หอมกลิ่นรำเพย(นิยายภาคต่อฉกาของทัพทอง)

Ep4 : แม่สายบัว

(แม่สายบัว)

ไอ้สารเลวนั่นของรำเพยถูกคนของนายบ้านสามโคกหิ้วปีกมาทิ้งไว้ตรงหน้าเรือนหลังงาม บัวผันถูกคาดโทษตายจากนายบ้านทัพทอง ห้ามไม่ให้มันเหยียบย่างเข้าไปในหมู่บ้านสามโคกอีกเป็นเด็ดขาด

ขืนถ้าไอ้บัวผันยังคิดจะโผล่หัวไปรังแกคนของหมู่บ้านสามโคกอีกครั้ง หนนี้เห็นทีคงจะไม่ใช่เพียงแค่ถูกฟาดด้วยแซ่แช่น้ำเกลือจนแผ่นหลังบัวผันแตกยับเลือดอาบอีกเป็นแน่แท้ คงจะหนีไม่พ้นปลายดาบสะบั้นหันลงบนคอมันจนหลุดออกจากบ่าโดยไม่ต้องสงสัย

บัวผันปรือตาขึ้นมองขั้นบันไดเรือนตัวเองก่อนจะถอนหายใจทิ้ง

หนนี้กูรอดตายมาได้ แต่เชื่อเถอะกูจะไม่มีวันยอมปล่อยให้ความรู้สึกคับแค้นใจนี้ติดค้างอยู่ในความรู้สึกกูนาน มึงกับกูมันต้องตายกันไปข้างหนึ่งไอ้ทองก้อน กูจะกลับไปเอาคืนมึงอย่างสาสมกัน

ไอ้บัวผันคิดอาฆาตแค้น แววตามันทอประกายวาวโรจน์

เสียงเดินทอดน่องลงจากขั้นบันไดเรียกสายตาให้บัวผันแหงนเงยขึ้นมอง ปลายนิ้วเท้ามนทู่ขาวสะอาดแตะลงบนขั้นบันไดสุดท้าย เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นทอดกายลงนั่งเคียงใกล้ ใบหน้าขาวผ่องงามงอนโน้มตัวลงมา

“นี่ไปเล่นซนที่ไหนมาอีกล่ะพี่บัวผัน...คราวนี้ถึงกับเลือดตกยางออกกลับเรือนมาเชียวเลยหรือ...” คนพูดจุ๊ปากส่งแววตาสมเพชไปยังร่างสะบักสะบอม ลูกชายของพ่อเศรษฐีปานไยจึงดูน่าอนาถเยี่ยงนี้หนอ

“มึงไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกูเลย อีสายบัว...”

“นึกว่าฉันอยากยุ่งด้วยนักหรือไง...ดีเท่าไหร่ที่ลุงปานแกไม่อยู่เรือน ถ้าเกิดมาเห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนถูกลากกลับเรือนมาด้วยสภาพไม่ต่างจากหมา ฉันก็อยากจะรู้นัก แกจะมีสีหน้าเช่นไร”

คนพูดเตรียมจะลุกขึ้นยืน ทิ้งไอ้ชั่วผู้นี้กระเสือกกระสนกลับขึ้นเรือนเอาเอง หากมือใหญ่กลับคว้าหัวไหล่มนไว้หมับพร้อมออกแรงบีบจนสายบัวมีสีหน้าเหยเก

“มึงก็ลองให้พ่อกูรู้เรื่องนี้ดูสิ...คอยดู ว่ามึงจะเจอกับอะไรบ้าง”

พูดแล้วก็สาดสายตาฉุนเฉียวมองอีนังผู้หญิงบำเรอคนโปรดของพ่อตัวเอง สายบัวหน้าซีดเผือดลงถนัดตา กิริยาจองหองเมื่อสักครู่มลายหายวับในชั่วพริบตาเดียว สายบัวรู้ว่าไอ้บัวผันคนชั่วผู้นี้มันไม่ได้แค่จะคิดข่มขู่เธอหรอก มันคิดจะทำจริงต่างหาก แล้วมันก็เคยทำมาแล้วหนหนึ่ง

เป็นตอนที่เศรษฐีปานต้องเดินทางไปทำการค้าขายต่างถิ่นนานนับเดือน เธอที่เกิดไม่สบายกะทันหันจึงไม่ได้ติดตามไปด้วยในหนนั้น แต่ถึงแม้สายบัวไม่ได้ตามติดท่านเศรษฐี ทว่านายปานก็นำเอานางบำเรอคนอื่นซึ่งเจนจัดในเรื่องบนเตียงไปแทน เรื่องทำนองนี้นายปานไม่เคยเดือดร้อนเพราะว่ามีเก็บไว้สนองตัณหาอยู่หลายคน

สายบัวรู้สึกปลอดโปร่งยามไม่ต้องคอยรับใช้นายปาน ตั้งแต่ถูกยัดเยียดฐานะนางบำเรอให้นายเศรษฐีปาน เธอก็ต้องคอยขึ้นมารับใช้นายปานบนเรือนแทบจะทุกวัน ไม่เคยได้หยุดพัก

ในเวลานี้สายบัวถึงได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนโปรดปรานของนายเศรษฐีไง

วันนี้มีเวลาเลยคิดจะลงมาเดินชมจันทร์สักหน่อย ตอนนั้นเองสายบัวได้ยินเสียแปลกๆดังมาจากทางเดินจึงเดินมาชำเลืองดู เห็นบัวผันเดินโซเซกลับมาจากเที่ยวเตร่ คงจะเมาหัวราน้ำกลับมาอีกตามเคย ดีหน่อยที่วันนี้มันไม่ทะลึ่งฉุดกระชากลูกสาวบ้านไหนกลับติดมือมาด้วย

‘ไอ้หมาบัวผัน...’ สายบัวบิดเรียวปาก เดินหน้าบึ้งเข้ามาหาโดยลำพองคิดว่าตัวเองนั้นเป็นคนโปรดของนายปานแล้วไอ้บัวผันมันจะไม่กล้าทำร้าย ความที่เคยถูกให้ท้ายอยู่เสมอ สายบัวจึงไม่นึกกลัวเกรง

‘ไง...เมาหัวราน้ำกลับมาอีกตามเคยสินะ...’

คนหาเรื่องใส่ตัวเชิดปลายคางสูง ยกมือกอดอก บัวผันหรี่ตาขึ้นมองนางบำเรอของพ่อ มือข้างหนึ่งคว้าเอาต้นไม้ใกล้ๆเป็นหลักยึด แล้วก็หัวเราะหึ

‘พ่อกูไม่อยู่ อีหนูอย่างมึงก็ไม่ต้องมาสะเออะเสือกเรื่องของกู...’

‘ก็ไม่ได้อยากเสือกนักหรอก ถ้าพ่อพี่ไม่ฝากให้ฉันช่วยดูแล…’

สายบัวพูดปลด คนอย่างนายปานน่ะเหรอจะกล้าฝากปลาย่างไว้กับแมวหน้าหื่น สันดานลูกกับพ่อไม่ต่างกันในเรื่องผู้หญิง คลำดูไม่เจอหางก็จับทำเมียหมด

‘ดูแลกูนี่อะนะ...ถุย!คิดว่ากูจะเชื่อหรืออีตอแหล...’ ไอ้บัวผันแยกเขี้ยวแสยะยิ้มร้าย กวาดตามองเรือนร่างขาวผุดผ่องตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผิวขาวนวลเนียนสะท้อนกับแสงจันทร์ยามค่ำคืน ทำเอาอารมณ์หื่นๆของบัวผันเริ่มจะทำงาน

ไม่นึกสนใจผู้หญิงตรงหน้าคือเมียของพ่อ ความจริงบัวผันมันก็เอาเมียพ่อมาตั้งหลายคนก็ไม่เห็นว่าพ่อจะหวงห้าม

‘อ๊า...หรือว่าจะจริง’ บัวผันโน้มตัวเข้ามาใกล้สายบัวจนได้กลิ่นเหล้าดองจากไหเหม็นหึ่ง ชายหื่นไล้ฝ่ามือหยาบบนใบหน้าเรียวสวย สายบัวผงะถอยห่าง ปัดมือสกปรกทิ้งอย่างรังเกียจ

บัวผันจึงคว้าหัวไหล่มนกระชากเข้ามาใกล้ ออกแรงบีบจนเกิดเป็นรอยแดง

‘กูยังไม่เคยลองกับมึงสักครั้งเลยนี่นา...เลยไม่รู้ลีลามึงเด็ดดวงแค่ไหน พ่อกูถึงได้ติดใจ ยกมึงให้เป็นถึงคนโปรด ข้ามหัวอีหนูคนอื่นๆที่มาคอยรับใช้พ่อกูก่อนซะด้วย...’

‘มึงคิดจะทำอะไรกู?ไอ้ชาติชั่ว...’

ถึงสายบัวจะหวั่นกลัวหากด้วยโทสะแห่งความโกรธทำให้เจ้าตัวขาดสติ เผลอพลั้งปากตวาดแว๊ด ออกแรงสะบัดตัวจนหลุดพ้นจากการเกาะกุมก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นฟาดใส่ใบหน้าครามคมของลูกชายนายปานเสียงดังฉาดใหญ่ ให้หายคับแค้นใจ

เพลี๊ยะ!

แรงกระทบไม่เบาเลยทำเอาซีกหน้าของไอ้บัวผันหันไปตามแรงกระแทกจากฝ่ามือ ผิวแก้มสากระคายกลายเป็นริ้วรอยนิ้วมือแดงซ่านครบทั้งห้านิ้ว บัวผันกัดกรามกรอดตวัดสายตาอำมหิตหันกลับมามองคนที่กล้าตบหน้ามัน ไฟแห่งโทสะลุกโชน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบหน้ามันมาก่อนเลยสักครั้ง แม้กระทั่งมารดาแท้ๆยังไม่เคยลงมือตีมันต่อให้กระทำผิดแค่ไหนแม่ก็แค่ส่งเสียงด่าทอ แล้วอีนี่มันเป็นใครกล้าดียังไงมาตบหน้าของมันเช่นนี้...

สายบัวเหมือนรู้ตัวเธอนั้นกำลังเผชิญกับอันตรายครั้งใหญ่ใจเลยตกลงตาตุ่ม นัยน์ตาหวานพรั่นพรึง ขาเตรียมจะถอยหลังหนีทว่ายังช้ากว่าฝ่ามือหยาบกระด้าง ไอ้บัวผันเหวี่ยงสันหลังมือกระทบใบหน้าหวานจนสายบัวล้มคว่ำ ร่างงามหล่นกระแทกลงพื้นดินแข็งๆโดยมีร่างใหญ่โถมเข้าใส่มาไม่ยั้งแรง

‘กรี๊ด!....’

สายบัวกรีดเสียงร้องโหยหวนยามถูกไอ้บัวผันปลุกปล้ำลวนลาม ชุดงามถูกกระชากจนขาดวิ่นไม่หลงเหลือชิ้นดี ส่วนคมของเนื้อผ้ายังบาดถูกผิวเนื้ออ่อนละมุนจนเป็นเกิดเป็นแผลเลือดซิบ สายบัวรู้สึกแสบไปทั่วผิวกาย แผ่นหลังขาวลออยังถูกจับกระแทกลงบนพื้นดินแข็งโป๊ก

‘อย่า...ฉันกลัวแล้ว พี่บัวผันอย่าทำอะไรฉันเลย’

สายบัวยกมือไหว้อ้อนวอนทั้งที่เลือดซึมมุมปาก เหตุเพราะเนื้ออ่อนภายในโพรงปากนุ่มกระทบกับซี่ฟันตอนถูกบัวผันตบเข้าฉาดใหญ่ แรงชายมีมากสายบัวหรือจะต่อต้านไหว ต่อให้นึกขยะแขยงแค่ไหนสายบัวก็พอจะรู้ชะตากรรมของตนเองดี

‘พี่บัวผันจ๋า...อย่ารุนแรงกับฉันนักเลย...ฉันยอมแล้ว พี่จะทำอะไรฉันก็ทำ...’

สำหรับคนหน้ามืดทั้งแรงโทสะและแรงโมหะหาได้สนใจกับน้ำคำอ้อนวอน บัวผันกระชากเสื้อผ้าตัวเองจนกายหนาเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ลำอวบขนาดใหญ่พุ่งทะยานตัวออกมาจากฟัก กระเด้งตัวพาดทับตรงส่วนโคนขาอ่อนก่อนที่ไอ้บัวผันจะโถมกายทาบทับบดขยี้ปากอิ่มของสายบัวอย่างเมามัน

โพรงปากนุ่มหอมหวานปนกับกลิ่นคาวของสนิมสร้างอารมณ์รัญจวนให้ลุกกระพือ สายบัวเปล่งเสียงอู้อี้ทั้งเสียวทั้งเจ็บปวด แรงบดเบียดทำให้แผ่นหลังเนียนเสียดสีกระแทกเข้าหากับพื้นดิน สายบัวเจ็บจนน้ำตาไหลซึม หากก็รู้สึกเร้าอารมณ์ส่วนลึกไปอีกแบบ

‘อ๊า...มึงนี่มันเด็ดจริงๆให้ตาย’

ไอ้บัวผันบดสะโพกลงตรงเม็ดสวาทพร้อมกับคำรามเสียงกึกก้อง ขยับโยกอยู่สักพักจนลาวารักเจิ่งหนองจึงตะบันสะโพกแกร่งเสียบทะยานดุ้นเอ็นฝังแน่นเข้าหาโพรงสวาทแสนคับแน่น สายบัวผวาเฮือก วาดลำแขนโอบรัดร่างหนาเอาไว้แนบแน่น

โพรงเนื้อสีหวานดูดลำอวบของไอ้บัวผันไว้จนมิดถึงปลายโคน

‘อูย...ใหญ่อะไรปานนี้ คับรูสายบัวไปหมดแล้ว อู้ยยยย’

ถ้าให้เปรียบขนาดอาวุธของทั้งสองพ่อลูก ของเศรษฐีปานรายนั้นยังเทียบไม่ถึงครึ่งขนาดของลูกชายด้วยซ้ำ คงจะเป็นเพราะด้วยอายุกับรูปร่างอ้วนท้วนลงพุงเลยทำให้ลำเอ็นนายปานขนาดสั้นลง อาศัยลีลาช่ำชองเลยทำให้สายบัวมีความสุขไม่ต่างกัน

‘ยังไงนังสายบัว มึงคงติดใจขนาดของกูแล้วสินะ’

‘จ้ะ...ของพี่บัวผันใหญ่คับแน่นร่องฉันดีเหลือเกิน...’ สายบัวยอมรับโดยไม่อาย พร้อมหยัดสะโพกขึ้นรับแรงกระเด้าระรัว

ทั้งสองส่งเสียงซี๊ดซ๊าดเยาะเย้ยแสงจันทร์ ร่องเนื้อถูกกระแทกกระทั้น เปลี่ยนท่าไปมาจนน้ำสายบัวแตกกระจายนับครั้งไม่ถ้วน ส่วนไอ้บัวผันติดใจในรสชาติหวานหอมจากร่องสวาท อีกทั้งผิวกายของนังสายบัวยังขาวนุ่มลื่นละมุนผิดแผกจากอีสาวบ้านอื่นๆยิ่งนัก ไอ้บัวผันจึงติดใจจับมันเปลี่ยนท่าเอาจนกระทั้งถึงเช้า

เหตุการณ์ครั้งนั้นสายบัวต้องนอนพักรักษาตัวอยู่นานเป็นสัปดาห์จนนายปานเดินทางกลับมาเธอก็ยังไม่หายดี เพราะนอกจากจะถูกไอ้บัวผันข่มเหงรังแกรุนแรงข้ามวันข้ามคืน รุ่งเช้าของอีกวันมันยังส่งเธอให้กับไอ้พวกนักเลงในบ่อนการพนัน ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้าเสพสมร่างกายเธอเป็นหลายสิบคน แรกกับหนี้สินที่มันเล่นเสีย

สายบัวนำเรื่องนี้ไปฟ้องเศรษฐีปานหวังให้เขาช่วยจัดการลูกชายตัวดี ทว่านายปานทำให้เธอผิดหวังเสียใจจนไม่อยากมองหน้า เขาไม่เอ่ยตำหนิไอ้บัวผันสักคำยังไม่พอ ยังจะกล้ามาเอ่ยถามเธอว่ามีความสุขดีไหมตอนถูกไอ้พวกชาติชั่วมันรุมกระทำย่ำยี

สายบัวเก็บไฟแค้นไว้ในโพรงอก สักวันเธอจะต้องเอาคืนไอ้สารเลวอย่างสาสม เชื่อว่าวันนั้นคงใกล้เข้ามาถึงในเร็วๆนี้แหละ

ตอนนี้เธอพอจะมีแผนการเก็บไว้ในใจบ้างแล้ว...

“ฉันไม่บอกลุงปานหรอกจ้ะ...” สายบัวกลืนน้ำลาย แล้วนั่งแหมะบนพื้นอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว มือน้อยเอื้อมมาลูบบ่าหนั่นแน่น เห็นรอยแผลด้านหลังสายบัวยิ่งนึกสงสัย

เธออยากจะรู้นักใครกันกล้าทำร้ายไอ้บัวผันจนสะบักสะบอมถึงเพียงนี้

“ให้ฉันทายาให้นะจ๊ะ...” สายบัวอาสาเพราะเธอต้องการสืบหาความจริง

“อืม...งั้นก็พยุงกูกลับเรือนที...”

เศรษฐีปานปลูกเรือนให้ลูกชายเพียงคนเดียวไว้แยกต่างหาก ไม่ปะปนกับเรือนหลังเล็กของบรรดานางบำเรออีกหลายคน สายบัวก็เป็นหนึ่งในนางบำเรอแต่เพราะถูกยกให้เป็นคนโปรดเจ้าหล่อนจึงได้อภิสิทธิ์ขึ้นมาพักบนเรือนใหญ่กับท่านเศรษฐีปาน...

-----------------------------

คำขอของรำเพยไม่เหลื่อบ่ากว่าแรงสำหรับคนเคยค้าม้าเคยขี่ ทองก้อนสูดหายใจลึกทอดสายตาอ่อนลงมองเรือนผมสีดำขลับ กดท้ายทอยสาวเจ้าให้รับจูบแสนหวาน สนองตอบต่อสิ่งที่หญิงสาวร้องขอ

โธ่เอ๊ย!ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง

ทองก้อนตวัดปลายลิ้นสอดผ่านในโพรงปากหวานฉ่ำ รวบเอาปลายลิ้นเล็กมาหยอกเอิน รำเพยหลับตาพริ้มพยายามจมจ่ออยู่กับสัมผัสรักของชายในดวงใจ ไม่ว่อกแว่กเลี้ยวหาสัมผัสน่าขยะแขยงจากไอ้ชายชั่วนั่น

ผิวกายมันรู้สึกรุ่มร้อน อยากให้พี่ทองก้อนรีบปลดปล่อยในตัวเธอโดยเร็ว

เรียวแขนเล็กจึงยกพาดไว้บนบ่าแข็งแรง ยกลำตัวเปลือยเปล่าขึ้นสูง กะระยะให้กลีบกลางกายสาวเสียดสีไปตามหัวบานหยักคล้ายกับดอกเห็ดที่ตอนนี้มันเหยียดขยายเป็นลำยาว ส่วนปลายหัวทู่มีน้ำขาวข้นไหลซึมน่าเอาปากลงไปดูด ทองก้อนร้องซีดเพราะรู้สึกเสียวตรงหัว

“พี่ทองก้อนจ๋า...เสียบเข้ามาในตัวรำเพยก่อน”

“เอ็งจะรีบไปไหนรำเพย...ให้พี่ได้ชิมรสชาติหวานหอมของเอ็งก่อนไม่ได้เลยหรือไง?”

ทองก้อนเลื่อนฝ่ามือมากอบกุมก้นขาวเด้ง ปากพูดมือขยับเคลื่อนไหวไปตามผิวกายเนียนนุ่ม มือช้อนก้นออกแรงบีบขยำไปพร้อมกับยกร่างกลมกลึงค้างไว้ตรงเอวสอบ เรียวขารำเพยเกี่ยวเอวชายไว้เหนี่ยวแน่นอย่างรู้งาน บดเนินเนื้ออวบอูมหยาดเยิ้มด้วยน้ำรักให้ชนกับผนังหน้าท้องแข็งแกร่งซึ่งอุดมไปด้วยกล้ามหน้าท้องตรึงแน่น

“เดี๋ยวค่อยชิม...ตอนนี้ช่วยแทงเข้ามาในตัวฉันก่อนเถอะจ้ะ...”

“นี่เอ็งร่านหรือว่าอยากจะลบร่องรอยไอ้ชั่วนั้นกันแน่ ถึงได้เร่งพี่ยิกๆแบบนี้...อูย...รำเพยเอ๊ย! ใจเย็นหน่อยสิโว๊ย...”

ทองก้อนโวยลั่นตอนลำดุ้นสวมสอดเข้าในร่องเล็กโดยฝีมือของสาวเจ้า มันร่านถึงขั้นขย่มดุ้นเอ็นเขาเลยหรือนี่ เห็นทีคืนนี้เขาคงต้องสนองตอบรำเพยมันลากถึงเช้านู่นเลยกระมัง

ฝ่ายรำเพยไม่ฟังเสียงบ่นพึมพำ เจ้าตัวปรับลมหายใจให้เข้าที่ ออกแรงดันร่องเล็กซึ่งตอนนี้กำลังกลืนกินลำอวบจนกลีบตุ้ย ก่อนจะเป็นฝ่ายกระเด้งสะโพกมน ขย่มโยกจนหัวสั่นหัวคลอน

ทองก้อนเปล่งเสียงคำราม ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยว ถอยเท้ามาทางด้านหลังห้องนอน ใช้แผ่นหลังพิงเข้าหาฝาผนัง กางขาออกจนกว้างแล้วใช้มือทั้งสองข้างยึดก้นขาวงอนงามของรำเพยไว้ เกร็งสะโพกหยัดตรงพร้อมกับออกแรงตอกเสยลำดุ้นยาวทะลวงเข้าใส่ร่องเล็กจนเกิดเสียงดัง

ปรัก ปรัก ปรัก

“โอว...อา...อา...ซีด...”

“เป็นไงรำเพย พอจะทำให้เอ็งลืมสัมผัสไอ้ห่านั่นได้บ้างหรือยัง”

ทองก้อนเพิ่มแรงกระเด้าจนร่างรำเพยกระเด้งกระดอน อย่าว่าแต่ลืมสัมผัสเลยตอนนี้รำเพยหายใจรับความสุขแทบไม่ทัน น้ำแตกติดๆกันไปหลายที

“ซีด...อีกจ้ะ...พี่ทองก้อนอ๊า...ฉันอยากได้อีก”

“เอ็งนี่มันร่านจริงๆนังรำเพย...”

ทองก้อนโยนร่างงามลงบนพื้นฟูกหนา รำเพยรีบพลิกตัวนอนคว่ำ โก่งก้นขึ้นโด่ง ง่ามขาชุ่มฉ่ำจากน้ำเยิ้มทั้งของตัวเองแล้วก็ของทองก้อนไหลเยิ้มลงมาเป็นทางยาว เธอแตกไปหลายน้ำส่วนเขาเองก็แตกไปหนึ่งน้ำ

รำเพยยังไม่พอใจเธอจึงร้องขอให้เขาทำซ้ำอีกเรื่อยๆ

หญิงสาวแหย่ปลายนิ้วเข้าหากลางกลีบสาว ขยี้ลงกับปุ่มเสียวพร้อมกับส่ายก้นล่อให้ทองก้อนกระโจนเข้าใส่

“เอ็งนี่มันจริงๆเลยพับผ่าสิ...พรุ่งนี้เอ็งเดินขาถ่างกับเรือน ขาไม่รู้ด้วยนะนังรำเพย...”

ปากคอยบ่นตามประสา ทว่าร่างกายกับตอบสนองเร่าร้อนถึงพริกถึงขิง สอดมือลงใต้ร่างคลึงเคล้นสองเต้าสล้าง บี้หัวจุกนมแข็งเป็นตุ่มไตเล่นอย่างเมามัน ลำอวบถูไถไปตามร่องก้น ติ่งงามยังสั่นหวั่นไหวอยู่ในปลายนิ้วมือ ทองก้อนรวบเอวคอดกิ่วไว้เพียงมือเดียว แล้วกดสะโพกลงน้ำหนักกระแทกลำอวบใส่ในร่องเล็กเสียงดังสวบ แรงเหวี่ยงทำให้พวงไข่กระทบกับร่องก้นทองก้อนเลยยิ่งเสียวเข้าไปกันใหญ่

“อร้าย!...” รำเพยกรีดเสียงลั่น ร่างงามดีดดิ้นรัญจวน

ทองก้อนโถมกายกระหน่ำกระเด้าบั้นท้ายจนร่างงามของรำเพยโยกคลอนไถลไปกับพื้นฟูก น้ำมันแตกอีกครั้งรำเพยก็ยังร้องขอไม่หยุด ทองก้อนจึงตัดสินใจอุ้มร่างงามเดินหายลงมายังสระหลังบ้าน พากันลงมาในน้ำเย็นฉ่ำโดยลำเอ็นปักคาร่องเล็กเอาไว้ไม่หาย หมายให้สายน้ำ ช่วยดับสัมผัสร้อนรุ่มของรำเพยให้หายไปจากความรู้สึกนึกคิด...

--------------------