แพรไหมนอนไม่หลับ...เธอเข้าพักโรงแรมหรูแห่งนี้แม้นว่าค่าห้องจะแพงกว่าเช่าคอนโดมิเนียมที่กรุงเทพฯ ทั้งเดือนก็ตาม เสียงพูด และเสียงตบใบหน้าของพ่อเลี้ยงภูเมฆยังคงดังชัดในโสตประสาทของเธอ เขาพูดความจริง...แล้วผู้หญิงที่เขาพูดก็คงไม่ใช่หล่อนคนนี้
“อึก...” ฝ่ามือบางกำเข้าหากันแน่น เธอคร่ำครวญไม่ลงเลยจริง ๆ เขาเลวกับเธอเกินกว่าจะกอดขาอ้อนวอนให้เลิกเจ้าชู้ เพราะเธอเคยขอร้องเขาไปแล้ว แต่ได้กลับมาเป็นการทรยศหักหลัง
ยิ่งคิดฝ่ามือบางก็ยิ่งกำเข้าหากัน เธอกัดฟันแน่นจนกรามเล็กสั่นไหว น้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกมาราวกับทำนบน้ำตาแตก กระนั้นก็ไร้เสียงสะอื้นไห้ เธอมองตัวเองผ่านกระจกเงาภายในโรงแรมหรู มองสภาพของตัวเองที่อดทนมาโดยตลอด พยายามที่จะไม่เซ้าซี้ ใช้ความเชื่อใจในการประคับประคองชีวิตคู่ ไม่คิดเลยว่าเขาจะทรยศหักหลังเธอเช่นนี้
“กรี๊ดดด!!” ความอัดอั้นตันใจทั้งหมดถูกระบายออกมาเป็นเสียงกรีดร้อง แพรไหมสูญเส
