บทที่ 1 ไม่มีวันรัก (1)
1330 คำ
“ฉันไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างเธอ”
ประโยคบาดใจที่คิดถึงเมื่อใดอดทำให้คนฟังน้ำตาซึมไม่ได้ มาริ หรือ มาริษา แอมเมอร์สัน ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้า ๆ เมื่อนึกถึงคำพูดทำร้ายจิตใจของคนเป็นสามี ที่แต่งงานและอยู่กินด้วยกันมาถึงสี่ปีเต็ม แต่ไม่เคยได้รับความรักจากเขาเลย เพียงเศษใจก็ไม่เคยได้รับ
“มามี้จะทำยังไงดีลูก” หล่อนหันไปถามลูกชายวัยสี่ขวบ หุ่นจ้ำม่ำ น่ากอดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ที่กำลังนอนหลับฝันดีภายใต้ผ้านวมผืนหนา ใบหน้าจิ้มลิ้มแต้มไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ยามหลับน่ารักเสียไม่มี
ยามตื่นไม่ต้องพูดถึงที่สุดของความแสบ ก่อนที่เธอจะปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินกลับห้องนอนของตนเอง จากนั้นก็หายเข้าไปอยู่ในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย
ภาพในอดีตค่อย ๆ ฉายอย่างช้า ๆ ยามที่สายน้ำรินไหลรดบนศีรษะ ถ้าเลือกได้เธอจะไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่นอน เพราะการตัดสินใจในครั้งนั้นสร้างความทรมานแก่ชีวิตในปัจจุบันเหลือเกิน
ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อน ในวันที่บริษัทมีงานเลี้ยงฉลองการเติบโตก้าวสู่ปีที่ห้าสิบ ภายใต้การบริหารงานของ คริส อชิวาระ แอมเมอร์สัน ลูกชายคนโตของตระกูลแอมเมอร์สันที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับไฟฟ้าทั้งหมด มีทั้งนำเข้า และส่งออกเป็นอันดับต้น ๆ ของโลกก็ว่าได้
วันนั้นเธอในฐานะเลขาที่แอบชอบลูกชาย ของผู้มีพระคุณมาตั้งแต่เด็ก ได้คิดทำการใหญ่จับชายหนุ่มมาทำสามีของตนเอง ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว
อชิวาระดื่มหนักมากจนเมามายจึงไม่รู้ว่าผู้หญิงในจินตนาการกับผู้หญิงในความเป็นจริงคือคนละคนกัน
“อื้อ แพรจ๋า พี่ไม่ไหวแล้ว แพรช่วยพี่ด้วย”
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้เมื่อเห็นมาริษาเป็นผ้าแพรแฟนสาว ด้วยรูปร่างที่ใกล้เคียงกันทำให้คนเมายากต่อการแยกแยะ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้มีความต้องการทางเพศสูงจึงขาดการยับยั้งชั่งใจ
“ได้ค่ะ เดี๋ยวแพรจะช่วยพี่เอง”
มาริษายิ้มซึ่งสวมรอยเป็นผ้าแพรเอ่ยด้วยความยินดี ลูบไล้เรือนร่างของเจ้านายอย่างหลงใหล ก่อนจะค่อย ๆ แกะกระดุมเสื้อออกอย่างเชื่องช้า แล้วจูบเบา ๆ ตรงแผ่นอกของชายหนุ่มราวกับเคยทำมาก่อน ทั้งที่จริงหญิงสาวไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย ปากนุ่มของเธอสร้างความพึงพอใจแก่คนเมาเป็นอย่างมาก
“ทำไมวันนี้ แพรน่ารักจางงงง”
ด้วยความที่แฟนสาวเป็นคนรักนวลสงวนตัวทำให้ชายหนุ่มไม่เคยทำมากกว่าการกอด การจูบ หรือจับมือ เมื่อโดนรุกอย่างนี้จึงไม่แปลกที่อชิวาระจะพึงพอใจ
“เพราะรักไงคะ เพราะรักถึงยอม”
เธอบอกตามจริง 'เพราะรัก' จึงยอมทำผิดแย่งผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วมาเป็นของตัวเอง และเธอก็เชื่อเหลือเกินว่า คนอย่าง คริส อชิวาระ มีความรับผิดชอบมากพอ ต้องยอมแต่งงานกับตนแน่ หากเรื่องมันบานปลายถึงขั้นเสียตัว แต่เขาต้องไม่รู้ว่าเธอยินยอมสวมรอยเป็นผ้าแพร ไม่เช่นนั้นจะโดนเกลียด เพราะอชิวาระเกลียดการหลอกลวงที่สุด
“พี่ก็รักแพร”
จากนั้นชายหนุ่มซึ่งอยู่ในอาการไร้สติได้คว้าผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเลขามาทำเมีย ท่ามกลางความพึงพอใจของมาริษาที่สุดท้ายความปรารถนาของตนเองก็เป็นจริง แต่หารู้ไม่ว่าความสุขเพียงชั่วคืนจะนำมาซึ่งความทุกข์นานนับปี อย่างที่เธอต้องเผชิญอยู่ทุกวันนี้
เช้าของวันใหม่หลังจากตื่นขึ้นมาหญิงสาวก็ร้องห่มร้องไห้ บอกว่าโดนชายหนุ่มปลุกปล้ำทั้ง ๆ ที่ตัวเองพยายามขัดขืนแต่ไม่เป็นผล ประจวบเหมาะกับที่นายหญิงของบ้าน มาหาลูกชายถึงคอนโดสุดหรูเพื่อพูดคุยเรื่องงานหมั้นระหว่างอชิวาระกับผ้าแพร จึงได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับมาริษาทั้งหมด และไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ง่าย ๆ หากไม่ได้ขอสรุปที่พึงพอใจ
มาริษาไม่ใช่ลูกตาสีตาสา แต่เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อสิบกว่าปีก่อน แล้วทิ้งให้ลูกสาวต้องอยู่บนโลกใบนี้เพียงลำพัง โชคดีที่คุณกุหลาบซึ่งเป็นเพื่อนได้รับอุปการะหญิงสาวเอาไว้ มาริษาจึงได้เติบโตในตระกูลแอมเมอร์สัน พร้อม ๆ กับการแอบรักลูกชายของเจ้าของบ้านไปด้วย
“ตกลงจะเอายังไงตาคริส”
เสียงเข้มของมารดายังสวยเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากกรีดร้องด้วยความตกอกตกใจที่ได้เห็นลูกชายปู้ยี่ปู้ยำหลานสาวสุดรัก แต่ลึก ๆ แล้วท่านกลับพึงพอใจมาก เพราะต้องการมาริษามาเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้ว แต่ลูกชายกลับมีแฟนเสียก่อน ท่านในฐานะแม่ไม่อยากบังคับลูกจึงปล่อยเลยตามเลย
“ผมไม่รู้ครับคุณแม่” ชายหนุ่มมองหน้ามารดาก่อนจะหันไปมองหน้ามาริษาแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความเหนื่อยใจ เพราะไม่รู้ตัวเองต้องแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างไร ไหนจะเรื่องงานหมั้นอีก
“ไหน ๆ เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว แกต้องแต่งงานกับมาริษาเพื่อรับผิดชอบ”
“คุณแม่! แต่ผมไม่ได้รักมาริ”
“แล้วจะแก้ปัญหายังไง ดูหลักฐานที่แกทิ้งไว้บนตัวน้องสิ”
คนอยากได้ลูกสะใภ้เป็นมาริษารีบออกตัวก่อน ก่อนที่ลูกชายตัวดีจะไม่ยอมทำตามความต้องการของตนเอง ร่องรอยบนตัวหญิงสาวเป็นหลักฐานชั้นดีว่าเมื่อคืนชายหนุ่มได้ทำอะไรกับเธอไปบ้าง ถ้าไม่บอกว่าเป็นคนนึกว่าเป็นตุ๊กแก
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็ผมไม่รู้ตัวนี่ครับคุณแม่”
“แล้วแกไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลยเหรอ”
“ช่างเถอะค่ะคุณป้า อะไรที่เสียแล้วก็ให้มันแล้วไป หนูคงไม่โชคร้ายซ้ำสอง ท้องไม่มีพ่อหรอก” เห็นท่าไม่ดีหญิงสาวจึงบีบน้ำตาเรียกร้องความเห็นใจพร้อมกับประโยคเด็ดทำให้คุณกุหลาบถึงกับนั่งไม่ติด
“ได้ยังไงลูก ถ้าป้าตายไปเจอพ่อแม่ของหนูจะบอกพวกเขายังไงที่ปล่อยให้ลูกชายมาย่ำยีลูกสาวเขาแบบนี้”
“แต่พี่คริสกำลังจะหมั้น หนูไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นเมียน้อย”
“โธ่ เพราะเราคนเดียวตาคริส แม่เตือนกี่ครั้งแล้วให้เพลา ๆ ลงบางเรื่องดื่ม เห็นไหมสุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้”
“ผมขอโทษครับคุณแม่ เอาเป็นว่าผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง คุณแม่จะให้ผมทำยังไงก็บอกมาได้เลย ผมพร้อมทำตามทุกอย่าง แต่ขอร้องเถอะครับอย่ามองผมด้วยสายตาไร้ความรับผิดชอบแบบนี้”
อชิวาระเอ่ยอย่างอ่อนใจ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ทำอย่างไรต่อได้นอกจากรับผิดชอบ เพราะเขาเองที่เป็นคนผิดดื่มจนเมามายไร้สติ จำผิดจำถูกคิดว่าเลขาคือแฟนสาวของตนเอง
“ก็ดีที่ยังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้าง แม่จะจัดงานแต่งงานให้แกกับหนูมาริ”
“แต่งงานเลยเหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ทำยังไง เอาเป็นว่าแม่จะจัดงานแต่งให้เราทั้งสองเร็วที่สุด ส่วนเรื่องผ้าแพรแกไปจัดการเอง”
“คุณแม่ เฮ้อ ก็ได้ครับ แต่ผมขอไม่จัดงานใหญ่นะครับ ขอเล็ก ๆ คนภายในก็พอ”
“เอ๊ะ ตาคริส”
“ถ้าอยากให้ผมรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน คุณแม่ก็ต้องทำตามที่ผมต้องการ”
“เฮ้อ หนูมาริว่ายังไงลูก ป้าแล้วแต่หนูเลย”
“เอาตามที่พี่คริสว่าก็ได้ค่ะ”
“งั้นก็เอาตามนี้”
- ผู้เขียน
