EP 19
1157 คำ
“มะรืนค่ะพี่”
“แล้วจะไปเที่ยวไหนล่ะจ๊ะคุณนาย” อีกสาวกำลังจัดจานมาวางถามบ้าง
“ยังไม่รู้เลยค่ะ”
มัสยาหมายความอย่างที่ว่าไว้จริงๆ เพราะไม่รู้ว่าคนสั่งให้ลาจะพาไปไหน และจะยังไงในเมื่อแม่กับน้องก็อยู่บ้าน แต่ในเมื่อเขาบอกว่าจะจัดการเอง เธอเลยไม่อยากคิดให้ปวดสมอง
“ว่าแต่ไปกับคุณหมอรูปหล่อหรือเปล่าจ๊ะ”
อีกคนรีบแหย่ แต่มัสยาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มบางๆ ด้วยความเอียงอายเท่านั้น และเธอก็มักจะทำแบบนี้เสมอมา เวลาถูกเขาบุกมารอรับถึงออฟฟิศ ให้เป็นเป้าสายตากับผู้คนได้คอยเอามาแซวเป็นประจำแบบนี้
“จะเหลือเหรอจ๊ะ ดูท่าจะห่วงหยาน่าดู มีหรือจะปล่อยให้ไปพักร้อนคนเดียว พี่หวังว่ากลับมาหยาคงจะไม่ส่งซองขาวลาออกไปแต่งงานนะจ๊ะ บอกตรงๆ ว่าเสียดายคนขยันอย่างหยามาก”
“พี่อรก็ว่าไปเรื่อย”
ใบหน้าสวยใสแดงระเรื่อขึ้นทันที เมื่อลูกพี่แซวตรงๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ความหิวตอนเดินออกไปซื้อของกินกลับมลายหายสิ้นไป
หลงเหลือแต่ความอิ่มเอมหัวใจ เมื่อเผลอคิดไปว่าถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะทำยังไง จะมีสุขมากแค่ไหน ถ้าได้เป็นเจ้าสาวของเขา
“อ๊ะๆๆ ดูสิหน้าแดงไปหมดแล้ว แปลว่ามีแววให้พวกเราลุ้นใช่มั้ยจ๊ะหยา”
เลขาฝ่ายขายแหย่เสียงดังคับห้อง ทำเอาคนอื่นๆ หันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน แล้วทุกคนก็ยิ้มอย่างเห็นด้วย
“บ้าพี่ก็! มันยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”
นั่นทำให้หญิงสาวต้องแก้ตัวเป็นพลันลวัน มือไม้ก็ทำอะไรไม่ถูกเพราะอายเหลือเกิน
“ไม่ขนาดนั้นได้ยังไงล่ะจ๊ะแม่คุณ ในเมื่อคุณหมอประกาศให้คนทั้งออฟฟิศเห็นตั้งหลายครั้งแล้ว ว่ารักและแคร์หยาแค่ไหน ผู้ชายบางคนน่ะนะ ไม่ยอมเปิดตัวกับเพื่อนแฟนตัวเองง่ายๆ หรอกถ้าไม่มีแผนจะแต่งงานกันน่ะ บอกมาซะดีๆ อย่ามาปิดพวกพี่นะ ไม่งั้นจะประกาศให้รู้ทั่วกันเลย”
“บ้าพี่ก็! อย่าพูดไปนะคะหยาอายคนหมดแล้ว”
มัสยาไม่รู้จะให้คำตอบทุกคนได้ยังไง ในเมื่อตัวเองก็ไม่เคยรู้ว่าจริงๆ แล้วเขาคิดยังไงกับเธอกันแน่ แม้จะดีใจ อิ่มใจ ที่เขาเปิดเผยกับคนในออฟฟิศ แต่เขาก็ไม่เคยเปิดเผยกับแม่และน้อง
รวมทั้งคนในครอบครั้วของเขาเลยสักครั้ง เวลาไปส่งก็จอดรถห่างจากบ้านหลายหลัง แต่เธอก็เข้าใจดีว่าถ้าแม่รู้คงจะทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่
เลยได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางที่มันควรจะเป็น ถ้าชาตินี้เกิดมามีบุญวาสนาได้เป็นคู่ครองกับเขา ก็คงจะไม่มีอะไรมาขวางเอาไว้ได้
แต่ถ้าไม่ เธอก็จะไม่เสียใจ เพราะเท่าที่ได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ ก็ดีเกินกว่าที่เคยฝันเอาไว้หลายเท่าตัว
“เดี๋ยวบ่ายๆ พี่จะออกไปซื้อของแล้วก็เลยกลับบ้านนะหยา”
หลังมื้อเที่ยงจบลง อรชรก็หันมาสั่งลูกน้อง
“ค่ะพี่”
หญิงสาวรับคำด้วยใบหน้าอิ่มสุข และไม่คิดอะไรมากหากลูกพี่จะเกงานตอนเจ้านายไม่อยู่บ้าง เพราะก่อนหน้านี้ ต่างคนก็ต่างทำงานกับเจ้านายหนักๆ ทั้งนั้น
“หยาก็รีบกลับเลยนะ ไม่ต้องเลท จะได้ไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า พ่อรูปหล่อของพี่จะได้ไม่เสียอารมณ์ไงล่ะ ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดถึง คนอะไรไม่รู้หล่อเป็นบ้า แถมรวยระเบิดระเบ้อ ไม่รู้ไปเดินอิท่าไหนน่ะเราน่ะ ถึงได้โชคดีมีเทพบุตรมาตามจีบอย่างนี้ พี่อยากได้บ้างจัง”
มัสยาไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก นอกจากยิ้มบางๆ แล้วก้มหน้าหางานเท่านั้น แต่ประโยคนี้ยังก้องอยู่ในหูไม่รู้หาย
ยังผลให้ยิ้มบางๆ ออกมาตอนเดินลงหารถ ที่เขามักจะส่งคนขับมารอรับทุกเย็น แต่วันนี้เขาไม่ได้ให้ไปรอที่คอนโด เพราะมีประชุมลับ เลยให้เธอกลับบ้าน
“ขอบคุณค่ะพี่”
สามอาทิตย์แล้วที่มัสยานั่งรถมากับคนขับของเขา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่รู้จักชื่อ ยังไม่เคยคุยกัน พอส่งเธอลงตรงจุดเดิมคนขับก็ออกรถไปทันที ส่วนเธอก็เดินเข้าบ้านอย่างคนอารมณ์ดีเช่นเคย
“ทำอะไรกันน่ะยะ ทำไมของเต็มเลย”
พอเข้ามาในบ้าน ก็เห็นน้องหอบเสื้อผ้าออกมากองเต็มห้องนั่งเล่น ส่วนแม่ก็ลากกระเป๋าใบย่อมออกมาปัดฝุ่นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ยะจะพาแม่ไปพักฟื้นที่ภูเก็ตน่ะพี่หยา ไปตั้งสองอาทิตย์แน่ะ นั่งเครื่องไปด้วยนะ”
น้องชายก็หันมาตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเช่นกัน
“จริงเหรอ! แล้วทำไมพี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยล่ะ” คนพี่งงไม่น้อย
“ไม่มีใครรู้เหมือนกันนั่นล่ะยัยหยา เขาเพิ่งส่งตั๋วกับเงินมาให้ตอนบ่ายๆ นี่เอง”
ปรียาหันมาตอบลูกสาวด้วยใบหน้าของคนเป็นสุขที่จะได้ไปเที่ยว
“เขา!”
มัสยาไม่กล้าเดาว่าเป็นใคร เลยหันไปหาน้องชายเพื่อขอคำตอบ
“ก็หมอเป๊กไงล่ะพี่ ตอนบ่ายๆ แกโทรมาบอก แล้วไม่นานก็ให้คนรถเอาตั๋วเครื่องบิน กับพ๊อกเก็ตมันนี่ตั้งห้าหมื่นมาให้ แถมจองโรงแรมและจ่ายให้เรียบร้อยเลยนะ ใจดีเป็นบ้าเลยไม่รู้เพราะอะไร”
“จะเพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่รู้สึกผิดที่พ่อเขาทำพ่อเราตายน่ะ อย่าพูดมากเลยได้มั้ยยะ รีบๆ จัดเสื้อผ้า จะได้ไปยกกระเป๋าอีกใบในห้องมาให้แม่หน่อย หยาจะไปทำกับข้าวก็ไปเถอะไป๊ แม่ให้น้องซื้อของสดมารอแล้ว”
มัสยาไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากเดินจากห้องนั่งเล่นไปเข้าห้องนอนของตัวเองพร้อมรอยยิ้มเท่านั้น เพราะเพิ่งเข้าใจที่เขาบอกว่าจะจัดการก็เดี๋ยวนี้เอง
แม้พยายามจะไม่ดีใจมากมาย แต่ก็อดไม่ได้ เพราะเขาช่างลงทุนไปหลายหมื่นบาทเหลือเกิน เพื่อจะได้อยู่กับเธอตามลำพัง
หัวใจดวงน้อยๆ พองโตจนคับอก แทบจะออกมากระตุกเต้นอยู่ข้างนอกก็ว่าได้ อาหารเย็นสำหรับแม่และน้องจึงมีแต่เมนูพิเศษ เพราะคนทำรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนพิเศษของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกหลายเท่าตัวนัก
- ผู้เขียน
