บทที่ 4 เมียป่วย (จำเป็น) ต้องดูแล (2)
719 คำ
“อื้อ พอแล้วค่ะ ริอิ่มแล้ว”
คนป่วยส่ายหัวเมื่อสามีทำท่าจะป้อนอีกคำ เธอตื่นขึ้นมาได้สักพักอชิวาระก็บังคับให้กินข้าวกินยาโดยมีตนเองเป็นคนป้อน สร้างความประหลาดใจแก่หญิงสาวไม่น้อย และอดคิดไม่ได้ว่า เขาโดนผีสิงหรืออย่างไรถึงมาทำดีกับเธออย่างนี้ หรือมีอะไรในกอไผ่กันแน่
“มองหน้าฉันแบบนั้นทำไม สงสัยอะไรถามมาเลย” อชิวาระวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ยถามภรรยาด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ คล้ายไม่พอใจที่เห็นเธอแสดงสีหน้าสงสัยในการกระทำของตนเอง
“พี่คริสไม่ไปทำงานเหรอคะ ทำไมถึงอยู่บ้านตอนนี้”
“ไปทำงานได้ยังไง เธอป่วยขนาดนี้ ฉันต้องอยู่ดูแลสิ”
“ฮะ! พี่คริสเนี่ยนะคะ ไม่ไปทำงานเพราะอยู่ดูแลริ”
“อืม ตกใจอะไร มันเป็นเรื่องปกติของคนเป็นผัวเมียกันไม่ใช่เหรอ เมียป่วย ผัวก็ต้องดูแล ถูกแล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่าแปลกใจเลย”
คำตอบของชายหนุ่มยิ่งสร้างความประหลาดใจแก่คนป่วยมากขึ้น ใบหน้าของมาริษาจึงคล้ายคนโดนผีหลอกกลางวันแสก ๆ ตั้งแต่แต่งงานกันมาเธอไม่เคยเจอสามีในโหมดนี้เลย แม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคย
“ในกรณีของสามีภรรยาคู่อื่น ริก็เข้าใจได้ค่ะ แต่ในกรณีของเราริไม่เข้าใจ พี่คริสเกลียดริจะตาย อยู่ ๆ ก็มาดูแลแบบนี้ มีอะไรรึเปล่าคะ บอกมาตรง ๆ ก็ได้ค่ะ ริพร้อมรับฟัง”
ในหัวของคนป่วยมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด และแอบกังวลใจไม่น้อยที่สามีไม่เหมือนเดิม
“ไม่มี ฉันก็แค่ไม่อยากให้คุณแม่บ่น เดี๋ยวหาว่าทิ้งเมียอีก”
เขานิ่งไปสักพัก เพราะหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน เหตุใดถึงอยากดูแลภรรยาที่ตอกย้ำมาตลอดว่าไม่รักด้วยตัวเอง ก่อนจะเอามารดามาอ้างเพื่อให้มาริษาเลิกสงสัย
“ถ้า” / “หยุด หมดเวลาถามแล้ว ตอบมาสนิทกับผู้ชายที่ให้ของฝากนี้มากน้อยแค่ไหน”
คนป่วยอ้าปากจะถามต่อ แต่ชายหนุ่มไม่ยอมให้ถาม จึงรีบเปลี่ยนเรื่องถามถึงเขมิกรณ์แทน สีหน้าของอชิวาระแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบพ่อของหนูไข่มุก
“คุณเข้ม พ่อของหนูไข่มุกน่ะเหรอคะ” มาริษาย้ำเพื่อความแน่ใจ
“....” คนขี้หึงไม่รู้ตัวไม่ตอบเป็นคำพูดแต่พยักหน้าแทน พลางจ้องหน้าภรรยา ที่ตนเองบอกนักบอกหนาว่าเกลียด ด้วยความใจจดใจจ่อ คิ้วทั้งสองข้างแทบจะชนกันเป็นโบอยู่แล้ว
“ไม่ได้สนิทอะไรมากมายหรอกค่ะ เจอกันเวลาไปส่งลูกเท่านั้น” เธอตอบตามตรง เอาจริง ๆ เพิ่งจะคุยกับเขมิกรณ์เมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนที่ชายหนุ่มขอปรึกษาเรื่องลูกสาว
“แน่ใจนะ เขาไม่ได้มาจีบเธอใช่ไหม เห็นว่าเป็นพ่อหม้ายนี่”
ชายหนุ่มเอามือขึ้นมากอดอก ก่อนตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวไม่ใส่ใจหากมีผู้ชายมาจีบมาริษา ทั้งที่ในใจกำลังรู้สึกตรงข้าม สีหน้ากับคำพูดจึงสวนทางกัน
หลังขับรถออกมาจากโรงเรียนของลูกชายได้ไม่นาน เขาก็รีบโทรหาเลขาให้สืบประวัติของผู้ชายคนนี้ทันที ถึงได้รู้ว่าเขมิกรณ์คือพ่อหม้ายลูกติด หย่ากับภรรยานานแล้วแต่ยังไม่แต่งงานใหม่
“ใครเขาจะจีบคนมีผัวแล้ว พี่คริสเป็นอะไรมากไหมเนี่ย”
คนป่วยหรี่ตาจับผิดสามี หลังจากประมวลผลแล้วว่า อาการของอชิวาระคล้ายคนหึงก็ไม่ปาน แต่มันจะเป็นไปได้เหรอ มันต้องมีเรื่องอื่นแน่นอน เธอคิดในใจด้วยความหวาดระแวง
“เปล่า ฉันถามไปงั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปากเมื่อได้ยินคำตอบที่ตรงใจ
มาริษาเห็นพฤติกรรมประหลาด ๆ ของสามีก็อดจะอ้าปากจะสอบถามไม่ได้ แต่ไม่ทันได้พูดก็ต้องตกใจกับเรื่องที่คนรับใช้เข้ามารายงานเสียก่อน
“ว่าอะไรนะ!” / “ใครถูกรถชน”
“คุณพิมพ์ฝันค่ะ”
- ผู้เขียน
