บทที่ 16
เกลียดได้เท่าที่ใจอยากเกลียด
พอกันที
ใบหน้าร้อนผ่าวไปถึงใบหู หากเป็นเมื่อก่อนไป๋หลันคงหันไปคว้ามีดปอกผลไม้มาจ้วงแทงแม่นมห่าวซินเสียแล้ว แต่นางไม่อยากจะบ่มเพาะความรุนแรงอีกต่อไป อยากจะเป็นคนใหม่ที่ใช้ชีวิตอย่างมีสติ
ไป๋หลันเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง แล้วจึงถามต่อไป
“แล้วเหตุใดท่านแม่จึงต้องให้ข้าแต่งงานเป็นสะใภ้สกุลจ้าวเล่า ในเมื่อวิธีแก้แค้นสกุลจ้าวมีตั้งมากมายหลายวิธี”
“ก็เพราะฮูหยินเกลียดสกุลจ้าวและเกลียดคุณหนูเกอนะสิ แค่คิดว่านังคุณหนูหน้าโง่และไอ้คุณชายจองหองนั่นมีชีวิตคู่อย่างขมขื่นไร้ความสุขไปชั่วชีวิต ย่อมน่าสนุกมากกว่าการแก้แค้นวิธีไหนๆ”
ไป๋หลันยิ้มขื่น
“เหตุใดท่านแม่จึงเกลียดข้า”
ถามออกไปแล้วก็รู้สึกหายใจไม่ออก ท่านแม่ไม่เคยแสดงอาการเกลียดชังพี่ชายทั้งสองเลย แต่นางซึ่งเป็นบุตรคนสุดท้องท่านแม่กลับไม่เคยไยดี อีกทั้งยังทิ้งนางไว้ที่กระท่อมท้ายจวนเพื่อให้สาวใช้คอยเลี้ย
