บทที่ 13
ผู้ทำลาย และ ผู้สรรสร้าง
อย่ากังวลไปเลย
“ข้าน้อยนามเกอไป๋หลันขอคารวะท่านผู้อาวุโสจ้าวเฉิงข่านเจ้าค่ะ”
ผิดคาดเกอไป๋หลันยอบกายทำความเคารพได้อย่างงดงามไร้ที่ติ หาได้ทำกิริยาหยาบช้าเฉกเช่นครั้งก่อนๆ จนทุกคนในสุสานบรรพชนถึงกับอ้าปากค้างไปตามๆ กัน ผู้อาวุโสท่านอื่นๆ ถึงกับลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยยังจำได้แม่นยำว่าตนนั้นได้รับการคารวะอย่างหยาบคายเช่นไร
“มาตรงนี้สิหลานสะใภ้ มาให้ข้าดูหน้าเจ้าใกล้ๆ หน่อยเถอะ”
มือเหี่ยวย่นกวักมือเรียกหญิงสาวรุ่นหลานที่มีใบหน้างดงามราวกับจะล่มเมือง เมื่อนางเดินเข้ามาใกล้ๆ ทรุดลงคุกเข่าเบื้องหน้าผู้อาวุโสก็ยื่นมือออกไปลูบลงที่ศีรษะแผ่วเบา
‘เป็นทั้งผู้ทำลายและผู้สรรค์สร้างสินะ’
จู่ๆ เสียงของผู้อาวุโสเฉิงข่านก็ดังก้องขึ้นในหัว เมื่อไป๋หลันเงยหน้าขึ้นสบตาผู้อาวุโสจึงเห็นว่าริมฝีปากของเขาไม่ได้ขยับเขยื้อนเอื้อนเอ่ยเลยแม้แต่ครึ่งคำ
‘สะ...เสียงของท่านผู้อา
