หลังออกจากห้องผ่าตัดที่กินเวลานานถึงหกชั่วโมงแล้ว นายแพทย์หนุ่มก็แทบจะก้าวขาไม่ออก เพราะตั้งแต่เช้าจรดบ่ายแล้วยังไม่กินอะไรเลย พอเดินมาถึงหน้าห้อง เลขาคู่ใจก็รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูให้อย่างรู้งาน ปากก็บอกไป
“คุณหมอคะ ท่านประธานนัดประชุมลับในอีกครึ่งชั่วโมงนะคะ จะรับมื้อเที่ยงเลยมั้ยคะ เตรียมไว้ให้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เขมินท์ท์เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่ชุดรับแขกด้วยความเหนื่อยอ่อน แม้ร่างกายอยากหลับสักแค่ไหน แต่ใจมันไม่ยอม เอาแต่ครุ่นคิดถึงใครคนหนึ่ง ที่ไม่ได้เห็นหน้ากันหลายวันเต็มที และแม้จะบอกตัวเองว่าเธอคือจอมลวงโลกสักแค่ไหน แค่หัวใจเจ้ากรรมก็ไม่เคยลืมเธอลงได้สักที
“อาหารมาแล้วค่ะคุณหมอ มีน้ำส้มคั้นเย็นๆ ด้วยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เขาดีดตัวลุกขึ้น แล้วจัดการกับอาหารด้วยความหิว เพราะตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่ไม่มีอะไรตกถึงท้อง นอกจากยอดข้าวที่กรอกเข้าปากไป เพื่อดับควากลัดกลุ้มที่รุมเล่นงานเขาไม่ว
