ตอนที่ 7
1009 คำ
“อะไรนะโจ มาไม่ได้ ทำไมล่ะ แล้วฉันจะลากนังวากลับยังไง” พีระพลถามกลับผัวหนุ่มไปตามสายด้วยความโมโห ในขณะเดียวกันก็ต้องหันไปปรามวาสินีที่กำลังโวยวายไปพร้อมๆ กัน
“ถ้าไม่มา คืนนี้ก็งดซั่มนะ งดไปหนึ่งวีคเลย จำเอาไว้ไอ้โจ”
พีระพลตะคอกใส่สายโทรศัพท์ ก่อนจะตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิด กำลังจะลุกขึ้นเพื่อลากวาสินีออกจากร้าน แต่ก็มีผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่แม้แต่ในแสงไฟสลัวๆ ก็ยังหล่อมากๆ มาหยุดยืนอยู่ข้างๆ โต๊ะ
“หล่อจัง...”
พีระพลครางออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบตั้งสติ และจะอ้าปากขอโทษ เพราะคิดว่าพ่อเทพบุตรตนนี้กำลังจะมาต่อว่าเรื่องที่วาสินีเสียงดัง
“ขอโทษด้วยนะครับ พอดีเพื่อนผม... เมามาก แต่กำลังจะพากลับแล้วล่ะครับ”
“ผมชื่อนายแพทย์ปรมินทร์นะครับ เป็นเพื่อนกับพี่ชายของวาสินี”
“ครับ?”
พีระพลงงๆ และก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อในสิ่งที่หูได้ยินนัก
“คุณเป็นเพื่อนกับพี่วินเหรอครับ”
“ใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนกับเมธวินพี่ชายของวาสินี เดี๋ยวผมพาเธอกลับบ้านเองครับ”
“เป็นเพื่อนพี่วินแน่นะครับ”
แม้ความหล่อของผู้ชายตรงหน้าจะทำให้ไว้ใจได้เกือบเต็มร้อย แต่กระนั้นก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้
“ใช่ครับ”
ขณะที่พีรพลยังคงลังเลอยู่นั้น วาสินีที่ก้มหน้าคร่ำครวญอยู่กับแก้วเหล้าก็เงยขึ้นพอดี หล่อนยิ้มกว้างเมื่อเห็นปรมินทร์
“พี่สอง...”
หล่อนเอียงคอไปมาพร้อมกับยิ้มตาเยิ้มเพราะเมามาก
“ไม่ช่ายนี่นา... พี่หนึ่ง... พี่หนึ่ง...”
“นี่มึงรู้จักใช่ไหมนังวา”
พีระพลกระซิบถามเพื่อน แต่เพื่อนไม่ยอมตอบ เอาแต่ชี้หน้าต่อว่าพ่อเทพบุตรสุดหล่อ
หรือว่าคนนี้จะเป็นคนที่ทำให้เพื่อนรักของเขาอกหักกันนะ
“เดี๋ยวผมพาเธอกลับบ้านเองครับ คุณวางใจได้ ผมไม่ใช่คนร้าย”
พอเห็นว่าวาสินีรู้จัก พีระพลก็วางใจ เขาซึ่งไม่มีความสามารถพอจะทำให้เพื่อนหยุดดื่มเหล้าได้ จึงยกหน้าที่นี้ให้กับปรมินทร์ทันที
“งั้นผมฝากนังวาด้วยนะครับ”
“ครับ”
พีระพลลุกขึ้น ก่อนจะจับแขนเรียวของวาสินีแผ่วเบา
“กูกลับก่อนนะ มึงก็หยุดดื่มเร็วๆ เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ตื่น”
“ม่ายยย จะดื่ม... จะดื่มมม... เอาเหล้ามา... เอามาอี๊กกก...”
พีระพลหันไปสบตากับปรมินทร์ ก่อนจะบ่นพึมพำอย่างอ่อนใจ
“ช่วยรับช่วงต่อผมทีครับ ผมหมดความสามารถแล้ว”
ปรมินทร์ยิ้มให้กับคู่สนทนา และก็รอจนคู่สนทนาเดินออกไปจากโต๊ะ เขาจึงหย่อนกายลงนั่งตรงหน้าของวาสินีแทน
“เด็กบ้า ทำไมดื่มเยอะขนาดนี้เนี่ย”
วาสินีจ้องหน้าปรมินทร์ และเพราะความเมามาย ทำให้หล่อนมองเห็นว่าเขาคือปรมะ ผู้ชายที่ทำให้ตัวเองอกหักดังเป๊าะ
“พี่หนึ่ง...จ๋าย... ร้ายยยย... ทำไมไม่รอวา... รีบมีเมีย... ทำมายยยย...”
ปรมินทร์ได้แต่นั่งมองคนเมาโวยวาย มองด้วยสายตาไม่แสดงความรู้สึก
เขานั่งฟังหล่อนพร่ำเพ้อพัดพ้อปรมะผู้เป็นพี่ชายอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง จึงตัดสินใจโทรหา
เมธวิน
“ไอ้วิน... น้องสาวนายเมาแอ๋อยู่ในไนต์คลับว่ะ”
เมธวินที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ชะงักงันไปทันที
“ยัยวาไปดื่มเหรอไอ้สอง”
“อืม และก็ไม่ใช่ดื่มธรรมดานะไอ้วิน แต่เท
พรวดๆ จนเมาแอ๋เลยว่ะ”
ขณะที่คุยโทรศัพท์กับเมธวินอยู่ ปรมินทร์ก็หันไปส่งสัญญาณให้กับพนักงานว่าไม่รับแอลกอฮอล์อีกแล้ว
“สงสัยจะเสียใจเรื่องไอ้หนึ่งน่ะ” เมธวินถอนใจออกมาแรงๆ
“พี่หนึ่งทำอะไรวาหรือไอ้วิน”
“ไอ้หนึ่งมันไม่ได้ทำอะไรหรอก แต่ยัยวาน่ะสิเพิ่งรู้ว่าไอ้หนึ่งมีเมียมีลูก ก็คงรับไม่ได้น่ะ เลยเมาแอ๋แบบนั้น”
ปรมินทร์มองหน้าแดงๆ ของวาสินีด้วยสายตาอ่อนใจ
“แล้วนี่นายจะให้ฉันทำยังไง ฉันขับรถพาวาไปส่งที่บ้านแกเลยดีไหม”
“เฮ้ย... พามาไม่ได้นะ”
ปรมินทร์แปลกใจกับคำพูดของเพื่อนไม่น้อย จนอดถามไม่ได้
“อ้าว ทำไมล่ะ ไม่ให้ฉันพาวากลับไปหานาย แล้วจะให้ฉันพาไปไหน”
“คืออย่างนี้ไอ้สอง... คือว่า...”
เมธวินหันไปเห็นรินลดาเมียรักเข้าพอดี จึงยิ้มอย่างมีเลศนัย
“นายก็รู้นี่ไอ้สองว่าเมียฉันท้องอยู่ แล้วรินก็แพ้กลิ่นแอลกอฮอล์ แพ้มากด้วย”
“แล้วยังไง”
“ก็ถ้านายพายัยวามาส่งตอนนี้ ซึ่งฉันเดาว่ายัยวาน่าจะอาบเหล้าเรียบร้อยแล้ว กลิ่นมันก็จะต้องมาเข้าจมูกเมียฉันน่ะสิ แล้วรินก็จะอ้วกแตกอ้วกแตน ลูกฉันในท้องของรินก็จะเมาไปด้วย...”
“สรุปนายไม่ให้ฉันพาวากลับบ้าน?”
“ไม่ใช่ไม่อยากนะ แต่มันจำเป็นจริงๆ ไอ้สอง ลูกกับเมียฉันจะเมาน่ะสิ”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง”
“เอาอย่างนี้ไหม นายก็พายัยวาไปเปิดโรงแรม หรือพาไปคอนโดของนายก่อนก็ได้ พอยัยวาหายเมาแล้วค่อยพามาส่งที่บ้าน”
ทางออกของเมธวินมันไม่ค่อยจะดีนัก ทำให้ปรมินทร์แย้ง
“ไม่ได้หรอก น้องสาวนายโตแล้วนะโว้ย จะมาอยู่กับผู้ชายตามลำพังได้ยังไงวะ”
“แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นนายไง ฉันไว้ใจ”
เมธวินบอกว่าไว้ใจ แต่ปรมินทร์กลับรู้สึกลำบากใจเหลือเกิน
“ทำไม หรือว่านายคิดไม่ดีกับน้องสาวฉัน ไอ้สอง”
“ฉันจะไปคิดไม่ดีกับน้องสาวนายได้ยังไงวะ”
เมธวินยิ้มขบขันกับโทรศัพท์มือถือ
- ผู้เขียน
