ตอนที่สอง ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย 4
883 คำ
บนลานจอดรถโรงแรมมีเพียงรถยุโรปสุดหรูจอดเรียงราย ราวกับจะประกาศให้เธอรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ แต่เอาเถอะ แค่สามวัน เธอจะผ่านมันไป ถึงได้ขึ้นชื่อว่าเอาตัวเข้าแลก แต่มันก็แลกให้ชีวิตมันง่ายขึ้นไปหลายก้าว... เพราะอย่างนั้นเธอถึงไม่คิดเรื่องการเปลี่ยนใจแม้ว่าสิ่งที่กำลังจะเจอมันจะหนักหน่วงกับชีวิตของเธอมากมายแค่ไหนก็ตามที
เธอแจ้งหมายเลขห้องต่อพนักงานหน้าฟรอนต์ตามที่มินนี่แนะนำ พนักงานมองหน้าเธอกันยกใหญ่ ครั้งนี้มินนี่ไม่ได้พามาเธอเลยต้องติดต่อเอง สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเธอบอกอะไรผิดไปหรือเปล่า...
“เอ่อ เพื่อความถูกต้องรบกวนคุณผู้หญิงแจ้งได้ไหมครับว่าต้องการพบเจ้าของห้องซึ่งมีนามว่าอะไร พอดีหมายเลขห้องเป็นหมายเลขของวิมานฟ้าเรสสิเดนท์ ซึ่งเป็นห้องสำหรับผู้พักระยะยาว ทางเราจึงต้องการคอนเฟิร์มห้องให้ตรงกันเพื่อเช็กความถูกต้องอีกครั้งหนึ่งครับ”
“ดิฉันมาพบคุณเทวินท์ค่ะ” หญิงสาวบอกพนักงานที่มองเธอเหมือนพินิจพิจารณา แล้วเธอก็เอ่ยอีกครั้ง “คุณเทวินท์ กฤษฎากานต์น่ะค่ะ”
“เอ่อ ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับคุณผู้หญิง ขออภัยด้วยนะครับที่ทำให้ต้องรอ เชิญตามกระผมมาเลยครับ” พนักงานลนลานบอกคงเพราะกลัวเธอไม่พอใจ ก่อนเขาจะเดินนำเธอไปยังลิฟต์ในส่วนของลิฟต์สำหรับเรสสิเดนท์ฟลอร์
“ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงมีคีย์การ์ดหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีค่ะ” พอเธอบอกเช่นนั้นเขาก็เดินเข้าลิฟต์มาด้วยและเสียบบัตรที่เขามีพร้อมกับกดเลขหมายของชั้นที่หญิงสาวแจ้งเอาไว้ให้เรียบร้อยเมื่อถึงชั้นยี่สิบหกที่เทวินท์อาศัยอยู่เขาก็เดินออกมาหน้าลิฟต์แล้วโค้งให้ก่อนจะผายมือเชิญเธอไปยังทิศทางที่ห้องตั้งอยู่
หญิงสาวเดินต่อไปเพียงลำพัง เธอท่องหมายเลขห้อง2609 ของเขาจนขึ้นใจ
คุณวินท์อยู่ที่ห้อง เคาะได้เลย ถ้าเคาะแล้วเขาไม่เปิดประตูให้ษากดรหัส 171987 เข้าไปด้านในได้เลย
มณีวรรณบอกเธอเอาไว้ก่อนมา เมื่อมาถึงหน้าห้องเขา มือที่เย็นเฉียบชื้นเหงื่อของเธอก็ยกขึ้นมาเคาะ รออยู่ครู่ใหญ่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้เธอเลยกดรหัสที่เซฟไว้ในโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปยังห้องพักโรงแรมที่จัดไว้เหมือนเป็นห้องชุด โซนที่พักที่เป็นเรสสิเดนท์นั้นเป็นห้องพักสำหรับเหล่าไฮโซที่อยากเช่าที่พักอาศัยในย่านกลางเมืองและมีสิ่งอำนวยความสะดวกสบายในรูปแบบโรงแรม โรงแรมหรูหลายๆ ที่เริ่มจับตลาดทางนี้ขึ้นบ้างโดยเฉพาะโรงแรมที่ตั้งอยู่ในทำเลทองอย่างเช่นวิมานฟ้า
กวาดตามองห้องหรูหรา อย่างที่ถ้าไม่เอาตัวมาขัดหนี้ ก็คงไม่มีโอกาสก้าวเข้ามาในนี้ เธอเข้ามาแล้วรอบหนึ่งก่อนหน้านี้ถึงความทรงจำในวันนั้นจะทำให้เธอยังฝันถึงความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขาที่แนบแน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนใจฝ่อ... แต่เพราะไม่มีทางเลือกเธอจึงกลับเข้ามาอีกครั้ง มณีวรรณบอกว่าให้เดินเข้าไปหาเขาที่ห้องนอน เท้าของเธอเดินผ่านส่วนที่เป็นห้องโถงเข้าไปยังประตูห้องนอน ที่เธอนึกเปรียบเปรยเอาไว้ว่าเป็นลานประหาร
ท่ามกลางความเงียบสงบที่มีเพียงเสียงแอร์คอนดิชันทำงานอยู่ เธอเปิดประตูเข้าไปและเห็นเขายืนหันหลังให้
ศลิษาเดินก้าวเข้าไปช้าๆ
“ถอดเสื้อผ้าเธอออกให้หมด” เขาสั่งโดยไม่หันกลับมามองสักนิดเดียว
“แต่...” หญิงสาวยังไม่ทันบอกเหตุผลอะไร เขาก็หันขวับกลับมา นัยน์ตาเข้มคมที่จ้องเขม็งมาทำเอาเธอพูดอะไรไม่ออกอีกแม้แต่สักคำ...
ลูกหนี้อย่างเธอไม่สามารถต่อรองอะไรได้เธอรู้ดี... เพราะฉะนั้นในตอนที่เขาเดินเข้ามาหา เธอจึงไม่ถอยสักก้าว แม้ว่าท่าทางคุกคามนั่นจะทำให้เธอหวาดกลัวจนอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลก็ตามที...
“ยังไม่ทำตามที่สั่งอีก” คนที่มายืนตรงหน้าออกคำสั่ง... เพราะอย่างนั้นเธอเลยเม้มปากข่มความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลและลงมือทำตามที่เขาบอกอย่างไม่มีทางเลือก แต่ก็ดูเหมือนช้าเกินไปสำหรับเขา เมื่อเขาดึงเธอเข้าไปกอด และก้มหน้าลงมาจูบเธออย่างว่องไวจนเธอตั้งตัวไม่ทัน และอาภรณ์ที่เธอยังถอดไม่พ้นจากร่าง เขาก็ช่วยจัดการให้มันหายไปจากเรือนกายของเธอไวกว่าที่เธอถอดเองงกๆ เงิ่นๆ หลายเท่าตัว...
แม้การกระทำของเขาจะอุกอาจสักเพียงใด หากแต่เธอไม่อาจอุทธรณ์ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะการตกเป็นทาสของเขาเป็นทางเดียวที่จะทำให้เธอมีลมหายใจต่อไปได้อีก...
เธอจึงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เลย แม้ว่าจะหวาดหวั่นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเพียงใดก็ตามที...
- ผู้เขียน
