บทที่ 2 หวนคืนมาเข้าหอ
1559 คำ
บทที่ 2
หวนคืนมาเข้าหอ
ข้าต้อง...กับสามี
เฮือก!
เกอไป๋หลันผวาลืมตาขึ้นราวกับเพิ่งโผล่พ้นจากห้วงแห่งมหาสมุทรลึก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ความเจ็บปวดก่อนหน้านี้เลือนหายไปจนหมดสิ้น ก่อนที่คิ้วสวยจะค่อยๆ ขมวดมุ่นเมื่อเห็นฉากกั้นสีแดงปักด้วยดิ้นทองลายดอกมู่ตานราคาแพงระยับ
ไม่ผิดแน่!
นางจำม่านกั้นสังวาสผืนนี้ได้ไม่ลืม!
หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งเรือนกายของนางเปลือยเปล่ามีผ้าห่มผืนบางปิดบังเรือนกายส่วนบนเอาไว้ ส่วนเรือนกายส่วนล่างนั้นปราศจากอาภรณ์ห่อหุ้ม
ไวกว่าความคิดนางวิ่งลงจากเตียง ปราดไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานสูง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าตนเองนั้นอ่อนเยาว์เพียงใด
ใบหน้ารูปไข่ ผมดำคลับเป็นเส้นตรงยาวจดเอวคอดกิ่ว ดวงตากลมโตรับกับแพขนตาหนางามงอน นวลแก้มอวบอิ่มระเรื่อแดง อีกทั้งยังมีริมฝีปากฉ่ำหวามสีชาดที่เผยอน้อยๆ อย่างเย้ายวนอยู่ในที
ทรวงอกอวบอิ่มเต่งตึงชูสล้างดั่งดอกบัวตูมที่เพิ่งโผล่พ้นจากสายธารา ผิวกายขาวกระจ่างดั่งหิมะทว่าหากเพ่งพิศดีๆ จะเห็นรอยแส้เป็นริ้วๆ ไปทั่วแผ่นหลัง มันคือร่องรอยแห่งความเจ็บช้ำที่นางได้รับมาตลอดชีวิต
“ขะ...ข้ากลับมาแล้ว”
เกอไป๋หลันยกฝ่ามือขึ้นตบแก้มตนเองเบาๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ทะ...ท่านเซียนให้โอกาสข้าได้หวนคืนจริงๆ นะ...นี่คือโอกาสที่ข้าจะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของข้า ของบุตรสาว และของสามี”
นางก้มมองมือเล็กสั่นเทิ้ม เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นราวกับพยายามกลั้นสะอื้นจนตัวโยน
“ข้าอุตส่าห์คิดว่าทันทีที่ได้หวนคืนมา ข้าจะได้กอดหวงเอ๋อร์ ทว่าเวลานี้เจ้ายังไม่ถือกำเนิดขึ้นมาสินะลูกแม่ แต่แม่จะอดทนและทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้าได้ลืมตาขึ้นมาบนโลกนี้อีกครั้ง แม่สัญญา...”
มือเล็กค่อยๆ วางลงบนหน้าท้อง คิดถึงบุตรสาวแทบขาดใจ อยากกอด อยากเอ่ยคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า อยากร้องขอโอกาสกับบุตรสาวในการทำหน้าที่มารดาอีกครั้งเหลือเกิน
เป็นเช่นนี้ก็นับเป็นการดีมิใช่หรือ เพราะนางได้รับโอกาสในการฟูมฟักบุตรสาวตั้งแต่อยู่ในครรภ์ นางจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาแผ้วพานทำอันตรายหวงเอ๋อร์เป็นอันขาด
ผลัวะ!
หญิงสาวสะดุ้งตกใจเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าบูดบึ้งของแม่นม
“อะไรกันเจ้าคะคุณหนู เหตุใดจึงลุกออกมายืนอยู่กลางห้องเช่นนี้ ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่าคุณหนูต้องนอนอยู่บนเตียงเพื่อรอการเสพสมจากคุณชายจ้าว”
ห่าวซินกระแทกน้ำเสียงอย่างตำหนิ ก่อนจะยื่นมือมาคว้าข้อมือของไป๋หลันเพื่อกระชากให้กลับไปยังเตียงที่ตกแต่งด้วยผ้าแพรสีแดงทองดังเดิม
ไป๋หลันอ้าปากค้างเมื่อถูกฉุดกระชากอย่างไม่ออมแรง แม่นมห่าวซินคือคนที่นางรักมาก รักราวกับมารดาผู้ให้กำเนิด เพราะแม่นมเป็นเพียงคนเดียวที่คอยรับฟังความทุกข์ คอยอยู่เคียงข้างยามที่นางถูกมารดาเฆี่ยนตี มีเพียงแม่นมที่มักจะนำยาสมุนไพรมาแต้มลงบนบาดแผล อีกทั้งยังคอยกอดปลอบโยนให้นางนอนหลับทั้งน้ำตา
และแม่นมผู้นี้อีกเช่นกันที่เป็นคนเลี้ยงดู ‘จ้าวหวงหลัน’ บุตรสาวของนางจนเติบใหญ่ แม่นมจงใจปล่อยให้หวงเอ๋อร์เข้าสู่ลัทธิมารนอกรีต เพื่อให้หวงเอ๋อร์เป็นเครื่องมือทำให้สกุลจ้าวล่มสลายไม่เหลือดี
แม่นมทำสำเร็จ ตระกูลจ้าวเข้าสู่ยุคตกต่ำเพราะทายาทเพียงคนเดียวได้เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์แล้วควักหัวใจมาดองไว้ในโหลแก้วนับหมื่นดวง เป็นที่หวาดผวาสะพรึงกลัวไปทั่วทุกแคว้น
‘เพราะข้าไว้ใจแม่นมข้าจึงฝากฝังหวงเอ๋อร์ไว้กับท่าน แต่เหตุใดท่านจึงได้ทำกับข้าเช่นนี้เล่า!’
ภายในหัวของไป๋หลันเต็มไปด้วยเหตุการณ์ในอดีตที่ผุดพรายขึ้นราวกับน้ำที่ถูกกวนตะกอนจนขุ่นคลั่ก การย้อนกลับมายังเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น ทำให้นางได้ฉุกใจคิด ถึงการกระทำที่แสนหยาบคายของแม่นมที่ปฏิบัติต่อนาง ได้เห็นถึงความเสแสร้งแกล้งทำ หาความจริงใจไม่ได้เลยแม้สักกระผีกริ้น
เพราะข้ารักแม่นม ข้าจึงเป็นดั่งคนตาบอด ไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าสิ่งที่แม่นมทำกับข้านั้นไร้ซึ่งความรักโดยสิ้นเชิง
“นอนลงได้แล้วเจ้าค่ะคุณหนู อีกประเดี๋ยวคุณชายจ้าวก็จะเข้ามาแล้ว”
พูดพลางกดไหล่เจ้านายสาวให้นอนลง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นั่งนิ่งก็ถึงกับถอนหายใจราวกับเอือมระอาเต็มที
“อย่ามัวแต่นั่งเหม่อสิเจ้าคะคุณหนู คุณหนูก็ทราบมิใช่หรือว่าวันนี้มีความสำคัญมากเพียงใด พวกเราทุกคนเฝ้ารอวันนี้มาโดยตลอด คอยตรวจร่างกาย ทั้งบำรุงบำเรออาหารและโสมราคาแพงเพื่อให้ร่างกายของคุณหนูพร้อมสำหรับการตั้งครรภ์ อีกทั้งนายหญิงเองก็คาดหวังในตัวคุณหนูมากเหลือเกิน”
ห่าวซินจงใจพูดถึง ‘นายหญิง’ ผู้เป็นมารดาของ ‘คุณหนูเกอ’ เพราะทุกครั้งที่นางอ้างถึงนายหญิง คุณหนูจะมีปฏิกิริยาหวาดผวา ใบหน้าตื่นตระหนกซีดเผือด ฉายชัดว่าหวาดกลัวมารดามากเพียงใด
ทว่าครั้งนี้คุณหนูเกอกลับไม่มีท่าทางเช่นนั้น นางค่อยๆ นอนลงอย่างว่าง่าย ใบหน้าที่ควรตื่นตระหนกกลับดูสงบเยือกเย็นจนน่าประหลาดใจ
“ดีมากเจ้าค่ะ”
ห่าวซินปัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป นังเด็กโสโครกนี่จะมีท่าทางสุขุมได้อย่างไรกัน นางคงตาฝาดไปเอง คิดพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมเรือนกายท่อนบนของคุณหนูเกอ จากนั้นจึงเดินไปหยิบหมอนใบยาวลองที่สะโพกผายเพื่อยกสูง จับขาให้ยกชันแล้วอ้าออกเพื่อง่ายต่อการสอดประสานระหว่างชายหญิง
“จำไว้นะเจ้าคะคุณหนู ไม่ว่าคุณชายจ้าวจะทำให้คุณหนูเจ็บปวดเพียงใดคุณหนูก็ต้องอดทนนะเจ้าคะ หากทำสำเร็จข้ารับรองเลยว่านายหญิงต้องพึงพอใจมากแน่ๆ”
ไป๋หลันนอนกะพริบตาปริบๆ จำได้ว่าชาติก่อนนางตอบแม่นมไปว่า
‘จริงหรือแม่นม หากข้าทำสำเร็จท่านแม่จะพอใจและกอดข้าอีกครั้งใช่หรือไม่’
อา... ตัวข้าในชาติก่อนช่างน่าสมเพชนัก
แต่ถึงอย่างไรวันนี้ข้าก็ต้องเข้าหอกับสามี เพราะการเข้าหอครั้งนี้จะทำให้หวงเอ๋อร์ถือกำเนิดขึ้น
“เข้าใจหรือไม่เจ้าคะคุณหนู”
ห่าวซินเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคุณหนูเกอเอาแต่นอนนิ่ง ในขณะที่นางหยิบน้ำมันหอมออกมาชโลมทาที่เครื่องเพศเพื่อหล่อลื่นจะได้ไม่เจ็บปวดจนเกินไปเพราะต้องรองรับการสอดใส่โดยปราศจากการเล้าโลม
“เข้าใจ”
ไป๋หลันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่แม่นมเดินย้อนกลับมาที่หัวเตียงพลางยื่นมือไปจัดม่านกั้นที่ปักลายดอกมู่ตานให้ขึงตึง
“ไอ้พวกคนสกุลจ้าวมันสารเลวทุกคน พวกมันต่ำช้าเลวทราม ยิ่งคุณชายจ้าวยิ่งเป็นคนหยาบกระด้างไร้ความเมตตา ข้าได้ยินคุณชายจ้าวพูดว่าไม่อยากแตะต้องตัวคุณหนูเพราะขยะแขยงแค่เห็นหน้าก็อยากอาเจียน ดูสิเจ้าคะกล้าพูดเช่นนี้กับคนที่เป็นภรรยาได้อย่างไรกัน ช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย”
ห่าวซินสุมไฟลงบนหัวใจของเจ้านายตัวน้อย หมายจะเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกลียดชิงชังจากเจ้านายสาวเฉกเช่นทุกครั้ง ทว่าสิ่งที่นางเห็นกลับเป็นดวงตาที่ว่างเปล่า
ท่าทางเช่นนั้นทำให้ห่าวซินรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ดูเหมือนว่าวันนี้คุณหนูเกอจะใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พูดสิ่งใดไปก็ราวกับเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา
“นอนรออยู่ตรงนี้ห้ามลุกไปไหนเด็ดขาดนะเจ้าคะ เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่ อีกประเดี๋ยวคุณชายจ้าวก็คงเข้ามาแล้ว ห้ามทำให้นายหญิงผิดหวังเด็ดขาดไม่เช่นนั้นคุณหนูจะถูกนายหญิงเรียกตัวไปเฆี่ยนตีแน่!”
พูดจบก็ยืนนิ่งมองคุณหนูเกออย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะจัดแจงดับตะเกียงบางจุดเพื่อให้ห้องอยู่ในบรรยากาศมืดสลัว แล้วจุดกำยานหอมอ่อนๆ เพิ่มบรรยากาศเย้ายวนผ่อนคลาย เดินตรวจตราจนทั่วก่อนจะก้าวออกจากห้องเมื่อเวลาแห่งการเสพสังวาสใกล้มาถึงเต็มที
เกอไป๋หลันยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นในชาติก่อน และพยายามคิดหาวิธีแก้ไขให้สมกับที่นางได้รับโอกาสหวนคืน จนกระทั่งนางได้ยินเสียงเปิดประตู หัวใจที่นิ่งสงบก็พลันเต้นระรัวอย่างไม่อาจควบคุม
มาแล้ว...
คุณชายจ้าว...สามีของข้ามาแล้ว…
- ผู้เขียน
