่ายน้อยให้เดินตามไปทางตึกวิชาการ ปล่อยให้ผมยืนเอ๋อค้าง มองตามยัยตัวเล็กที่หันมายิ้มหวานพร้อมก้มศีรษะให้อีกครั้ง
โอย เหมือนหัวใจมันจะละลายไปกองแทบเท้า
อาการแบบนี้มัน...
“ตกหลุมรักล่ะซี้~!”
สองเกลอเดินมาตะปบไหล่แล้วพูดกรอกหูผมคนละข้าง แต่ผมไม่ตอบโต้ ไม่ละสายตาจากแผ่นหลังบอบบางของสาวน้อยแปลกหน้าด้วยซ้ำ
“ใครวะ ไม่เคยเห็นหน้า” ผมถามลอยๆ เพราะใจมันลอยตามเธอไปแล้ว~
“เด็กใหม่ ย้ายมาจากเกาหลี นี่มึงไปมุดหัวอยู่ไหนถึงไม่ได้ข่าววะ มีคนส่งรูปคุณเธอต่อๆ กันมาทางไลน์จนยัยนั่นก็ขึ้นแท่นสาวฮอตอันดับหนึ่งในชั่วข้ามคืนเลยนะโว้ย ดังจะตาย”
ปริ๊นซ์ให้คำตอบ พร้อมกับตบหัวผม - -^
“ก็กูไม่ได้เล่นไลน์นี่หว่า จะไปรู้ได้ไงวะ” ผมปัดมือมันออกพร้อมกับเถียงขาดใจ ครั้งสุดท้ายที่ผมตามเทรนด์โซเชียลเน็ตเวิร์กคือบีบีเอ็ม -O- ทุกวันนี้ยังใช้ Blackberry curve รุ่นแรกอยู่เลย ตกตั้งหลายรอบแล้วก็ไม่พังซะที ไม่รู้จะทนแข่งกับโนเกีย 3360 ในตำนานรึไง -_- พอตอนนี้ที่บีบีโหลดแอปไลน์มาเล่นได้ ผมก็ขี้เกียจตามกระแสแล้วอะ
“แต่ฮอตยังไงก็น่ารักเท่าเอฟาไม่ได้หรอกว่ะ”
เสียงที่พยายามดัดให้หวานกับท่าทางเคลิ้มฝันของคิม ทำเอาผมกับปริ๊นซ์ละความสนใจจากกระต่ายน้อย แล้วเดินส่ายหัวเซ็งๆ หนีมันเข้ามาในสนามทันที ไอ้คิมมันบ้า -O- ไม่รู้มันเอาสมองส่วนไหนไปคิดว่ายัยหมีโหดอะ ‘น่ารัก’ แถมไปขอเข้ากลุ่มกับแฟนคลับเอฟา ที่ล้วนแล้วมีแต่พวกสาวๆ อีกต่างหาก
“เอฟา ผมรักคุณ >Oพลั่ก!
“...”
ที่ลอยมากระแทกหน้าคิมเต็มๆ คราวนี้ คือหนังสือเรียนเล่มหนา หนึ่งในหลายๆ เล่มที่เอฟาถือติดมือมาด้วยนั่นแหละ เหอๆ ได้แต่หวังว่าบทเรียนครั้งนี้จะทำให้มันฉลาดขึ้น แต่ก็ได้แต่หวังละนะ เพราะมันยังทำหน้าเคลิ้มฝันอยู่เลยตอนเก็บหนังสือขึ้นมากอดไว้ แล้วตะโกนไล่หลังเอฟาไป
“แล้วผมจะรีบเอาไปคืนนะคร้าบ +O+”
@ หลังเลิกเรียน
ผมแย่งหนังสือภาษาอังกฤษเล่มนั้นมาจากคิมก่อนกลับบ้านจนได้
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเพราะผมเกิดหลงผิดพิศวาสบาดจิตยัยหมีโหดขึ้นมาหรอกนะ ผมจะเอาหนังสือเล่มนี้เป็นข้ออ้างในการสืบเรื่องกระต่ายน้อยจากเอฟาต่างหาก >_ติ๊งหน่อง~~
กดกริ่งไปแล้วก็อดใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ ไม่ได้แฮะ ผมไม่ได้เข้าไปในบ้านเอฟากี่ปีแล้วน้า ทั้งที่เดินจากรั้วบ้านผมมาไม่กี่ก้าวก็ถึงบ้านเอฟาแล้วแท้ๆ
อาจเป็นเพราะเอฟากับปูโน่เป็นเด็กเรียนด้วยกันทั้งคู่ ต่างกับผมที่เฮ้วกับเพื่อนไปวันๆ จนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เกิดระยะห่างระหว่างเราสามคนขึ้นมา...
“ใครจ๊ะ?”
คุณแม่ยังสาวของเอฟาเปิดประตูรั้วให้ผมเดินเข้าไป แต่ก็ยังมองมาด้วยสีหน้าสงสัยอยู่ดี
เหอ... น้าอีฟไม่ค่อยปลื้มผมเท่าไหร่ด้วยสิ แกกลัวว่าผมจะชวนเอฟาเหลวไหล ออกนอกลู่นอกทาง ดูท่าคงไม่ให้ผมเข้าบ้าน แต่ให้ฝากหนังสือไว้ที่แกแน่
“สวัสดีครับคุณน้า”
ผมยกมือไหว้นุ่มนวล ก่อนลดหนังสือเล่มหนามากอดไว้ให้น้าอีฟเห็นชัดๆ ว่าเป็นตำราเรียน พร้อมกับคลี่รอยยิ้มละไมแบบที่ฝาแฝดจอมเฟกของผมชอบทำเป็นประจำเวลามันอารมณ์ดี
“ผมปูโน่ครับ”
- ผู้เขียน
