หอมกลิ่นรำเพย(นิยายภาคต่อฉกาของทัพทอง)

Ep2 : เสือละมุน

(เสือละมุน)

ทองก้อนจำต้องเดินกลับเรือนมาด้วยความรู้สึกอิจฉาคับแน่นจนล้นอก อิจฉาที่นายบ้านทัพทองได้หญิงสาวงามเพียบพร้อมมาเป็นศรีภรรยา ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งไอ้ทองก้อนเคยแอบหลงรักอย่างเงียบๆ ถึงในเวลานี้ใช่ว่าทองก้อนจะหมดรักในตัวของสาวน้อยฉกาในวันวานได้เสียทีเดียว

ความรักยังมีอยู่เต็มอก ทว่าความรักของทองก้อนไม่ใช่ในเชิงชู้สาวแต่อย่างใด มันแปรเปลี่ยนเป็นความรักแบบพี่น้อง คอยให้ความปรารถนาดีต่อกันเสมอมา ซึ่งก็เป็นความรักคล้ายๆกับที่ทองก้อนรู้สึกกับทัพทองนั่งเอง

ตอนใกล้จะถึงเรือนของตัวเอง ทองก้อนหยุดยืนตรงใต้ต้นมะขามเทศ เขาชำเลืองมองไปยังเรือนของรำเพย ภาวนาว่าอย่าให้มันเห็นเขากลับมาเรือนตอนนี้เลย เขาเบื่อ แล้วก็รู้สึกรำคาญมันมาก ไม่รู้ว่าเมื่อไรตาสุขจะหาผัวมาผูกแขนให้ลูกสาวสักคน

ไม่ใช่อะไรหรอกเขาจะได้หลุดพ้นเวรกรรมนี้เสียที...

คนเบื่อหน่ายสำรวจจนแน่ใจว่าอีสาวเพื่อนบ้านจะไม่เห็นเขากลับเข้าเรือน เพื่อความแน่ใจทองก้อนจึงย่องมาทางหลังเรือน เอาบันไดลิงมาพาดบานหน้าต่างแล้วค่อยๆปีนขึ้นไปทีละขั้น

ในเสี้ยววินาทีหนึ่งทองก้อนดันปรายสายตาหันกลับไปมองผ่านใบไม้ ตรงนี้จะเห็นชานเรือนบ้านรำเพย สายตาคมกริบจึงปะทะเข้ากับแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มผู้หนึ่งเข้า ถัดห่างมาสักสองช่วงศอก เขาเห็นรำเพยนั่งพับเพียบเรียบร้อยบนพื้นไม้กระดาน ชุดที่ใส่มาหาเขาเมื่อเช้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดสวย เป็นเสื้อสายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มสีชมพูอ่อนเข้ากับผิวขาวลออ ใบหน้าขาวนวลผลัดแป้งจนดูแฉล้มแช่มช้อย ทองก้อนฉุกใจสงสัย ปกติรำเพยมันไม่เคยมีท่าทางพินอบพิเทาชายคนใดมาก่อน

ทองก้อนจึงพยายามใช้สายตาคมกริบเพ่งมองไอ้หนุ่มผู้นั้นว่ามันเป็นผู้ใด สำคัญมากขนาดไหนรำเพยถึงได้มีกิริยาท่าทางเปลี่ยนไป

แต่มองยังไง เขาก็ยังนึกหน้ามันไม่ออก แถมยังไม่คุ้นกับรูปร่างลักษณะท่วงท่าผ่าเอยเช่นนี้มาด้วย ทองก้อนเกาหัวแกรก ๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม

มันเป็นใครกันวะ?

ด้วยความสงสัย ทองก้อนจึงกระโจนลงจากบันไดลิง เปลี่ยนใจไม่กลับเข้าเรือนตัวเองทว่าเดินปรี่หน้าตึงโดยไม่รู้ตัวมายืนหลบอยู่หลังต้นขนุน

ยืนตรงนี้จะใกล้กับชานเรือนที่สองคนนั่งอยู่ทำให้ได้ยินบทสนทนา อีกทั้งคนบนเรือนจะมองลงมาไม่เห็นเขาด้วย

เมื่อเช้านี้รำเพยมันบอกว่าลุงสุขไม่อยู่บ้าน ถ้าอย่างนั้นรำเพยมันต้องอยู่เพียงลำพังกับไอ้หนุ่มนั่นสินะ เขาในฐานะพี่ชายมีความสนิทสนมกับคนเรือนนี้ราวกับญาติ ...

--------------------------------------

“ขึ้นมานั่งบนตั่งด้วยกันเถอะน้อง...นั่งซะห่างไกลขนาดนั้น พี่รู้สึกเหงาพิกล... ”

ชายหนุ่มเอ่ยสัพยอกเสียงนุ่ม มุมปากหยักโค้งคลี่ยิ้มอ่อนโยน นัยน์ตาคมกริบทอดแสดงอ่อนยามมองใบหน้างามหยดย้อยของสาวที่ตนพึงใจ เขามีชื่อว่า เสือ เป็นหนุ่มวัยฉกรรจ์ รูปร่างสูงใหญ่ผิวพรรณนั้นขาวละเอียดราวกับผิวของสตรี ใบหน้าคมคายนั่นอีกมันเอนเอียงมาทางหวานหยดไม่ต่างจากสาวงาม ผิดก็แต่ชายหนุ่มผู้นี้เป็นบุรุษชาตรีทั้งแท่งเลยทำให้เป็นจุดสงสัยยามออกมาเที่ยวเล่นนอกเรือน

เขามีชื่อว่าเสือ เป็นบุตรชายคนเล็กของนายบ้านหมู่บ้านดาวเรือง หมู่บ้านนี้มักจะนิยมเรื่องการศึกษาตัวอักษร กับเรื่องค้าขาย ครอบครัวของเสือจึงมั่งมีด้วยเงินทองและบารมี

บังเอิญว่าเสือกำลังเดินเล่นในตลาด แล้วเกิดเจอตอนรำเพยกำลังถูกพวกกลุ่มอันธพาลเข้ามาพูดจาลวนลาม เขามีวิชามัดมวยค่อนมาทางเก่งฉกาจจึงเข้าช่วยจัดการไอ้กลุ่มคนชั่วจนพวกมันแตกกระเจิง

ความสวยของรำเพยต้องตาของเสือยิ่งนัก เขาจึงขออาสาเดินมาส่งจนถึงเรือนสาว ใจนั้นอยากมาสำรวจตรวจตราครอบครัวของเจ้าหล่อนนั้นเป็นเช่นไร ตอนเดินมาด้วยกันเขาเอ่ยปากซักจนรู้ประวัติเจ้าหล่อนคร่าวๆ

รำเพยเป็นสาวกำพร้าอาศัยอยู่กับพ่อเพียงสองคน ฐานะครอบครัวไม่ลำบากอาจด้วยเพราะมีนายบ้านที่ดีและมีฝีมือเรื่องทำมาหากินลูกบ้านจึงมีกินมีใช้กันไม่ลำบาก ก็เหมือนกับหมู่บ้านดาวเรืองที่มีนายบ้านเก่งเฉกเช่นพ่อของเขานั่นเอง

“เอ่อ...ฉันนั่งตรงนี้ก็ดีแล้วจ้ะ คงไม่งามกระมังถ้าจะให้ไปนั่งใกล้ชิดกันมากกว่านี้...ฉันกลัวจะถูกนินทา คนที่หมู่บ้านฉันปากมักไม่ค่อยอยู่สุข...”

เพราะเขาเป็นชายหนุ่ม รำเพยจึงไม่ปรารถนาเข้าใกล้ แท้จริงก็ไม่ได้นึกกลัวว่าจะมีใครมาเห็นแล้วนำเอาเรื่องนี้ไปติฉินนินทาใส่ความขนาดนั้นหรอกนะ รำเพยกลัวพี่ทองก้อนมาเห็นแล้วจะเข้าใจผิดมากกว่า

นี่ก็ไม่รู้จะกลับมาจากเรือนนายบ้านทัพทองหรือยัง คิดถึงจังเลย

ครั้นพอได้นึกถึงชายที่ตนหลงรักสายตาจึงอดจะส่ายชำเลืองมองไปยังหลังคาเรือนไม่ได้ ได้เห็นหลังคาเรือนก็เหมือนได้เห็นหน้าเจ้าของ รำเพยเลยเผลอเผยอกลีบปากอิ่มแย้มยิ้ม บีบมือที่กุมอยู่บนตัก ราวกับเอียงอาย

ถ้าเย็นนี้พ่อยังไม่กลับมา เธอจะปีนเข้าหาพี่ทองก้อน จะจับปล้ำให้รู้ดำรู้แดง ดูสิยังจะทำหน้าตาเฉยชากับเธอได้ต่อไปอีกหรือไม่...

เสือเอียงคอมองผู้หญิงที่เอาแต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วก็อมยิ้มตาม

ชายหนุ่มแปลกิริยานั้นเป็นว่าสาวเจ้ากำลังอายตัวเองอยู่กระมัง

ตอนทำหน้านิ่งๆก็ว่าสวยสะดุดตา พอมาเห็นตอนเจ้าหล่อนยิ้มยิ่งถูกใจลูกชายแห่งบ้านดาวเรื่องเหลือเกิน เสือปักป้ายไว้หน้าเรือนนี้แล้ว

ผู้หญิงคนนี้นี่แหละที่เสือจะมาผูกข้อมือยกให้เป็นแม่ศรีเรือนในอนาคต

เสือนั่งพูดคุยกับรำเพยเพลิดเพลินใจจนกระทั่งเย็น ใจจริงนั้นเขายังไม่อยากลากลับหรอกเพียงแต่เสือเห็นถึงความเหมาะสม โดยตลอดเวลายังคงมีถ้ำมองอย่างทองก้อนคอยเงี่ยหูแอบฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่จนไม่ยอมกลับเรือนตัวเองสักที ถึงกับถอนหายใจโล่งอกตอนได้ยินไอ้หนุ่มหน้าอ่อนบอกว่าจะกลับเรือนสักที

รำเพยเดินมาส่งเสือยังด้านล่างตรงหน้าเชิงบันได โดยไม่ลืมยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มอีกหน เธอรอดพ้นจากการถูกลวนลามก็เพราะเขา

“ยังไงฉันต้องขอบคุณพี่เสืออีกครั้งนะจ๊ะ...ที่ช่วยฉันจากไอ้พวกคนชั่วในวันนี้”

เสือยกมือรับไหว้หญิงสาว ใบหน้ายิ้มแย้มไม่เปลี่ยน

“เอาไว้พี่จะมาหาใหม่ คราวหน้าคงได้มาทำความรู้จักกับพ่อของรำเพย อ้อ...แล้วเรื่องที่พูดไว้ ยังไงพี่ก็ยังปรารถนาอยากชวนรำเพยไปเรียนหนังสือด้วยกันจริงๆนะ ถ้ายังไงรำเพยก็อย่าลืมเก็บไว้พิจารณาด้วยล่ะ”

เขาเอ่ยย้ำเสียงนุ่มพร้อมกับพูดอีกสองสามประโยคก็ตัดใจหมุนตัวเดินกลับออกมาจากเรือนสาวงาม เห็นทีกลับถึงเรือนคราวนี้เขาต้องลากพี่ชายทั้งสองมาขอคำปรึกษา จะทำอย่างไรดีถ้าจะลงมือจีบสาวสักคน...

--------------------------------