หอมกลิ่นรำเพย(นิยายภาคต่อฉกาของทัพทอง)

Ep13 : ส่งท้าย

(ส่งท้าย)

คนถูกลากแกมบังคับให้เดินมาด้วยมีสีหน้าบึ้งจัด ยิ่งเห็นหน้าเขารำเพยก็ยิ่งรู้สึกโมโห ไอ้พี่ทองก้อนหน้าโง่มันจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่า มันกำลังถูกผู้หญิงที่ปากตัวเองคอยบอกใครต่อใครว่าดีแสนดี ลับหลังสันดานมันเป็นผู้หญิงเช่นไร

“นี่พี่ทองก้อนปล่อยแขนฉันเสียทีเถิด ฉันเดินเองได้...” รำเพยขืนตัวเองพร้อมสะบัดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม ทองก้อนเพียงปรายตามองหากยังกุมข้อมือสาวไว้ราวกับจงอางหวงไข่ ไม่รู้ทำไมใจเขาถึงได้ร้อนรนตอนเห็นเพื่อนเกลอเดินมาพร้อมกันกับรำเพย ยิ่งพอจะถึงวันผูกข้อมือกับสายบัวใจเขายิ่งสับสน รู้สึกว้าวุ่นไปหมด

คนที่ไม่เคยอยู่ในสายตาหากกลับเข้ามาอยู่ในห้วงของความคิดทุกลมหายใจ ส่วนอีกคนที่ใจปักมุ่งมั่นต้องการอยากจะได้มาเป็นศรีภรรยาหัวใจเขากลับนิ่งเฉยซะจนไม่เกิดอารมณ์ปรารถนา

ทองก้อนหงุดหงิดกับความรู้สึกนี้ แล้วก็ไม่รู้จะจัดการมันอย่างไรดี?

“พี่ไม่รู้หรือถนนเส้นนี้ฉันก็เดินมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน หรือสมองพี่จดจำแต่เรื่องของอีนังสายบัว จนลืมเรื่องของฉันจนหมดสิ้น”

“ก็คงจะอย่างนั้นกระมัง...” ทองก้อนประชดกลับ

รำเพยลมแทบออกหู คนหน้าโง่ กลายเป็นควายก็ยังไม่รู้ตัว

หญิงสาวโมโหจนแทบพูดไม่ออก ได้แต่แสดงออกผ่านทางท่าทางฮึดฮัดขัดใจ พอเดินใกล้จะถึงเรือนกลับถูกพี่ชายข้างบ้านออกแรงบังคับฉุดมาให้เดินอีกทาง รำเพยถึงกับส่งเสียงแห้ว

“มันมืดขนาดนี้พี่จะพาฉันไปไหนอีก?” คนถูกพอไปนึกหวั่นใจ

“เอาอย่างนี้สิ วันนี้พ่อไม่อยู่เรือน ถ้าพี่มีเรื่องอยากจะพูดกับฉัน ก็ขึ้นไปพูดกันบนเรือนดีกว่า หรือว่ากลัวนังสายบัวจะเห็น แล้วเข้าใจผิด...”

ยังไร้ซึ่งคำตอบโต้จากปากหยักได้รูป ทองก้อนเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำตอนบังคับรำเพยให้เดินมาอีกทาง เขารู้เพียงว่ายังไม่อยากกลับขึ้นเรือนตอนนี้ อยากใช้เวลาอยู่กับรำเพยให้นานๆ

ครั้นทองก้อนเลือกจะเดินต่อไม่ไปเรือนรำเพย หญิงสาวจึงสรุปคำตอบเอาเองในใจเสร็จสรรพ ไอ้พี่ทองก้อนคงกลัวอีนังสายบัวจะเข้าใจผิดนั่นเอง

อารมณ์น้อยใจผ่านเข้ามาในโพรงอกชั่ววูบ รำเพยเม้มริมฝีปากหน้างอง้ำ ถ้ากลัวจะเข้าใจผิดแล้วไยยังมายุ่งวุ่นวายอยู่กับเธอ ไม่ไปคอยพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจผู้หญิงที่ตัวเองรักกันบนเรือนนู่นเล่า มาทำตัวเกเรกับเธอเพื่ออะไร? รำเพยไม่รู้คำตอบ เพราะคนตอบคำถามก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง

“พรุ่งนี้เอ็งจะมางานผูกข้อมือของพี่หรือไม่รำเพย?...”

“พี่ก็น่าจะรู้คำตอบ...” รำเพยสวนกลับเชิดใบหน้าขึ้นสูง

บริเวณด้านหน้ามีกอไผ่ขึ้นหนาตา ทองก้อนจึงเลือกจะพารำเพยมาทรุดนั่งลงตรงนั้น เขานั่งพร้อมกับดึงร่างเล็กให้นั่งลงตาม

ค่ำคืนนี้ท้องฟ้าไม่มืดมากเนื่องจากพระจันทร์เต็มดวง รำเพยอดจะหันไปมองซีกหน้าของคนที่ตัวเองเคยยกใจให้ทั้งดวงไม่ได้ แล้วก็ต้องถอนหายใจแรงๆ

“พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันล่ะ?” รีบพูดจะได้รีบกลับเรือน ไม่อยากอยู่ใกล้เขานานๆกลัวใจจะหวนกลับไปเจ็บปวด

“ไม่มี...”

“อ้าว! ไม่มีแล้วลากฉันมาที่นี่ทำไม? แปลกคนจริง” รำเพยนิ่วหน้าด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเตรียมจะลุกแล้วเดินหนีกลับเรือน ทองก้อนก็ไวทายาดรีบคว้าข้อมือเล็กไว้บังคับให้รำเพยนั่งลง

“ก็แค่...อยากทำอย่างนี้กับเอ็งเป็นครั้งสุดท้าย”

แล้วจู่ๆร่างหนาก็โถมเข้ามาใส่รำเพยจนหงายท้องลงไปนอนแผ่หลาบนพื้นดินโดยไม่ทันตั้งตัว รำเพยไม่มีแม้แต่เสียงจะร้องโวยวายกลีบปากอิ่มก็ถูกครอบประกบด้วยกลีบปากหยักหนา บดเบียดให้รำเพยตอบรับแรงจูบหื่นกระหาย เสื้อผ้าตัวงามถูกเขาลอกทิ้งจนเหลือเพียงผิวกายล่อนจ้อน อำนวยความสะดวกให้เขาลูบคลำได้ถนัดถนี่ รำเพยสะดุ้ง ทั้งตกใจทั้งหนาว เพราะด้วยอากาศรอบตัวนั้นลมพัดค่อนข้างแรง ดีหน่อยได้ร่างหนาคอยสร้างความอบอุ่นให้อย่างรวดเร็ว

เมื่อปากไม่ว่างจะส่งเสียงโวยวาย เหลือเพียงแค่มือกับเท้า รำเพยเลยกลั้นใจยกขึ้นประเคนใส่ร่างใหญ่โตแสดงออกให้เขารู้ว่าเธอไม่เต็มใจให้กระทำการอุกอาจเอาแต่ใจอย่างที่เขาชอบทำ...

ทองก้อนคงรู้สึกหงุดหงิด เขาจึงผละออกจากกลีบปากหวานล้ำสะบัดใบหน้าหล่อเหลารั้งลงด้านล่างอ้าปากกว้างก่อนจะงับเนื้อขาวจั๊วะใกล้กับฐานงาม รำเพยหอปากหลุดเสียงร้องลั่น บิดกายเร่าๆหนีสัมผัสหวามไหว

เพราะไม่อยากปล่อยกายให้เคลิบเคลิ้มไปกับเขา

“ไอ้พี่ทองก้อนบ้า ฉันเจ็บนะ...”

“ก็เลิกพยศแล้วยอมให้พี่เอาซะดีๆ “

“คนบ้า คนเห็นแก่ตัว พี่ลืมไปแล้วหรือไง พรุ่งนี้พี่จะผูกข้อมือกับอีนังสายบัวแล้วนะ พี่ยังจะมาวุ่นวายกับฉันอีกทำไมนักหนา หรือพี่อยากให้ฉันเสียใจไปมากกว่านี้...” เม็ดน้ำตามากมายหลั่งไหลพรั่งพรู น้อยอกน้อยใจก็ใช่ โมโหที่ตอบโต้เขากลับไม่ได้นั่นก็ใช่อีก

“วันนี้ก็ส่วนวันนี้ พรุ่งนี้ก็ส่วนของพรุ่งนี้สิ ไม่เห็นจะเหมือนกันสักหน่อย”

ต่อให้หัวใจกระตุกรวดร้าวตอนเห็นรำเพยร้องไห้ ทองก้อนก็ไม่อาจสั่งตัวเองให้หยุดในความต้องการแรงกล้าในเวลานี้ได้ ลำอวบเขาแข็งโด่ มันพรักพร้อมจะออกรบได้ตลอดเวลาเขารู้ ทั้งที่เมื่อวานนี้เขากับรำเพยเพิ่งจะทำกันมาแท้ๆ แต่เขาก็ยังอยากทำอีกเรื่อยๆ

รำเพยกัดฟันโกรธในความเห็นแก่ตัวของชายที่ตัวเองปักใจรักมานาน เพียงแค่สนองราคะให้ตัวเองได้สมหวังเป็นพอ โดยลืมแม้กระทั่งความผิดชอบชั่วดี หญิงสาวจึงวาดฝ่ามือเล็กใส่ใบหน้าของชายหนุ่มจนทองก้อนหน้าหันไปตามแรงตบ ซีกแก้มสีทองแดงขึ้นเป็นรอยนิ้วแดงระเรื่อ

“ตบนี้สำหรับเรียกสติให้พี่รู้ผิดชอบชั่วดี...”

แทนที่ทองก้อนจะมีสติ อารมณ์ปรารถนาเขากลับแรงโลด

“อ๊ะ!...ไอ้พี่ทองก้อนจะทำอะไร?”

จะไม่ให้รำเพยตกใจได้อย่างไร แทนที่เขาจะหยุดแล้วคิดตามถึงความถูกต้อง นี่พ่อเจ้าประคุณกลับกระชากเรียวแขนเธอดึงขึ้นไว้เหนือศีรษะ กดไว้กับพื้นจนรำเพยเจ็บจี๊ด

หน้าอกทรงงามถูกเขาฟัดด้วยฟันแหลมคม ครูดผ่านผิวหนังบอบบาง

“อ๊า...อย่า...ตรงนั้นฉันเจ็บนะ....”

รำเพยตัวสั่นระริก ส่งเสียงร้องบอกให้รู้ว่าเธอเจ็บ ร่องกลีบสาวเธอยังไม่ถูกเขาเล้าโลม ก็ถูกปลายนิ้วยาวถึงสามทิ่มแทงพรวดเข้าไปหยอกล้อข้างในซะแล้ว ผนังด้านในหดตัวรัดข้อนิ้วทองก้อนเอาไว้ตามสัญชาตญาณ ชายหนุ่มไม่รั้งรอ เขาส่งแรงขยับเข้าออกจนลาวาขาวขุ่นกระฉอกออกมาตามง่ามนิ้ว

ร่างงามบิดเกร็งรับความรัญจวน แหงนหน้าส่งเสียงร้องครวญคราง

ไม่ได้สิ...ถ้าเธอกับพี่ทองก้อนทำแบบนี้ แล้วมันจะต่างกับสายบัวทำกับพี่เสืออย่างไรเล่า ก็เท่ากับว่าเธอเองก็ทำตัวสารเลวไม่ต่างกันอยู่ดี

รำเพยจึงตั้งใจว่าจะผลักไส ทว่าร่างกายกลับตอบสนองเขาราวกับถูกขี้ผึ้งรนไฟ แอ่นตัวให้โค้งป้อนเต้านมให้เขาดูดเลีย เพียงแต่ปากยังส่งเสียงห้ามปราม

“พี่ทองก้อนหยุดเถอะ...อย่าทำอย่างนี้อีกเลย มันไม่ดีต่อตัวพี่เองนะ”

“ไม่ดีตรงไหน?...” ทองก้อนปล่อยจุกนมแล้วถาม ก่อนจะตวัดลิ้นเลียอย่างห้ามใจเอาไว้ไม่ไหว แปลกใจตัวเองเหมือนกันทีเมื่อก่อนเขาไม่คิดติดใจเรือนร่างงดงามนี้สักนิด ยามถูกรำเพยเข้าใกล้เขามีแต่นึกรำคาญ

รำเพยร้องซีดพยายามกัดฟันตอบโต้ สองมือน้อยขยุ้มเส้นผมระบายอาการวาบหวาม

“ก็ไม่ดีตรงที่พี่เองมีนังสายบัวเป็นเมียถูกต้องตามขนบธรรมเนียมประเพณีแล้วทั้งคนน่ะสิ พี่ทำอย่างนี้กับฉัน ไม่เท่ากับว่าพี่กำลังเล่นชู้อยู่หรอกหรือ”

“จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อข้ายังไม่ได้เข้าพิธีผูกข้อมือ ยังไงก็ยังถือว่าข้ายังไม่มีพันธะใดๆทั้งนั้นแหละ”

ทองก้อนทำตีมึน กระทุ้งปลายนิ้วระรัว รำเพยทั้งจุกทั้งเสียวรวดร้าวไปทั้งเนินโหนก ครานี้สมองไม่อาจสั่งการออกมาเป็นคำพูดมีเพียงแค่เสียงครางระงมเข้ามาแทน

แจะ แจะ แจะ

ถูกเขาจู่โจมหนักหน่วงทั้งส่วนบนส่วนล่าง ไม่นานรำเพยก็น้ำแตกชุ่มอาบไปทั่วทั้งปลายนิ้วทั้งสาม ทองก้อนก็ยังไม่คิดหยุด ปากยังอ้าอมหัวจะงอยเม็ดหวานดูดแล้วดึงก่อนจะปล่อยแล้วก็อ้าอมเข้าไปในโพรงปากใหม่ ก่อนจะโหย่งตัวขึ้นคร่อมร่างงาม สาวปลายหัวเห็นสองสามทีแล้วสอดผ่านทะยานเข้าร่องสวาทพรวดเดียวจมหายมิดลำ ทองก้อนแช่ตัวอยู่สักพักก็เริ่มขยับเคลื่อนไหว

“อูย...อ๊า...” รำเพยหลับตาพริ้ม ใบหน้างามบิดเบี้ยวด้วยความเสียว แบะขาอ้ารับตัวตนของเขาไว้ทั้งหมดโดยดุษฎี ลบลืมความตั้งใจเดิมจนหมดสิ้น ยอมให้ร่างหนาถาโถมเข้าใส่ระรัว น้ำแตกไปอีกครั้งแล้วก็อีกครั้งจนกระทั่งถูกชายหนุ่มอุ้มร่างปวกเปียกพาดไว้บนคอนไม้

ก้นขาวโด่งลอยเหนือพื้นโดยมีดุ้นเอ็นอันโตปักเสียบคารูเล็ก สองมือเท้ายังลงกับดิน เกร็งรับแรงกระแทกกระทั้นส่งมาจากด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง

ทองก้อนไม่คิดออมแรงหรือยอมปล่อยให้รำเพยได้หยุดพัก เขาหมายใจอยากจะตักตวงความสุขสุดท้ายเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ด้วยต่อไปภายภาคหน้าเขาคงไม่มีสิทธิ์อันใดมาทำกับเจ้าหล่อนเช่นนี้อีกแล้ว เขาตั้งใจไว้มุ่งมั่น จะรักเดียวใจเดียวต่อสายบัว จะซื่อสัตย์กับเมีย แล้วจะตัดรำเพยให้ขาดโดยไม่คิดแตะต้องแม้แต่ปลายก้อย...

----------------------------------------