มัสยาไม่ได้แปลกใจนัก เมื่อคนที่มารอรับตอนเลิกงานไม่ใช่เขา เพราะรู้ดีว่าเขาจะต้องติดธุระสำคัญถึงมาเองไม่ได้ ประสงค์ไม่ค่อยคุยอะไรตามเคย นอกจากบึ่งรถตรงไปยังคอนโด
ระหว่างทางเธอให้จอดที่ตลาด เพราะอยากได้ผักโขมสำหรับผัดน้ำมันหอยให้เขาเพราะเห็นบ่นอยากกินหลายวันแล้ว
“อ้าว! คุณอยู่นี่เองเหรอคะ ฉันคิดว่าติดเคสเลยไม่ได้ไปรับฉันน่ะค่ะ”
พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นเขาอยู่ข้างใน และด้วยท่าทีเรียบขรึมต่างจากวันอื่นๆ ที่มักจะยิ้มรับเมื่อเห็นเธอ ตามติดด้วยการตรงเข้ามาหา กอดจูบลูบไล้ไปเรื่อย
บางครั้งห้ามใจไม่ไหวเขาก็พาเธอขึ้นเตียงก่อน แล้วค่อยปล่อยออกมาเตรียมมื้อเย็น
“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย นี่ตกลงผมจะไว้ใจคุณไม่ได้เลยใช่มั้ย”
มัสยากำลังวางของที่ซื้อมาจากตลอดไว้บนเคาน์เตอร์ครัว ถึงกับหันไปมองเขา ที่เอาแต่ยืนกอดอกหันหลังให้ ปากก็ถามไป ตาก็จ้องมองไปนอกหน้าต่าง
ทำให้เธอเดาได้ไม่ยากว่าคงจะมีอะไรผิดปก
