“อาว่าหยามีฝีมือทำอาหารแบบนี้ น่าจะลองเปิดร้านขายอาหารตามสั่งนะ บ้านเราก็เป็นทางผ่านไปโรงเรียน ใกล้จะถึงหน้าเกี่ยวข้าวแล้ว พ่อแม่ก็มัวแต่ยุ่งเลยไม่ค่อยมีเวลาได้หุงหาอาหารเช้าให้ลูกๆ ไปโรงเรียนสักเท่าไหร่หรอก ส่วนมื้อเที่ยงดีหน่อยกินที่โรงเรียน หยาก็ขายแค่เช้าถึงบ่ายๆ ก็พอ จะได้เอาเวลาไปพักผ่อน พอตกเย็นก็ไปตลาดซื้อของมาไว้ทำขายวันต่อไป ถึงเวลาท้องโตก็ฝากไอ้กานซื้อมาให้ เพราะยังไงก็ไปในเมืองแทบทุกวันอยู่แล้ว”
ระหว่างนั่งกินมื้อเช้าด้วยกัน ทับทิมเลยเป็นฝ่ายเสนอ เพราะคิดมาสองคืนแล้ว แต่มัสยาไม่กล้าทำ เพราะคนอีสานจะกินข้าวเหนียวเป็นหลักอยู่ท้องมากกว่า ใครเลยจะมาสนอาหารตามสั่ง
“ก็ดีนะพี่หยา! ตอนเช้าๆ น่ะเด็กไม่มีอะไรกินจริงๆ เวลาหน้านาน่ะ พี่ทำข้าวต้ม หรือไม่ก็โจ๊ก หรือไม่ก็พวกข้าวผัด ข้าวราดอะไรพวกนี้ก็ดีนะ”
กานดากลับเห็นด้วย เพราะตัวเองเล็งๆ อยู่เหมือนกัน แต่ลำพังลูกกับของชำในร้านก็จะเอาไม่
