[Bad Mafia] 5
1805 คำ
วันนี้ก็เป็นวันหยุดของฉัน ฉันจึงมาที่บ้านใหญ่เพราะเห็นรถขับออกไปกันแล้ว ฉันจึงค่อยเข้าไปในบ้าน
"ป้าค่ะ^_^"
"อ้าวคุณแอนนามาแล้วเหรอคะ"
"ค่ะ ^_^" ฉันเห็นคุณป้าอยู่ในครัวจึงเดินเข้าไปหาท่าน
"ที่จริงคุณแอนนาไม่ต้องมาก็ได้นะคะ เดี๋ยวคุณท่านป้าดูแลแทนก็ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง"
"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงวันนี้แอนก็ว่างอยู่แล้ว"
"เอางั้นก็ได้ค่ะ แล้วคุณแอนทานข้าวเช้ามาหรือยังคะ"
"เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวแอนขอขึ้นไปดูคุณพ่อก่อนนะคะ"
"เชิญเลยค่ะ ^_^"
ฉันยิ้มให้บางๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนพลางมองดูรอบๆ บ้านไปด้วย นี่คงเอารูปแม่ของฉันออกด้วยสินะ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเพราะสองแม่ลูกนั่น ฉันเดินไปห้องคุณพ่อก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไป เพราะตอนนี้ท่านน่าจะหลับอยู่
"พ่อคะ แอนมาแล้วนะ ^_^"
ฉันนั่งลงข้างคุณพ่อก่อนจะมองท่านนิ่ง อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ท่านจะหายดี 6 ปีแล้วที่คุณพ่อฉันนอนอยู่แบบนี้ ฉันนั่งจับมือคุณพ่อพลางเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ท่านฟังจนกระทั่งเวลาผ่านไปจนได้ยินเสียงเคาะประตู
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
แกร๊ก!
"คุณแอกาสิโน ตอนนี้เที่ยงแล้วนะคะลงไปทานข้าวเถอะค่ะ"
"ค่ะ เดี๋ยวแอนลงไป" ฉันรีบเช็ดน้ำตาก่อนจะมองหน้าคุณพ่ออีกครั้งแล้วจึงลงไปทานข้าวชั้นล่าง ซึ่งมีอาหารเตรียมไว้ให้แล้วอยู่บนโต๊ะ
"ป้าไม่ต้องทำให้แอนก็ได้นะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณแอนนาก็เป็นคุณหนูของบ้านหลังนี้เหมือนกันนะคะ ^_^"
"ขอบคุณมากค่ะ" ฉันมองหน้าป้าแม่บ้านพลางยิ้มให้บางๆ ก่อนที่จะตักอาหารทานต่อไปเรื่อยๆ
หลังจากนั้นฉันจึงขึ้นชั้นบนอีกครั้ง แต่ตรงไปที่ห้องที่เคยเป็นของตัวเอง
แกร๊ก!
"เเค่ก เเค่ก แค่ก"
ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปข้างในก่อนจะพบว่าตอนนี้มีฝุ่นเต็มไปหมด ตอนนี้ของในห้องทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่สภาพห้องตอนนี้มีแต่ฝุ่นคละคลุ้งไปหมด คงไม่มีใครเข้ามาเลยสินะตั้งแต่ที่ฉันออกไป ฉันยืนมองดูรอบๆ ก่อนจะตัดใจเดินออกมาจากห้องนอนตัวเอง
หลังจากนั้นฉันก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อดูแลคุณพ่อเหมือนเดิม ตอนนี้ท่านตื่นเเล้วเเละท่านกำลังมองฉันอยู่ ฉันรู้สึกว่าท่านมีบางอย่างเหมือนอยากจะพูดเพราะสายตาของฉันดูสั่นไหวยังไงไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกมันได้
"คุณพ่อคะ ^_^" ฉันพยายามคุยเรื่องต่างๆ ให้ท่านฟังทั้งเรื่องมหาลัยรวมถึงเรื่องที่ฉันทำงานอยู่ตอนนี้
"......."
"แอนอยากให้คุณพ่อหายไวไวจังเลยค่ะ"
"......."
"แอนเหงามากเลยนะคะ"
"......."
"เหงามากจริงๆ ฮึก..."
"......."
"ฮื้อออ...ฮึก"
"......."
"แอนไม่เคยโกรธคุณพ่อเลยนะคะ...ไม่เคยโกรธเลยจริงๆ ...ฮึก"
"......."
ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่ จู่ๆ มันก็ไหลออกมาทำให้ฉันรีบเช็ดมันออกเพื่อไม่ให้ท่านเห็นแต่มันคงสายไปแล้ว เพราะท่านมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้นและน้ำตาของท่านก็ไหลออกมาจนฉันตกใจมากจึงรีบเช็ดน้ำตาให้ท่าน
"คะ...คุณพ่อ"
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
แกร๊ก!
"เอ่อ...คุณแอนนาคะ"
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันรีบเช็ดน้ำตาตัวเองอีกครั้ง
"เอ่อ...คือใครไม่รู้ค่ะมาที่บ้านเรา พวกเขาบอกว่ามาหาคุณหญิงค่ะ"
"......" ฉันไม่รู้ว่าควรจะลงไปดีมั้ย เพราะถึงยังไงคนพวกนั้นก็ไม่น่าจะรู้จักฉันอยู่แล้ว เพราะตั้งแต่เด็กแล้วคุณพ่อก็ไม่เคยพาฉันออกงานอะไรเลยตั้งแต่ที่สองคนแม่ลูกนั้นมาอยู่ที่นี่
"คุณแอนช่วยลงไปให้ป้าหน่อยได้มั้ยคะ"
"จะดีเหรอคะ" ฉันถามออกไปเพราะเกรงว่าถ้าคุณน้ารู้ท่านอาจจะโกรธได้
"นะคะ เพราะตอนนี้คนพวกนั้นเต็มบ้านไปหมดเลยค่ะแล้วป้าก็ไม่รู้ว่าจะคุยยังไงด้วย"
"เอ่อ...เอางั้นก็ได้ค่ะ ^_^ " เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของคุณป้าฉันจึงตอบรับคำไป ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่ได้อยากจะลงไปรับสักเท่าไหร่ เพราะฉันไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้านหลังนี้แล้ว เฮ้อออ...ฉันเดินลงไปชั้นล่างของบ้านก็เห็นเเผ่นหลังใครบางคนนั่งรออยู่ที่โซฟาแล้ว
"พวกคุณเป็นใครกัน? "
ฉันถามผู้ชายที่นั่งหันหลังให้ฉัน เพราะเห็นว่าตอนนี้มีชายชุดดำอยู่เยอะมาก ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะค่อยๆ หันหน้ามา ฉันก็ถึงกับตกใจและแปลกใจอย่างมากเมื่อร่างสูงที่ฉันเจอนั้นเป็นคนเดียวกับที่ฉันเคยเจอมาก่อน ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่และมีอะไรกับคุณน้ากันแน่
"สวัสดีครับ ผมกันย์ :-) "
"ฉันแอนนาค่ะ...เอ่อ...คุณมาทำอะไรที่นี่คะ? "
"ผมต้องการคุยกับคุณหญิงมณีครับ"
"อะ...เอ่อออ" นี่เขาจำฉันไม่ได้เหรอ ไม่น่าเชื่อเลย
"คุณหญิงมณีอยู่มั้ยครับ? "
"ตอนนี้คุณน้าไม่อยู่ค่ะ"
"ไม่อยู่? "
"ใช่ค่ะ ท่านออกไปข้างนอก"
"งั้นเหรอครับ หึ..." ก่อนที่ชายตรงหน้าจะมองไปรอบๆ บ้านราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
"ท่านไม่อยู่จริงๆ นะคะ" ฉันจึงพูดย้ำกับชายตรงหน้าอีกครั้ง
"หึ..." ผู้ชายที่ชื่อกันย์แสยะยิ้มออกมาก่อนจะทำตัวให้นิ่งปกติเหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังเห็นอยู่ดี
"คุณมาหาคุณน้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"
"ไม่เกี่ยวกับคุณครับ
"แต่ว่าถ้าคุณมีอะไรฝากบอกฉันได้นะคะ"
"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ พอดีเราอยากจะคุยกับคุณหญิงมณีเป็นการส่วนตัว"
"เอ่อ...งั้นเหรอคะ"
"ขอตัวนะครับ อ่อ...ผมยังมีอีกเรื่อง :-) "
"......."
ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินออกไปพร้อมกับลูกน้องนับสิบ ที่จริงฉันเคยเห็นเค้ามาก่อนตอนที่อยู่ที่คลับ เพราะเหมือนเขาจะเป็นลูกน้องของคุณโอแวนด้วยและฉันคิดว่ายังไงเขาก็ต้องจำฉันได้บ้าง คุณน้ากับคุณโรแวนมีเรื่องอะไรกัน....
"เป็นยังไงบ้างคะ"
"กลับไปแล้วค่ะ เขาไม่ได้บอกอะไรแอนเลยค่ะ"
"เหรอคะ แล้วทำไมคนกลุ่มนั้นถึงมากันเยอะล่ะค่ะคุณแอนนา"
"คงต้องถามคุณน้าแล้วล่ะค่ะ ถ้าท่านกลับมา"
"ค่ะ เดี๋ยวป้าจะบอกให้เอง"
ฉันจึงพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะเดินขึ้นไปดูแลคุณพ่อเหมือนเดิม พลางขบคิดเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ว่าทำไมคุณกันย์ ที่เป็นลูกน้องคนสนิทของคุณโรแวนถึงมาอยู่ที่บ้านเธอได้และฉันคิดว่าทั้งสองไม่น่าจะรู้จักคุณน้าได้เลย แต่กลับมาพร้อมกับลูกน้องนับสิบ เรื่องนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ ....
...........................
อีกด้านหนึ่ง
ตอนนี้สองแม่ลูกกำลังเดินช็อปปิ้งกันที่ห้างแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้กำลังถูกตามอยู่
"คุณแม่นึกยังไงถึงชวนลิซออกมาคะ" ร่างบางถามผู้เป็นแม่ เพราะปกติแม่เธอไม่ค่อยจะได้ออกมาเที่ยวกับเธอเลย เพราะแม่เธอมัวแต่ทำงานและเธอเองก็งานเยอะมากด้วย
"แม่...แม่เอ่อ..."
"มีอะไรหรือเปล่าคะ? " ร่างบางสังเกตว่าแม่ของเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่พูดมาสักที เมื่อเห็นว่าตอนนี้เราซื้อของเสร็จแล้วจึงชวนมาที่รถ เพราะตอนนี้คนก็เริ่มตามเธอเยอะขึ้น ก็เพราะเธอเป็นดาราดังและค่อนข้างมีชื่อเสียงรวมถึงแม่เธอด้วยที่เป็นที่รู้จักมากเหมือนกัน ก็คงไม่แปลกที่จะมีคนตามและดูเหมือนว่าแม่ของเธอเองก็ไม่สะดวกที่จะคุยด้วยเหมือนกัน
แกร๊ก!
ปัง!
ทันทีที่มานั่งในรถ ร่างบางก็เอ่ยถามแม่เธอทันที
"แม่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ? "
"แม่ขอยืมเงินหน่อยสิลูก"
"ยืมเงิน? "
"แม่เป็นหนี้กาสิโน 30 ล้านลูก" ผู้เป็นแม่เอ่ยกับลูกสาวของเธอด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก
"30 ล้าน! แม่ล้อลิซใช่มั้ยคะ แม่จะไปเล่นได้ยังกัน? "
"เรื่องจริงลูก ตอนนั้นที่แม่เดินทางไปต่างประเทศแล้วเพื่อนแม่ชวน ก็เลยลองดู แต่แม่...แม่ขอโทษ..."
"แม่...เงินตั้งมากมายขนาดนั้นลิซจะหามาได้ยังไงคะ...ไหนจะชื่อเสียงลิซอีกล่ะคะ ถ้ามีใครรู้ลิซแย่แน่" ตอนนี้สิ่งที่ร่างบางกังวลที่สุดก็คือชื่อเสียงของเธอ
"แม่รู้...แม่ขอโทษ แม่ก็เลยคิดว่าแม่จะขายหุ้นบริษัทของไอ้แก่นั่นซะ"
"มันจะพอเหรอคะตั้ง 30 ล้านเลยนะคะ" ร่างบางรู้ว่าถึงจะโอนหุ้นหรือขายหุ้นให้คนอื่นยังไงเงินก็ไม่พออยู่ดี
"นั่นสินะ...แม่จะทำยังไงดีเนี่ย"
ตอนนี้ร่างบางคิดออกได้เพียงอย่างเดียวคือต้องหาคนช่วยและใครกันที่จะช่วยเธอได้โดยเรื่องนี้จะยังคงเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้
"ลูกมีเพื่อนเยอะไม่ใช่เหรอ...งั้นลองให้พวกเพื่อนๆ ลูกช่วยดีมั้ย"
"ไม่ได้หรอกค่ะ...ยัยพวกนั้นถ้าพวกมันรู้นักข่าวก็ต้องรู้แน่นอน พวกมันคงต้องเอาไปเล่าให้สนุกปากแน่ค่ะ"
"เราจะทำยังไงดีเนี่ย"
ตอนนี้ผู้เป็นแม่นั่งวิตกกังวล กลัวไปหมดทุกอย่างแล้วพลางคิดไปถึงที่บ้านใหญ่ว่าวันนี้จะต้องมีคนของกาสิโนเข้าไปที่บ้านแน่ ซึ่งเธอก็เลยชวนลูกสาวของเธอมาเดินเล่นที่ห้างเพื่อให้คนทางนั้นรับมือไปก่อน
ในขณะที่ร่างบางตอนนี้กำลังคิดหาคนช่วยและแล้วตอนนี้เธอก็คิดออกแล้วคนคนนั้นต้องเป็นคนที่เธอคิดว่าช่วยเธอได้แน่นอน หึ...
"ลิซคิดออกแล้วค่ะ ^_^"
"คิดอะไรออกเหรอลูก! หาคนช่วยได้แล้วใช่มั้ยลูก"
"ก็คงต้องเป็นเค้าแล้วล่ะค่ะ ^_^"
คงต้องเป็นคนคนนี้แน่นอนที่จะช่วยเธอได้และเรื่องนี้ก็จะไม่สามารถแพร่งพรายออกไปได้หึ.....
- ผู้เขียน
