มุกชมพูเบิกตามองเพดานห้อง หล่อนรับรู้ในทุกหยาดหยดที่ฉีดพุ่งเข้าสู่ร่างกาย ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะซุกซบลงมาบนอกอวบ เคล้าคลอเสียดสีเคราสากไปตามผิวเนื้ออ่อนบาง ปากก็พึมพำว่าเขาสุขมากมายแค่ไหน
หล่อนเองก็สุข แต่มันกลับเจือไปด้วยทุกข์มหันต์
หล่อนรักเขาและอยากเป็นของเขา แต่ต้องแลกด้วยยอมเป็นของเล่นของเขาตลอดไป ยอมให้เขาด่าทอ หยามเหยียด ดูถูกดูแคลนสารพัด เพื่อแลกกับความเร่าร้อนและคำหวานที่ไม่รู้เลยว่ามีอยู่จริงไหม
หากหล่อนยอม นั่นคือเส้นทางชีวิตที่มืดมนตลอดกาล
“ปล่อยหนูค่ะ...”
“เอาอีก”
เสียงห้าวกับดวงตาลุ่มลึกมองมาอย่างสื่อความหมายก่อนที่ปากร้อนจะฉกลงมาหา
“อื้อ... นายหัว... อย่า...”
แต่หล่อนไม่อยากให้เขาอีก ใบหน้าส่ายไปมาว่าหล่อนไม่ยอมแต่เขาก็ปล้ำจูบจนได้ ปากร้อนประกบเข้าหา ลิ้นร้อนชอนลึกล่อลวงให้หล่อนติดกับดักสวาท และดุ้นยาวใหญ่ก็เริ่มตื่นตัวให้หล่อนต้องผวาซ้ำซ้อน
“นายหัว... อื้อ..
