เสน่ห์(รัก)ร้ายมาเฟียโหด

จับเด็กเลี้ยงแกะ

ริต้าชะงักเมื่อเห็นเครื่องเป่าผมเธอรีบวิ่งไปหยิบเครื่องเป่าผมขึ้นมาแล้วหัวเราคิกๆเมื่อนึกแผนร้ายออก

ก๊อกๆ เสียงประตูเค่ะห้องดังขึ้นไคท์ที่สวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีดำเปิดประตูเข้ามาในห้องเขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นริต้านอนแน่นิ่งไม่ขยับพอเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นใบหน้าของเธอนั่นซีคเซียว

"ไม่สบายเหรอ" มือหนาทาบลงที่หน้าเล็ก เขาชะงักเมื่อมันร้อนผิดปกติ

"หนาว" ริต้าแกล้งละเมอก่อนที่เธอจะแสร้งทำเป็นไอ

"บอกแล้วจะป่วย" เขาบ่นก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเพื่อเตรียมผ้ามาเช็ดตัวสีหน้าท่าทางที่เป็นของเขาทำให้ริต้าที่แอบมองตามยิ้มดิ้นดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ทันทีที่ประตูปิดลงริต้ารีบลุกขึ้นจากเตียงเธอยกมือขึ้นทาบหน้าผากตัวเองแล้วพูด

"บอกแล้วว่าจะป่วย ไม่ทันหนูหรอกนะเฮียฮ่าๆ ริต้าซะอย่างตกหนูได้ตัวโคตรโตเลย" เธอลุกขึ้นกระโดดเต้นบนเตียงไคท์ที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องเขายกมือขึ้นมือกุมขมับ

"เด็กแสบแบบนี้ต้องเจออะไรดีนะ"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันรีบหลับตาลงเมื่อเฮียไคท์เดินเข้ามาในห้อง

"ฉันให้ยาเธอทานไปก่อนหน้านี้แล้วแต่อาการของเธอไม่ค่อยจะดีขึ้น รบกวนคุณหมอด้วยแล้วกัน"

"ครับ"

"....." หมอเหรอ เฮียตามหมอมาเลยเหรอ แค่ตรวจและให้ยาไม่ได้ฉีดยาซะหน่อยจะกลัวอะไรล่ะ ใช่ๆ

"ให้กินยาก็ไม่ดีขึ้น คงต้องฉีดยานะครับ"

"...." อะไรนะฉีดยาเหรอ ตายแน่ๆโดนฉีดยาแน่ๆ อย่านะเฮีย อย่านะ

"ได้เลยครับ ฉีดที่ไหนครับเนี่ย" ผมแอบมองริต้าทียังคงแสร้งนอนหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนที่ผมจะมาดูแลเธอ ผมรู้ว่าเธอกลัวและไม่ชอบอะไร สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือฉีดยา

"ฉีดก้นครับ"

"....." ไม่นะ อย่าฉีดก้นนะ

"ได้เลยครับ" หมอหนุ่มที่ร่วมมือกับไคท์หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาก่อนที่เขาจะจับริต้าที่นอนตัวแข็งไม่ยอมพลิกนอนคว่ำหน้าเพราะกลัวเข็มแต่พอเห็นหน้าไคท์เธอก็รีบหลับตาลง ยอมนอนคว่ำหน้า

"ฉีดแล้วนะครับ"

"ครับ" ริต้าหลับตานับหนึ่งในใจแต่พอได้ยินคำว่าฉีดเลยนะครับ กรี๊ดด ริต้าสะดุ้งตะโกนร้องดังสุดเสียงพร้อมกับลุกขึ้นกลิ้งไปอยู่อีกฝั่งแล้วกระโดดตบเต้นออกกำลังกาย

"ใครป่วย หนูเปล่าป่วยนะร่างกายออกจะแข็งแรง ดูสิ ดูกระโดดตบได้หลายครั้งมากเลยฉีดยาอะไรกัน"

"หึ" ฉันชะงักเมื่อคุณหมอตรงหน้ายิ้มเขารีบเก็บของ ก่อนจะหันไปก้มหัวให้ไคท์แล้วเดินออกไปจากห้อง

"อะไรกัน หายแล้วเหรอยังไม่ฉีดยาเลย ทำไมหายเร็วจัง" ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปหาริต้า

"อ๊ะโอ๊ยรู้สึกเหมือนจะไม่สบายจริงๆแล้ว"

"พอได้แล้ว เฮียไม่ชอบดูละคร ไปชงกาแฟมาให้เฮียแล้วไปทำอาหารเช้าด้วย"

"แต่หนูป่วยอยู่นะ"

"จะไปดีๆหรือจะให้เฮียฉีดยาให้" ผมเดินเข้าไปหาริต้าเธอขมวดคิ้วงง

"เฮียไม่ใช่หมอสักหน่อย ไหนล่ะเข็มฉีดยา" ฉันเชิดหน้าถามเฮีย ก่อนจะรู้สึกแดงที่หน้าเมื่อเฮียจับมือฉันไปลูบที่ตรงนั้นของเขา อย่าลืมสิว่าเฮียใส่แค่เสื้อคลุมอาบน้ำ

"อยากลองโดนฉีดไหมล่ะ เฮียพร้อมนะ"

"ไปแล้ว"

"หึ ทีแบบนี้วิ่งหนีเร็วกว่าที่คิด แล้วทำไมต้องแข็งด้วยล่ะ" ผมก้มลงมองเจ้าลูกชายตัวดีที่โดนมือนุ่มๆนิดหน่อยก็พร้อมสู้รบแล้ว

ริต้าที่วิ่งเข้ามาในห้องครัวเธอกอดอกหน้าง้อคอหักก่อนจะมองสำรวจห้องครัว

"ใหญ่จัง สวยหรูไปวะทุกอย่างเลยนะเฮียของฉันเนี่ย" ริต้ายิ้มก่อนที่เธอจะเริ่มชงกาแฟให้เขา กึก ริต้าชะงัก

"กาแฟเหรอ ในเมื่อเฮียยังแกล้งหนูได้ทำไมหนูจะแกล้งเฮียไม่ได้" มือเล็กจับขวดน้ำปลาขึ้นมาหัวเราะนึกถึงใบหน้าของไคท์ที่กินกาแฟผสมน้ำปลาเธอก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดปากแต่พอจำได้ว่ามือนั้นเพิ่งจับอะไรมาก็ตาโตหน้าแดง

"เฮียลามก ลามกที่สุดคิดว่ามีรอบสองเหรอฝันไปเถอะไม่ได้กินหนูหรอก" เธอบ่นแล้วตั้งใจชงกาแฟแสนอร่อยถ้วยแรกไปให้เขา

"อร่อยจนต้องร้องแน่ ดื่มให้หมดนะคะเฮีย" มือเล็กบีบน้ำปลาใส่ถ้วยกาแฟลงไปพร้อมหัวเราะชอบใจ ห้านาทีต่อมา

"กาแฟหอมๆมาแล้วค่ะเฮีย" ฉันเดินเข้ามาในห้องทำงานของเฮียก่อนจะวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ ส่วนเฮียตอนนี้กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ท่านั่งก็เท่บาดใจ ฉันโคตรลุ้นเลยตอนเฮียยื่นมือมาจับถ้วยกาแฟไปดื่ม แต่ทว่าจู่ๆเฮียก็ดันลุกขึ้นแถมยังเดินมาหาฉัน

"มันร้อนเป่าให้หน่อย"

"ทำไมเฮียไม่เป่าเองล่ะ"

"เฮียอยากให้เธอทำ"

"ก็ได้" ฉันยอมรับถ้วยกาแฟจากเฮียก่อนจะเป่าให้เย็นแล้วยื่นไปให้เฮียอีกครั้ง

"ชิมสิ"

"ห่ะ ทำไมต้องชิมล่ะ"

"อ้าวเธอชงมายังไงล่ะ ต้องชิมด้วยจะได้รู้ว่าเฮียชอบแบบไหน ขมน้อยหรือหวานน้อย ชิมสิ" ริต้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่เธอยังแกล้งฝืนยิ้มให้ผม

"...." แต่ว่าในนี้มันมีแต่น้ำปลานะ กินๆไปเถอะ ฉันยิ้มให้เฮียแล้วจำใจหลับตาลงกินกาแฟที่ตัวเองใส่น้ำปลาลงไปด้วย ก็นั้นล่ะมันมีแต่น้ำปลาใครจะไปกินลงจริงไหม

พรวด กาแฟผสมน้ำปลาพุ่งใส่ใบหน้าคมเต็มๆ ริต้าชะงักเธอรีบหาผ้ามาเช็ดให้เขา

"เฮียหนูไม่ได้ตั้งใจนะ ปรุงผิดพลาดนิดดดดด หน่อยเอง"

"แสบนักนะ"