ตลาดขายของสดของเทียนสุ่ยนี้มีสองแห่ง หนึ่งคือชื่อตลาดรับอรุณต้องมาจับจ่ายตั้งแต่เช้ามืดจนถึงสิ้นสุดปลายยามเฉินตลาดก็วายแล้ว อีกแห่งหนึ่งคือ’ ตลาดเฝิงไฉ’ ที่จะเริ่มเปิดทำการค้าตั้งแต่ต้นยามเหมาไปจนถึงปลายยามเว่ย ดังนั้นจ้าวเล่อเยียนจึงเลือกจะไปยังเฝิงไฉมากกว่าเพราะหนึ่งนางออกจากจวนก็สายแล้ว สองตลาดเฝิงไฉนี้ดูแลจัดการเป็นระเบียบสะอาดสะอ้านกว่าตลาด’ รับอรุณ’ กับสามข้อดีอีกข้อก็คือมีข้าวของให้เลือกซื้อได้มากกว่าไม่ว่าจะเป็นของหายากหรือราคาแพงเพียงใด ในตลาดเฝิงไฉล้วนมีมาขายทุกชนิด
แต่สิ่งเดียวที่นางไม่พึงใจเท่าใดก็คือตลาดแห่งนี้คือของสกุลหลวนซึ่งตกเป็นของคุณชายรองมู่หรงฮ่าวหรานนั่นเองจริงอยู่ว่าคนในจวนมู่หรงนอกจากนายท่านมู่หรงที่เป็นอัครมหาเสนาบดีใหญ่มิอาจมายุ่งเกี่ยวกับการค้าของฝ่ายสกุลของภรรยาได้และมู่หรงฮ่าวเฉินอีกคนซึ่งมิเคยเข้ามาก้าวก่ายกิจการทางฝ่ายมารดา ทว่าเงินปันผลหรืออาจเรียกว่าเป็น
