EP 20

1133 คำ

หัวใจดวงน้อยๆ ก็ยิ่งพองโตขึ้นอีกหลายเท่า เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงาน ก็เห็นเขาก้าวเข้ามานั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ที่เดิม ปล่อยให้ตัวเองเป็นเป้าสายตาคนทั้งออฟฟิศดังเดิมอย่างไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจใดๆ ผิดกับมัสยาที่แทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ “ไปเถอะหยา! พี่ว่าคุณหมอคงจะพาเดินทางตั้งแต่เย็นนี้ล่ะมั้ง เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ” จนคนเป็นลูกพี่ไฟเขียวให้เพราะเห็นใจลูกน้อง ที่นั่งเอียงอายอยู่ เลยออกปากอนุญาต นั่นทำให้เขมินท์ท์รีบทิ้งหนังสือพิมพ์แล้วตรงเข้ามาช่วยถือกระเป๋า กับจูงมือบางเดินออกจากออฟฟิศไปแทบจะทันที สาวๆ ต่างหันไปมองกันแล้วยิ้มด้วยความอิจฉาที่เพื่อนมีหนุ่มหล่อมารับบ่อยครั้ง “ต้องรีบไปหน่อยจะได้ไม่ถึงมืดมาก” เขาเอ่ยระหว่างอยู่ในลิฟต์ “เราจะไปไหนคะ” มัสยาอดอยากรู้ไม่ได้ “บอกก็ไม่เซอไพรส์สิ ปะ! จะได้รีบออก รถจะได้ไม่ติดมาก” เขาจับร่างเล็กๆ ยัดเข้าไปนั่งเบาะหลังแล้วก็ตามไปติดๆ “ออกรถได้ประสงค์” เขาสั่งอย่างรวดเร็ว “ครับผม” คนรถคู่ใจก็รับคำอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน “ฉันยังไม่ได้เอากระเป๋าที่คุณสั่งให้แพ็กไว้เลยค่ะ” มัสยารีบหันไปบอก “ประสงค์ไปเอามาให้ตั้งแต่บ่ายแล้ว” “เข้าไปได้ยังไงคะ...” มัสยาหยุดพูดไว้แค่นั้น เพราะเพิ่งคิดขึ้นได้ว่าเขาก๊อปปี้กุญแจบ้านเธอไว้นานแล้ว “ผมเหนื่อยจังเข้าห้องผ่าตัดมาทั้งบ่าย” สิ้นคำเขาก็ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักนุ่มทันที มือบางก็ถูกเขาดึงมาจูบสองสามที ก่อนจะปิดเปลือกตาลงเพราะความเหนื่อยจริงๆ ทิ้งให้เจ้าของตักนั่งจ้องมองใบหน้าหล่อเหลา แม้ในยามที่เขาหลับด้วยความอิ่มใจเพียงลำพัง มือข้างที่ไม่ถูกเขากุมไว้อยากจะยกขึ้นไปลูบผมนุ่มของเขาแทบแย่ แต่ไม่กล้ามากพอ เลยได้แต่นั่งนิ่งๆ มองหน้าเขากับวิวนอกหน้าต่างสลับกันเท่านั้น หูก็แว่วเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขาไปด้วย เหมือนประสงค์จะรู้ใจเจ้านาย เลยเปิดเพลงแจ้สเบาๆ ให้ แล้วในรถก็ไม่มีเสียงอะไรอีกนอกจากเพลงหวานๆ เท่านั้น บีเอ็มดับบลิวที่เพิ่งเปลี่ยนจากป้ายแดงเป็นดำเมื่อไม่นาน แล่นเข้าไปจอดในบริเวณบ้านทรงโมเดิร์นริมชายหาดจังหวัดระยอง ใช้เวลายังไม่ถึงสองชั่วโมงดีด้วยซ้ำ มัสยายังไม่กล้าปลุกคนยังคงหลับสนิทอยู่ เลยเพียงแค่นั่งนิ่ง ปล่อยให้ประสงค์ขนของลงจากกระโปรงหลังรถ ส่งให้หญิงวัยกลางคนร่างอวบที่มายืนรอรับอยู่ก่อนแล้ว “ถึงแล้วเหรอ!” แต่จู่ๆ คนหลับก็เอ่ยขึ้น แม้จะยังไม่ลุกขึ้นนั่งก็ตามที “ค่ะ นี่บ้านใครคะ” แม้พอจะเดาออกแต่ก็อยากถามให้กระจ่างแจ้ง “บ้านพักตากอากาศของครอบครัวเราน่ะ ไปกันเถอะผมหิวจะแย่แล้ว ป้าเนียมคงทำมื้อเย็นไว้รอเต็มโต๊ะแล้วแน่ๆ” เขมินท์อยากจะบอกว่าเพราะพ่อเขามาดูบ้านหลังนี้ ถึงได้ขับรถชนพ่อเธอ แต่กลัวอารมณ์เศร้าจะมาขัดขวางเวลาพักร้อน จึงขอปิดปากเอาไว้ก่อน แล้วผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและออกจากรถอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน แม่บ้านยกมือไหว้เขา แล้วไหว้มัสยาโดยไม่ต้องรอให้แนะนำ จากนั้นก็อวดอ้างเมนูต่างๆ ที่ตระเตรียมไว้แล้ว พอจัดทุกอย่างให้แล้ว บ้านหลังใหญ่ก็พลันเงียบกริบในพริบตา ประสงค์กับป้าไม่รู้ไปไหนแม้มัสยาพยายามจะมองหาก็ตาม “เราอยู่กันแค่สองคนเท่านั้น แล้วเราจะช่วยกันทำอาหารกินตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่อยู่บ้านนี้ คุณโอเคมั้ย” เขมินท์ท์เหมือนจะรู้เลยรีบให้ความกระจ่าง มัสยาไม่ได้มีปัญหาเรื่องเหล่านี้อยู่แล้ว เลยรีบรับคำทันที “ค่ะ” “ผมคิดถึงอาหารฝีมือคุณจะแย่ ป้าเนียมซื้อของมาไว้ในตู้เย็นให้เพียบ อยากทำอะไรคุณจัดการได้เลยนะ” “ค่ะ” เลยยิ้มน้อยๆ ด้วยความขำ เมื่อเห็นเขาก้มลงไปสนใจกับอาหารตรงหน้า ไม่บอกก็รู้ว่าคงจะหิวไม่น้อย พออิ่มเธอก็รีบเก็บล้าง ส่วนเขานั้นมีสายเรียกเข้า ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นพยาบาลโทรมาถามเรื่องเคสนั่นเอง “ไปข้างบนดีกว่า ท้องอิ่มแล้วเราทำอย่างอื่นกัน” ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร เขาก็ตรงเข้ามาหาอุ้มเธอขึ้นพาเดินไปหาบันไดทันที เคราะห์ดีที่งานเก็บล้างเสร็จแล้ว มัสยาเลยไม่กล้าดิ้นหรือกระดุกกระดิก เพราะกลัวเขาพาตักบันได แถมยังใช้สองแขนคล้องต้นคอเขาไว้แนบแน่น ปล่อยให้เขาอุ้มไปยังห้องนอนกว้างใหญ่ที่แม่บ้านน่าจะเปิดแอร์รอไว้แล้ว “อาบน้ำก่อนดีกว่านะ” หญิงสาวรู้ดี คำว่า ‘ก่อน’ ของเขานั้นคืออะไร และด้วยความเป็นสุขใจจึงไม่คิดจะขัดขืน ปล่อยให้เขาอุ้มพาเดินเข้าห้องน้ำ ยืนใต้ฝักบัวแทนการลงอ่านจากุซซี่ ไม่กี่นาทีสองร่างก็เปลือยเปล่าอิงแอบแนบชิด มอบจุมพิตอันหวานล้ำให้กันและกันเรียบร้อยแล้ว เขมินท์ท์เป็นฝ่ายต้องรีบผละออกจากเรือนกายหอมกรุ่น แล้วรีบอาบน้ำให้เสร็จ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวพันกายท่อนล่างไว้ ส่วนอีกคนพันทั้งบนและล่าง แล้วเขาก็อุ้มเธอไปหาเตียง ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดบ่าเช็ดผมยาวสลวยที่เปียกน้ำให้จนเกือบแห้ง “ผมชอบผมคุณจัง ทั้งหอมทั้งนุ่ม” เขาโยนผ้าขนหนูทิ้งแล้วรวบกลุ่มผมขึ้นมาดอมดมอย่างหลงใหล ตามติดด้วยไซ้จมูกโด่งลงไปหาซอกคอหอมกรุ่น “ตัวคุณก็หอมด้วย แล้วผมจะอดใจไหวได้ยังไงกัน” ไม่นานเขาก็ใช้ปากปิดอีกปากด้วยจุมพิตอันแผ่วเบา ค่อยๆ ดันกายสาวให้ทาบแผ่นหลังลงไปหาเตียงหนานุ่ม ดึงปมผ้าขนหนูตรงข้างรักแร้เบาๆ แล้วกายขาวโพนก็ถูกเขาสำรวจด้วยฝ่ามืออุ่นแล้ว “ปากคุณก็หอมและหวานด้วย” เขาปล่อยริมฝีปากอิ่มของเธอให้เป็นอิสระ ก่อนจะเอ่ยชมด้วยความเป็นสุขทั้งกายและใจที่ได้ใกล้ชิดเธอ และเขาก็เดาว่าเธอเองก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกันนี้ ไม่งั้นคงไม่เอาแต่ส่งยิ้มหวานๆ มาหาเขาเป็นแน่

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more