เวลาผ่านไปโดยที่ศรัณย์ไม่ได้เจอหน้าริสาเลย เพราะเธอให้เหตุผลกับเขาว่ายังไม่หายระบมและรู้ดีว่าถ้าให้เขาเข้าห้องได้เมื่อไหร่คงห้ามใจกันไม่ไหว ซึ่งเขาก็เข้าใจและเฝ้านับวันเวลาอยู่ตลอด
และถึงแม้จะไม่ได้เจอหน้ากันแต่พวกเขาก็โทรคุยกันแทบจะทุกครั้งที่ว่าง นั่นยิ่งเหมือนสุมความอัดอั้นทับเข้าไปในใจของทั้งคู่มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเข้าสู่วันที่สี่ที่ไม่ได้เจอกัน เย็นวันนี้ริสาเป็นฝ่ายโทรหาเขาก่อน
"ฮัลโหลรัน ทำไรอยู่"
"สาาา.. กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย"
"ไม่ต้องเลย เมื่อเช้าก็เพิ่งโทรคุยกันไม่ใช่เหรอ"
"ก็มันอยากคุยอีกนี่นา"
"ชิ.. งั้น.. ไปกินข้าวกันป่ะ"
"ได้เหรอ! อืมๆ เดี๋ยวรีบลงไปหานะ"
"ไม่ต้องทำเสียงดีใจขนาดนั้น แค่จะชวนไปกินข้าวเอง"
"ก็ดีใจที่ได้ไปกินข้าวด้วยไง หรือว่ามึงคิดอะไรแปลกๆ อยู่อะ"
"ไม่ต้องมาย้อนเลย เดี๋ยวเจอกันข้างล่างนะ"
พอวางสายเสร็จริสาก็เดินไปเปิดตู้เสื้อหาปัดมือไล่หาชุดด้วย
