ยลรดาชะงัก อึกอักไป “ก็แล้วอย่างไงล่ะคะ ป่วยก็ต้องยอมรับว่าป่วยสิ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วย ตอนแรกฉันไม่รู้ว่าคุณป่วย ก็คิดว่าคุณเป็นคนโรคจิตเห็นผู้หญิงก็คิดแต่เรื่องบนเตียง แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจคุณแล้ว ว่ามันไม่ใช่เรื่องเซ็กซ์ แต่มันเป็นโรคอย่างหนึ่ง”
เควินหัวเราะเสียงต่ำ “ถึงตอนนี้ผมก็ไม่อยากให้คุณช่วยแล้ว ผมมีวิธีของผม ไม่ต้องขอร้องคุณ”
“วิธีอะไรคะ เมื่อกี้คุณลูก้าบอกว่าคุณสั่งให้เขาเอาเหล้าไปให้ คุณจะกินเหล้าให้เมาแล้วหลับไปแบบนั้นหรือคะ แล้วจะต้องเมาทุกสี่ห้าวันใช่ไหมเพื่อให้หลับ ถ้าคุณทำแบบนั้นมันบ้ามาก”
“แล้วไงล่ะ มันก็เรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ตอนนี้ฉันอยากจะเกี่ยวแล้ว คุณไม่ต้องการฉัน แต่ฉันต้องการคุณ”
ไม่รู้เพราะคำพูดนี้หรือเปล่าที่ทำให้เควินนิ่งงันไป ทุกอย่างลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ ทั้งยลรดาและเควินต่างประสานสายตาเหมือนไม่มีใครเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดนี้หลุดออ
