ไม่ได้ผิด…5/2
1077 คำ
เมื่อกลับมาเจอหน้าต่อระกูลอีกครั้งหญิงสาวก็บอกเขาเรื่องที่เธอได้ทุนไปเรียนปริญญาโททันทีหลังเรียนจบจากที่นี่ ต่อตระกูลแสดงสีหน้าท่าทีคล้ายดีใจกับเธอด้วยในตอนแรก ก่อนจะเห็นแววตาขรึมลง
“ก็ดี เธอเก่งมากเอย อยากได้รางวัลอะไรมั้ย”
สาวสวยส่ายหัวเบา ๆ ฝืนยิ้ม
“ไม่ค่ะ เอยไม่อยากได้อะไรจากคุณต่อแล้ว แค่นี้คุณต่อก็ให้เอยมาเยอะแล้วค่ะ... แต่ก็ต้องรอคอนเฟิร์มเกรดเฉลี่ยเทอมสุดท้ายก่อนค่ะ”
“หืม ยังไม่ชัวร์งั้นเหรอ” เขาสงสัย
“ก็ไม่ถึงขนาดว่าไม่ชัวร์หรอกค่ะ แค่รอคอนเฟิร์มเกรดเทอมสุดท้าย ต้องไม่มี C เลยในรายวิชาที่เรียน”
ชายหนุ่มฟังแล้วยิ้ม ถ้าข้อนี้เขาคิดว่าไม่น่าห่วง อติกานต์เป็นเด็กเรียนเก่งมาก ที่ผ่านมาได้สี่จุดศูนย์ศูนย์ทุกเทอม
“ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง เก่งอยู่แล้ว”
“ค่ะ เอยก็มั่นใจแบบนั้น” ตอบน้ำเสียงเจือเศร้าเล็กน้อย
“อืม ต่อไปก็ไม่ต้องรับงานพิเศษแล้ว ได้เงินไม่เท่าไร เอาเวลาไปเรียนอย่างเดียวเถอะ”
“ค่ะ”
ทั้งคู่มองตากันนิ่ง ก่อนหญิงสาวจะหลุบตาลงคล้ายเป็นการยอมรับการจากลาที่จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอนในอนาคต ร่างบางหมุนตัวเดินกลับเข้าไปทบทวนบทเรียนในห้อง
ส่วนเขาก็ถึงกับผ่อนลมหายใจออกยาวอย่างเสียไม่ได้ เขาต้องรู้สึกดีใจกับเธอสิ ไม่ใช่รู้สึกเสียดายขึ้นมาแบบนี้ กับลัลนาผู้หญิงที่เพียบพร้อมคนนั้นเขาก็จะมาเล่น ๆ กับเธอไม่ได้เช่นกัน
ที่ผ่านมาตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นจนถึงวัยหนุ่มตอนนี้ ต่อตระกูลยังไม่เคยใช้คำว่า ‘แฟน’ กับผู้หญิงคนไหน ไม่เคยคบใครจริงจัง ไม่เคยคิดถึงอนาคต อติกานต์เป็นข้อยกเว้น เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่กล่าวมาเป็นเพียงคนชั่วคราวที่เขามีความพึงพอใจ ตอนนี้เขาอายุสามสิบควรแก่เวลาที่เขาจะศึกษาดูใจกับผู้หญิงสักคน และคนคนนั้นก็คือ...ลัลนา
วันต่อมาอติกานต์แต่งตัวไปเรียนตามปกติ เธอแต่งชุดนักศึกษาเรียบร้อย ในขณะที่ต่อตระกูลแต่งตัวพร้อมจะออกไปทำงานเช่นกัน บริษัทของเขาทำสินค้าอาหารแปรรูปส่งออกไปหลายประเทศ เป็นบริษัทระดับมหาชนที่เป็นที่รู้จักในกลุ่มธุรกิจ การที่เขาเกี่ยวดองกับลัลนาที่ตระกูลของเธอทำธุรกิจประเภทเดียวกันย่อมทำให้ธุรกิจของทั้งสองตระกูลแข็งแกร่งขึ้นไปอีก
ก่อนออกจากห้องอติกานต์เห็นตุ๊กตาหมีเทสีตัวนั้นที่เขาแขวนไว้กับที่ห้อยกุญแจรถบนผนังใกล้ประตูทางออก อติกานต์เห็นในโลกโซเชียลว่าตอนนี้ของน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มแบบนี้กำลังนิยมเป็นที่นิยมและมันดูน่ารักจึงหันไปถามชายหนุ่ม
“น้องหมีน่ารักจังค่ะ คุณต่อได้มาจากไหนเหรอคะ”
ดวงตาคมเหลือบมอง ก่อนจะบอก “เพื่อนให้มา”
มือเรียวจับพลิกดูรอบ ๆ อย่างสนใจ แล้วหันไปยิ้ม มองเขาด้วยแววตาร้องขอบางสิ่ง
“เทสีสวยด้วย คุณต่อใช้รึเปล่า ถ้าไม่ใช้เอยขอนำมาห้อยที่กระเป๋าได้มั้ยคะ”
เขานิ่งไปอึดใจ... ตุ๊กตาแบบนี้ลายนี้ไม่ได้มีตัวเดียว หรือเป็นของหายากสักหน่อย ให้อติกานต์ไปก็คงไม่เป็นไร
“อืม”
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวหยิบมันมาห้อยหูกระเป๋าสะพายของเธอด้วยความดีใจ ตอนนี้อติกานต์เปลี่ยนมาใช้กระเป๋าผ้าที่เป็นทรงแข็งยี่ห้อหนึ่งราคาหลักพัน เธอสั่งซื้อตามรีวิวในโซเชียล พอมีน้องหมีสีฟ้าพาสเทลมาห้อยอยู่ก็ทำให้กระเป๋าดูน่ารักขึ้นอีก
วันนี้ลัลนาไม่มีตารางสอนที่มหาวิทยาลัยหญิงสาวจึงเข้ามาทำงานในบริษัท พอตอนเย็นก็นัดต่อตระกูลออกไปตีเทนนิสด้วยกันเสริมสร้างความสัมพันธ์ขึ้นทุกวัน ก่อนจะแยกย้าย ก่อนนอนก็มีการส่งข้อความหากัน บอกฝันดี ทั้งที่ฝ่ายชายก็ยังใช้แขนอีกข้างโอบกอดผู้หญิงที่นอนกับเขามาหลายปีไว้
ไม่ใช่ว่าไม่สังเกตถึงความผิดปกติอะไรเลย อติกานต์รู้สึกได้ว่าช่วงนี้เขามีการคุยแชตบ่อยขึ้นและเป็นประจำก่อนนอนก็จะกดส่งข้อความหาใครคนหนึ่ง ในความรู้สึกของเธอคาดเดาว่าคนที่เขาส่งข้อความหาคงเป็นผู้หญิงแน่นอน เนื่องจากเห็นรอยยิ้มของเขาปรากฏขึ้นทุกครั้งที่มองหน้าจอ
เขาคงเจอผู้หญิงคนที่ทำให้เขายิ้มได้แล้วแน่ ๆ
ขอให้เขาเจอคนดี ส่วนเธอพอจากไปแล้วจะไม่หวนกลับมายุ่งกับเขาอีก
วันต่อมาลัลนาเข้าสอนในคลาสที่อติกานต์เข้าเรียน ปฏิกิริยาของอาจารย์สาวที่มีต่อเธอดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง คือไม่หันมามองหน้าหญิงสาวเลย คนอื่นอาจจะไม่สังเกตแต่อติกานต์ที่ก่อนหน้ามีการพูดคุยกับอาจารย์รู้สึกได้ ทว่าก่อนจะจบคาบเรียนมีใบงานให้นักศึกษานำกลับไปทำ สายตาของลัลนาจึงเหลือบไปเห็นบางอย่างที่ห้อยอยู่กับกระเป๋าของลูกศิษย์ สิ่งนั้นทำให้อาจารย์สาวเดินกลับมาคุยกับเธอด้วยสีหน้า ท่าทางที่แสร้งว่าสนใจในตุ๊กตาหมีตัวนั้น
“พวงกุญแจหมีสีฟ้าน่ารักดีนะ ซื้อมาจากไหนเหรอจ๊ะ”
อติกานต์ยิ้มให้กับอาจารย์ที่เดินมาคุยกับเธอ หากแต่หญิงสาวยังไม่ทันอ้าปากตอบเพื่อนคนหนึ่งของอติกานต์ก็ยื่นปากมาตอบแทน คล้ายอยากจะแซวเพื่อนกระนั้น
“แฟนเค้าซื้อให้ค่ะอาจารย์”
คำว่า ‘แฟน’ ที่เพื่อนของเธอพูดออกมาทำให้อาจารย์สาวหน้าตึงขึ้นทันที ก่อนจะรีบปรับอารมณ์ไม่ให้ใครเห็นสีหน้าที่ไม่อยากให้เห็น
^
^
^
***โปรดติดตามตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ นักอ่านที่อยากให้แยกจากกันเร็ว ๆ รอก่อนน้า อ่านในเว็บมันก็ช้าเป็นธรรมดา หากตัดบทเกินไปมันก็จะอ่านเอาเรื่องไม่ได้เลย เนื้อเรื่องอีกยาวไกลเท่ากับ *****คจะออกเลยค่ะ อิอิ
- ผู้เขียน
