[Bad Mafia] 4

1252 คำ
    ตอนนี้ฉันก็มาเสิร์ฟเครื่องดื่มตามโต๊ะต่างๆ ที่ชั้นวีไอพี จนตอนนี้เวลาล่วงเลยไปจนคลับใกล้ปิดแล้ว และตอนนี้ฉันก็มาช่วยพี่ๆ เก็บของ     "นี่! ฉันยังไม่เห็นพวกคุณโรเเวนลงมาเลยนะ"     "ใช่ ฉันก็ยังไม่เห็นเหมือนกัน"     "พวกฉันก็เลยเก็บของกันช้าๆ ไง อยากเห็นอีกอ่ะแก ผู้ชายอะไรจะหล่อขนาดนั้น >_Rowan Part     "ไอ้แวน กาสิโนมึงจะขยายสาขา? "     "อืม" อีวานถามผม     "ดีว่ะ กูว่ารายได้มหาศาล มึงคิดงั้นมั้ยไอ้วิน"     "......." วินเซ็นท์ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินออกไป     "หึ คงถึงเวลาแล้วสินะ" ผมนั่งมองมันนิ่ง เพราะรู้ว่ามันจะไปไหนไงล่ะ     "เสือก" มันหันมาตอบผมนิ่งแล้วเดินออกไปทันที     "มึงรู้เหรอวะว่ามันจะไปไหน"     "หึ..."     "อะไรกันวะพวกมึง"     "......"     "เอองั้นกูก็คงต้องกลับเหมือนกันว่ะ พรุ่งนี้มีงานต่อ"     "อืม" อีวานก็เดินออกไปอีกคน แต่ไม่วายที่จะหันมามองผมอย่างเอาเรื่อง     "กูสืบเองก็ได้วะ"     ตอนนี้คงเหลือแค่ผมคนเดียวที่นั่งมองโทรศัพท์ตัวเองพร้อมกับวิดีโอที่ถูกส่งเข้ามาก่อนที่ตัวเองจะแสยะยิ้มแล้วลุกขึ้นไปเดินออกไป     "คุณโรแวนจะกลับแล้วใช่มั้ยครับ"     "อืม"     "สวัสดีครับ"     ผมพยักหน้าให้กับคนตรงหน้า ซึ่งเป็นผู้จัดการร้านที่นี่ ที่จริงผมไม่ได้เป็นคนหาเอง แต่ให้กันย์ลูกน้องคนสนิทหาให้ต่างหาก     "นายครับ พรุ่งนี้เราต้องบินไปมาเก๊า"     "อืม เรื่องสาขานั้นไปถึงไหนแล้ว"     "มันไม่ยอมท่าเดียว มันบอกให้เราวางเงินมาก่อน"     "หึ งั้นเหรอ"     ผมคิดไว้ไม่มีผิด หึ คงอยากได้เงินกันมากสินะ     "จัดการมันซะ"     "ครับ"     ในเมื่อคุยกันดีๆ ไม่ได้ หนทางเดียวก็คือความตาย!     ผมเดินออกมาจากคลับ ก่อนที่จะเดินไปที่รถสายตาดันเจอเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าคลับ ก่อนที่เธอจะหันมาสบตากับผมพอดี     ใบหน้าหวานกับดวงตาโต รอยยิ้มนั้นที่อยู่บนใบหน้าเธอมันทำให้ร่างบางตรงหน้าดูสวยมาก แต่แววตานั้นกลับเศร้าอย่างไม่รู้สาเหตุ     "เอ่อ...สวัสดีค่ะ ^_^"     "......."     ผมไม่ได้สนใจอะไรเธอก่อนที่จะเดินผ่านเธอเพื่อไปที่รถทันที     ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้า หึ...     "......."     "คุณโอแวนค่ะ วันนี้จะมามั้ยคะ"     "อืม"     "จริงเหรอคะ! งั้นฉันจะเตรียมน้ำอุ่นไว้รอนะคะ"     ติ๊ด!     ผมกดวางสายทันที ก่อนที่จะมองออกไปทางหน้าต่างก็พบว่าร่างบางที่ยืนอยู่หน้าคลับเมื่อกี้หายไปแล้ว ทำไมผมต้องอยากมองหน้าเธอขนาดนี้ด้วยว่ะ.... Rowan Part End     .............................     ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วเพราะมันเป็นเบอร์ที่ฉันไม่ได้เมมชื่อไว้     "ฮัลโหล"     (นี่พี่เเพงเองนะ)     "อ่อค่ะ พี่เเพงมีอะไรหรือเปล่าคะ"     (พอดีพรุ่งนี้ร้านหยุดสองวันนะจ๊ะ พี่ลืมบอกเราน่ะ"     "อ่อ ค่ะๆ "     (จ้าาา)     พรุ่งนี้ร้านหยุดสินะ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์เเละฉันก็ได้ยินว่าพี่เเพงเจ้าของร้านจะไปเที่ยวกับแฟนนี่นา...     พอตกเย็น ฉันก็ออกมาเดินเล่นที่ตลาดนัดใกล้ๆ บ้าน เพราะนานมากแล้วที่ฉันไม่ได้มาเพราะมัวแต่ทำงานเลยไม่มีเวลาได้ผ่อนคลายเลย     "เห้อออ กินอะไรดีเนี่ยเรา"     ฉันเดินมองหาของกินไปเรื่อยๆ เพราะฉันเป็นคนไม่ชอบซื้อพวกเสื้อผ้าสักเท่าไหร่     ตุบ!     "อ๊ะ! ขอโทษค่ะ"     "ไม่เป็นไรค่ะ ^_^" ฉันบอกผู้หญิงที่ชนฉันไปก่อนจะยิ้มให้เธอแล้วเดินต่อไป จริงๆ ทางเดินมันก็เเคบอยู่แล้วและที่นี่คนก็เยอะมากด้วย ส่วนใหญ่ที่เห็นก็จะมีพวกวัยรุ่นซะมากกว่า     ฉันเดินดูของไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ก็ใกล้มืดแล้ว ฉันจึงเลือกที่จะกลับบ้านดีกว่า     ปี๊บบ!     เสียงแตรดังขึ้นข้างหลังฉัน ฉันจึงหลบทันทีก่อนจะรีบหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นรถของพี่อลิซ     บรื้นนน...     ก่อนที่รถจะขับเข้าไปในบ้าน     "อะไรของเขา"     ฉันพึมพำเบาๆ ออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ยังไปไม่ถึงไหนร่างบางที่เดินลงจากรถก็เข้ามาขวางฉันไว้     "พี่อลิซมีอะไรหรือเปล่าคะ? "     "พรุ่งนี้แกว่างมั้ย"     "พรุ่งนี้เหรอคะ...ว่างค่ะ"     "ก็ดี"     "พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ" อยู่ๆ ก็มาพูดดีกับฉัน มันต้องมีอะไรแน่ๆ     "ฉันกับคุณแม่จะไปเที่ยวกัน ฉันฝากดูแลบ้านด้วยล่ะ"     "......." เดี๋ยวนะให้ฉันดูเเลบ้านงั้นเหรอ ไปเที่ยวงั้นเหรอ ทั้งๆ ที่คุณพ่อป่วยอยู๋นี่นะ     "ตามนั้นนะ ใครมาก็บอกว่าฉันไม่อยู่ล่ะ เข้าใจมั้ย"     "แล้วคุณพ่อล่ะค่ะ พี่ไม่คิดจะเป็นห่วงท่านเลยเหรอคะ"     "แล้วมันเรื่องอะไรของเธอ! ก็แค่ไอ้แก่พิการ เดินไม่ได้แค่นั้นเอง เหอะ! "     "นี่คุณน้าพูดอะไรออกมาคะ! " ฉันไม่พอใจมากเลยเมื่อเห็นว่าคุณน้าพูดออกมาแบบนี้     "หุบปากแกซะ ถ้ายังอยากจะเห็นหน้าพ่อแก"     "......"     "ตามนั้นนะแอนนา" พอพูดจบสองแม่ลูกก็เดินเข้าไปในบ้านทันที     ฉันเดินเข้าไปในบ้านของตัวเองด้วยความรู้สึกไม่ดีกับคำพูดที่สองแม่ลูกนั้นพูดออกมา ฉันไม่คิดเลยว่าทั้งสองจะใจร้ายขนาดนี้     พลางนั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆ จนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจนไปเจอกับข่าวพี่สาวของเธอที่ตอนนี้กำลังโด่งดังมาก ภาพลักษณ์ของเธอในหน้าจอมันช่างต่างจากชีวิตจริงจริงๆ     ฉันนั่งอ่านบทสัมภาษณ์ของเธอก่อนจะเอะใจกับคำพูดหนึ่งของเธอ     "ตอนนี้คุณของอลิซป่วยอยู่ค่ะ แต่อลิซจะดูแลท่านให้ดีที่สุดค่ะ พ่อแม่คะรักนะคะ"     หึ นี่เหรอความรักที่พี่มอบให้กับคนที่ดูแลตัวเองมาตั้งแต่เล็ก....
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม