~วันต่อมา~
ญาดาปวดระบมไปทั้งตัวจนไม่อยากจะขยับลุกจากที่นอนไปเลยจึงกินยาแล้วนอนพักตามเดิม ในขณะที่คนกระทำอย่างไต้ฝุ่น กลับเดินตัวปลิวไปโน้นมานี่อย่างคล่องตัว
“ดีขึ้นหรือยัง” เขาเอ่ยถาม พลางแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มและดึงเธอเข้าไปกอดไว้
หญิงสาวเงียบไม่ยอมตอบ อีกทั้งยังหันหน้าหนีด้วยความโกรธที่เขาทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แล้วยังไปเรียนไม่ไหวอีก
“พรุ่งนี้ไปหาแม่ด้วยกันนะ”
“อืม”
“โกรธเหรอ” ไต้ฝุ่นเอ่ยถาม
“...”
“ต้องง้ออีกรอบไหม”
“พอเลยพี่ไต้ฝุ่น” ญาดารีบดุขึ้นใส่เขาทันที ทั้งที่ปกติไม่เคยแสดงอาการแบบนี้กับเขาเลยสักครั้งแต่ครั้งนี้น่าจะเอาจริง
“ก็นึกว่าอยากทำอีก”
“ถ้าพ่อรู้ พี่ไต้ฝุ่นเละเป็นโจ๊กแน่” คนตัวเล็กขู่ฟ่อขึ้นทันควัน
“อาภูผารู้แล้ว เมื่อเช้าโทรมา พี่เลยบอกไปแล้ว” ไต้ฝุ่นไม่ได้ทุกข์ร้อนกับคำขู่ของเธอเลยสักนิด
“หา! ทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อนเลยเหรอคะ”
“แล้วจะปิดไว้ทำไม สุดท้า
