เสน่ห์(รัก)ร้ายมาเฟียโหด

ณ มหาลัยแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่โด่งดังและเป็นที่นิยมสำหรับคนรวยมีเงินทอง ริต้าเธอคือนักศึกษาที่มีความสามารถแต่เธอมักจะชอบสร้างปัญหาไม่หยุดทั้งโดดเรียนไม่ยอมทำรายงานมาส่งอาจารย์ กิจกรรมเหรอเธอไม่เคยร่วมทำเลยสักครั้งล่าสุดมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันในมหาลัย จนต้องเรียกผู้ปกครองมาพูดคุยเป็นการส่วนตัว "ยังไม่มาอีกเหรอผู้ปกครองของเธอนะริต้า" อาจารย์สาทิตย์อาจารย์ประจำชั้นเรียนเขาใช้นิ้วดันกรอบแว่นตาขึ้นจ้องมองไปที่ริต้าและนักเรียนร่วมชั้นที่มีเรื่องทะเลาะวิวาท ด้านนอก นักศึกษาทุกคนต่างก็จ้องมองไปที่รถมอไซค์สุดหรู สาวๆต่างก็พากันตกตะลึงเมื่อเจ้าของรถนั้นดูหล่อเหลาที่สำคัญเขาแต่งตัวคล้ายมาเฟียใส่เสื้อสูทสีดำสวมแว่นตาสีดำ ผมสีดำสั้นเจาะหูคิ้วดกดำ จมูกโด่งได้รูปผิวขาวสูง ไคท์เดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าอาจารย์สาวท่านหนึ่ง "ไปห้องปกครองทางไหนครับ" เธอดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติถามออกไป "ไม่ทราบว่าคุณเป็นผู้ปกครองของใครเหรอค่ะ" "....." ไม่มีเสียงตอบรับ เมื่อเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ตอบเธอจึงรีบเดินนำหน้าเขาไปทันที ไคท์รีบเดินตามหลัง ทันทีประตูห้องปกครองเปิดออกก็เผยให้เห็นนักศึกษาสาวสามถึงสี่คนที่กำลังถูกอาจารย์เทศสั่งสอน "ดูกระโปรงพวกเธอสิ...ทำไมถึงได้ชอบใส่สั้นแบบนี้" ผมมองไปนักศึกษาก่อนจะมองไปที่น้องสาวของเพื่อนเธอชื่อริต้าเป็นเด็กมีปัญหาจากที่ได้ฟังประวัติของเธอมา ยิ่งมาเห็นตัวจริงวันนี้ผมนี้ไม่อยากเชื่อไอ้โจ้เลย ว่าทำไมถึงปล่อยให้น้องมันอยู่คนเดียว อาจารย์สาทิตย์หันไปมองผู้มาใหม่เขาแอบตกใจกับผู้ชายตรงหน้า รวมทั้งนักศึกษาคนอื่นๆอาจารย์สาวเธอรีบเอาเก้าอี้มาให้เขานั่งไคท์ส่งยิ้มให้เธอก่อนจะนั่งขาไขว้ห้างมองไปที่อาจารย์สาทิตย์ท่าทางของเขาดูเย็นชาเรียบร้อยสุขุม ริต้าชำเลืองมองเขาแต่เพราะเห็นว่าไม่ใช่พี่ชายของเธอหญิงสาวก็ทำเมินใส่เขาทันที "อาจารย์เมื่อไรจะปล่อยพวกเราสักที...ยืนนานๆมันเมื่อยนะรู้ไหม" ฉันบอกอาจารย์ "ไม่ได้...ผู้ปกครองเธอยังไม่มาเลย" "ผมคือผู้ปกครองของเธอเองครับ" อาจารย์สาทิตย์ตกใจทำถ้วยกาแฟหลุดมือ ริต้าหันไปมองสำรวจผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง "คุณไม่ใช่พี่ชายฉัน" ไอ้บ้านี้เป็นใครอยู่ๆก็มาบอกว่าเป็นผู้ปกครองฉันอยากตายหรือไง "ฉันเป็นเพื่อนกับพี่ชายเธอ" ดูถ้าจะร้ายไม่เบา มิน่าไอ้โจ้ถึงได้ปวดหัว "ฉันรู้จักเพื่อนพี่ฉันทุกคนหนึ่งในนั้นไม่มีคุณ" จะหลอกฉันเหรอมันยังเร็วเกินไป "นั้นมันก็แล้วแต่เธอ" ไคท์ยืนกระดาษบางอย่างให้อาจารย์สาทิตย์ เขารีบอ่านดูก่อนจะมองมาที่ริต้าสลับกันไปมา "เอามาดูซิ" ริต้าแย่งกระดาษนั้นไปอ่านก่อนจะขยำมันทิ้ง "บ้าไปแล้ว....พี่ฉันอยู่ไหน?" ทำไมพี่ต้องให้ผู้ชายคนนี้มาเป็นผู้ปกครองฉันด้วย ให้ตายฉันก็ไม่มีทางให้คนแปลกหน้ามาเป็นผู้ปกครองฉันหรอก ผู้ชายตรงหน้าเขาไม่ยอมตอบฉัน แถมยังทำเมินหันไปพูดคุยกับอาจารย์ด้วยหน้าตาเฉยไอ้บ้านี่ "เชิญอาจารย์พูดต่อได้เลยครับ" ผมยิ้มให้อาจารย์หนุ่มตรงหน้า แล้วหันไปยิ้มให้อาจารย์สาวที่ชงกาแฟมาให้ "กาแฟได้แล้วค่ะ" "ขอบคุณครับ" กลายเป็นว่าไคท์เป็นกลายเป็นที่น่าสนใจในเวลานี้ ไม่ว่าอาจารย์คนไหนที่เดินเข้าออกห้องต้องหยุดชะงักหันมามองเขาแล้วซุบซิบเพราะท่าทางของเขามันบงบอกว่าเขาคือมาเฟีย รวมทั้งหน้าตาที่ดูเข้มมันดึงดูสายตาของสาวๆได้ดีจนอาจารย์สาทิตย์ถึงกับเหวอ "....." คนนี้นะเหรอผู้ปกครองของริต้าเด็กมีปัญหา มาเฟียชัดๆดูอย่างไงก็มาเฟียเห็นๆ แม้แต่อาจารย์ประจำชั้นยังพูดไม่ออกเขาทำได้แค่นั่งเป็นใบ้ชั่วขณะก่อนที่เขารีบตั้งสติแล้วพูดต่อ "ผมอยากจะให้คุณช่วยเอาใจใส่และตักเตือนเธอบ้างนะครับ เพราะว่าการเรียนเธอแย่ลงทุกวัน" เขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อต้องพูดต่อหน้าผู้ชายตรงหน้าที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เหมือนมาเฟียมันทำให้เขากลัว เพราะถ้าเกิดพูดไม่เข้าหูอาจกินลูกตะกั่วแทน "เธอได้สร้างเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า" ผมถามอาจารย์หนุ่มตรงหน้าที่เริ่มพูดติดขัด "เธอชอบทะเลาะวิวาทและโดดเรียนครับ" หากพูดผิดจะถูกฆ่าทิ้งไหมว่ะเนี่ย "โดดเรียน?" ผมหันไปมองริต้าซึ่งเธอก็มองมาที่ผมด้วยสายตาอาฆาต "มองอะไรไม่เคยเห็นคนหรือไง" ฉันตวาดใส่เขา "ริต้านั้นผู้ปกครองของเธอนะ" "ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ผู้ปกครองฉัน" "อาจารย์จะให้เธอพักการเรียนสองอาทิตย์ เธอควรปรับปรุงพฤติกรรมของเธอด่วนไม่อย่างนั้นเธอจะถูกไล่ออก" "กล้าเหรอ" ฉันหันไปมองอาจารย์ "พอได้แล้ว" ริต้าสะดุ้งร่างกายของเธอเย็นวาบเมื่อเขาตะโกนบอกให้หยุด "ผมต้องขอโทษแทนริต้าด้วยนะครับต่อไปนี้...ผมจะสั่งสอนเธอให้รู้จักคำว่ามารยาทเองครับ" "ครับ...ขอบคุณครับ" อาจารย์สาทิตย์ขอบคุณไคท์ทันที เขาตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้นนึกว่าทำอะไรผิด สาทิตย์ดึงเนคไทออกเมื่อไคท์และคนอื่นๆได้ออกจากห้องไปเขาแทบไม่อยากเชื่อว่าวันนี้จะได้เห็นผู้ปกครองของริต้าเพราะที่ผ่านมาเขาไม่ยอมมาสักครั้งและไม่อยากจะเชื่อว่าริต้าจะมีผู้ปกครองที่ดูเท่ดูดี หล่อถึงขนาดนี้ ระหว่างทางที่ริต้ากำลังเดินหนีไคท์ "ริต้า...คืนนี้ว่างไปเที่ยวกับพวกฉันไหม" ฉันหันไปมองเพื่อนของพี่ชายฉันแน่นอนว่าฉันไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้มาเป็นผู้ปกครองฉันง่ายๆหรอก "แน่นอน...ที่ไหนเมื่อไรว่ามาเลย" นายคิดผิดแล้วล่ะที่มาเล่นกับฉัน "นี้แล้วผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเป็นใครเหรอบอกหน่อยสิ" ฟ้าส่งยิ้มไปให้ไคท์ที่ยืนกอดอกแน่น "ฉันไม่รู้จักเขา" ริต้าไม่ชอบไคท์ตั้งแรกเห็นเธอรีบลากเพื่อนๆของเธอออกไปให้ห่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ที่โรงพยาบาลไคท์เดินเข้ามาในห้องพิเศษพร้อมตะกร้าผลไม้ บนเตียงมีผู้ชายคนหนึ่งนอนรักษาตัวอยู่เขาไม่สติมาเป็นเวลาสามเดือนกว่าแล้ว "คนไข้อาการเป็นอย่างไรบ้างครับ" ผมถามพยาบาลสาวที่คอยดูแลไอ้โจ้ "ทุกอย่างยังคงปกติค่ะ..." คำว่าปกติคือมันยังไม่รู้สึกตัวนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่บนเตียงตามร่างกายของมันเต็มไปด้วยผ้าพันแผลมันถูกใครบางคนเล่นงานโดยการลอบวางระเบิด ในวินาทีสุดท้ายมันเรียกชื่อริต้าผมรู้ว่ามันเป็นห่วงน้องมันมากแค่ไหน ผมเคยเตือนมันแล้วการทำงานในโลกมืดเข้าแล้วออกไม่ได้ไม่มีใครเป็นมิตรกับเราทั้งนั้น "วันนี้กูไปหาน้องมึงมาแล้วนะโว๊ย...แค่มองก็รู้ว่าน้องมึงไม่ชอบกู" "ตามสัญญานะเพื่อนกูจะดูแลน้องมึงจนกว่าจะรู้ความจริงว่าใครทำร้ายมึง...แต่ก่อนอื่นรีบๆตื่นขึ้นมาสักทีสิว่ะ" ไคท์กำหมัดแน่นเขามองไปโจ้ "ใครที่มันทำร้ายเพื่อนกู....กูจะฆ่ามันให้หมดมึงคอยดู" เขามองออกไปที่ริมหน้าตานึกถึงวันแก้แค้น ตกดึกในผับใต้ดินแห่งหนึ่ง ริต้าเธอใส่สุดเดรสเกาะอกสีแดงไม่ว่าจะเป็นริมฝีปากและรองเท้าส้นสูงก็แดงเหมือนชุดไม่ว่าเธอจะโยกสะโพกไปทางไหนหนุ่มๆต่างก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออดทนต้องสิ่งยั่วยุตรงหน้า "ฉันเกลียดนางริต้านั้น" วุ้นเพื่อนร่วมชั้นเรียนริต้า วุ้นและริต้ามักแข่งขันกันตลอด ล่าสุดพวกเธอชอบผู้ชายคนเดียวกันจนมีเรื่องทะเลาะวิวาท "แต่ฉันได้ยินมาว่าผู้ปกครองยัยริต้าเป็นมาเฟีย เขาเท่มากจริงหรือเปล่าแก" ดาถาม "ใช่...หล่อมากเลยล่ะ" ยิ่งเธอนึกถึงใบหน้านั้นก็ยิ่งหลงใหลจนมองเห็นเป็นภาพหลอนคิดว่าเขานั้นมายืนอยู่ตรงหน้า วุ้นขยี้ตารั่วๆแล้วมองไปข้างหน้าอีกครั้ง "ฉันไม่ได้ตาฝาดไปนิ"ไคท์ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำผมของเขาถูกปัดไปข้างหลัง เขายกมือขึ้นจุดบุหรี่ด้วยท่าเรียบเฉยท่าทางนิ่งๆของเขาทำให้สาวๆที่จับตาต่างก็หัวใจเต้นรั่ว "รับอะไรดีคะ" พนักงานสาวยิ้มต้อนรับลูกค้าอย่างเป็นมิตร "Three Wiss Men" "รอสักครู่นะคะ"