ต้องรักคำสาปร้าย

ตอนที่ 1 ชายแปลกหน้า (1)

ฝนขาดเม็ดไปแล้วเหลือเพียงแค่หยาดน้ำค้างที่ค่อยๆหยดจากหลังคามุงจากลงสู่ชายคาบ้านเท่านั้น หลังจากที่พายุห่าใหญ่เพิ่งจะพัดผ่านไปในตอนเช้ามืด สายน้ำกำลังก้มหน้าก้มตาจัดแต่งแปลงผักในสวนหลังบ้านเพราะได้รับความเสียหายไปบางส่วนจากพายุเมื่อคืน บางต้นรากหงายขึ้นมาชี้ฟ้าจนต้องถอนขึ้นมาเตรียมทำอาหารทั้งๆที่ต้นยังเล็กมากนัก

“พี่น้ำ เดี๋ยวป่านมานะ” เสียงใสดังขึ้นจากบนบ้านก่อนที่เจ้าของเสียงจะถลาวิ่งลงบันไดไปที่ท่าเรือโดยที่ไม่ได้อยู่รอพี่สาวอนุญาตแต่อย่างใด

สายน้ำมองตามร่างเล็กผ่านใต้ถุนบ้านจนกระทั่งร่างนั้นหายลับตาไป หญิงสาวจึงหันมาสนใจกลับแปลงผักตรงหน้าต่อ

แสงแดดยามสายสาดส่องลงมาจนทำให้ผืนทรายแห้งเหือดไปทันที สองเท้าย่างก้าวไปบนนั้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ เหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่พี่สาวซื้อมาฝากสลับกับทะเลเบื้องหน้าอย่างมีความหวัง หลังจากที่เก็บความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ในใจจนรอวันที่จะเปิดเผยมันออกมาให้ชายหนุ่มที่เธอรอคอยได้รับรู้

กระทั่งสปีดโบ้ทของรีสอร์ทวิ่งเข้ามาจอดเทียบท่า สายป่านชะเง้อคอยาวแทบเป็นยีราฟก็ยังไม่มีวี่แววของตะวัน พนักงานใหม่ที่ชาณาทิปเพิ่งรับเข้ามาช่วยดูแลงานก่อสร้างรีสอร์ท ซึ่งเป็นผู้ชายคนแรกที่หญิงสาวแอบมีใจให้ ร่างเล็กถือจดหมายสีชมพูไว้ในมือแน่นรอคอยอยู่ตรงท่าเรืออย่างมีความหวัง ทว่าคนที่เธอไม่ต้องการพบหน้ากลับเป็นคนก้าวออกมาจากเรือเป็นคนสุดท้ายหาใช่ตะวันอย่างที่คิดไว้ไม่ แม่สาวน้อยหน้าเจื่อนลงทันทีก่อนจะหันหน้าเดินกลับบ้านไปแต่ร่างสูงที่เธอชังขี้หน้ากลับเข้ามาคว้าจดหมายที่เธอถือไว้เสียก่อน

“โห จดหมายสีชมพูซะด้วย ให้ใครเหรอ” ร่างสูงเอ่ยถามพลางยิ้มกริ่มในขณะที่อีกคนยายามเขย่งเท้าสุดชีวิตเพื่อที่จะยื้อแย่งจดหมายของตนกลับคืนมาถึงแม้จะทำให้ส่วนสูงของตัวเองเพิ่มขึ้นมาพอถึงไหล่เขาเท่านั้นก็ตาม

“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ เสียมารยาทที่สุด”

“นี่ ใจคอจะไม่พูดดีๆกับฉันสักครั้งเลยใช่ไหม” เตมินทร์ถือจดหมายไปซ่อนไว้ข้างหลังแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ร่างเล็กกัดฟันกรอดผลักอกกว้างนั้นออกไปจนสุดแรงแต่ทำได้เพียงแค่พอสะกิดเท่านั้น ตัวเขาโตเกือบเท่าควายตัวเธอเป็นแค่จิ้งหรีดตัวน้อยๆเท่านั้น

“ไม่มีวันหรอกเว้ย!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้” ร่างสูงขยับแว่นตาสีชาของเขาไปวางไว้บนศีรษะแทน จากนั้นจึงถือวิสาสะฉีกซองจดหมายในมือขึ้นมาอ่านหน้าตาเฉย

“จะทำอะไรอ่ะ อย่านะ”

“งั้นก็ขอร้องฉันดีๆสิ ฉันเป็นถึงคนดูแลเกาะนี้ เป็นผู้ที่ได้ชื่อว่ามีบุญคุณต่อเด็กน้อยอย่างเธอ แค่พูดจาเพราะๆกับฉันไม่ได้รึไง”

“ได้สิคะ แต่คงจะเป็นชาติหน้าตอนบ่ายๆโน่นแหละ เอาของฉันคืนมา!” เด็กน้อยพยายามยื้อแย่งจดหมายรักสีหวานของตัวเองคืน ในขณะที่อีกคนใช้แค่ฝ่ามือกันศรีษะเล็กของเธอเอาไว้ ส่วนอีกข้างเปิดจดหมายนั้นขึ้นมาอ่านอย่างใจเย็น

“ถึงพี่ตะวัน อู้!” ริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูระเรื่อนั้นเริ่มอ่านประโยคแรกขึ้นมา ทำเอาเจ้าของจดหมายถึงกับหน้าแดงไปจนถึงหูรู้สึกโกรธจนแทบอยากจะฉีกเนื้อเขาออกไปให้เป็นชิ้นๆ

“อย่านะ! อย่าอ่าน ไอ้บ้า!”

“นี่ที่พ่อฉันจะให้ทุนไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยตามพี่สาวแล้วเธอปฏิเสธเป็นเพราะติดผู้ชายงั้นเหรอ มิน่าล่ะ”

“ฉันจะเรียนต่อหรือไม่ไปมันก็เรื่องของฉัน ไม่เหมือนคุณหรอก เรียนมาก็สูงแต่ไม่มีมารยาทมาเปิดจดหมายคนอื่นเขาอ่านแบบนี้!” ร่างเล็กกัดฟันกรอด

“ฉันเสียใจด้วยนะ ตะวันมันยังกลับมาไม่ได้หรอก เอาไว้ฉันจะเก็บจดหมายนี่ไว้ให้มันเองดีไหม หรือว่ารอให้เธอไปฝึกพูดจาเพราะๆแล้วค่อยมาอ้อนวอนร้องขอฉันดีๆก็แล้วกัน” พูดจบจึงแกล้งผลักศีรษะเล็กของสายป่านเบาๆ แต่ทว่าร่างบอบบางดุจปุยนุ่นนั่นกลับล้มลงก้นกระแทกกับผืนทรายอย่างจัง ชายหนุ่มเหลือบมองแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆจากนั้นจึงถือจดหมายเดินกลับบ้านใหญ่ไปอย่างสบายใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไอ้บ้า! เอาจดหมายฉันคืนมานะ” เสียงเล็กตะโกนไล่หลังไปด้วยความเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เพราะส่วนสูงและขนาดตัวที่ต่างกันลิบลับ ต่อให้เธอพยายามแค่ไหนสุดท้ายเธอนั่นแหละที่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้

สายป่านหอบหิ้วความขุ่นเคืองใจกลับมาถึงบ้านหลังเล็กของตัวเอง มองเห็นพี่สาวกำลังล้างผักที่เพิ่งเก็บมาจากสวนอยู่ที่ครัวแต่ก็ไม่ได้สนใจจะเอ่ยทักทายเดินหายเข้าไปในห้องทันที จนอีกคนถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย

“ไปกินรังแตนที่ไหนมา ทำไมถึงได้หน้างอคอหักมาแบบนั้น”

หลังจากที่จัดการกับผักตรงหน้าเสร็จ สายน้ำจึงเดินมาเคาะประตูห้องนอนของน้องสาว เพื่อจะชวนไปตกเบ็ดที่ท้ายเกาะด้วยกันเหมือนที่เคยทำเมื่อตอนปิดเทอมใหญ่ครั้งก่อน แต่ไม่ทันที่จะได้จรดมือลงไป ประตูห้องก็เปิดออกมาเสียก่อน พร้อมกับหน้าบอกบุญไม่รับของสายป่าน

“เดี๋ยวป่านมานะพี่”

“อ้าว เพิ่งกลับมาแล้วจะไปไหนอีกล่ะ พี่ว่าจะชวนไปตกเบ็ดที่ท้ายเกาะมาทำปลาย่างกินกัน”

“วันนี้ป่านไม่สะดวกจริงๆอ่ะ ป่าน...ป่านต้องไปช่วยพี่สมใจกวาดบ้านใหญ่น่ะ” ร่างเล็กตอบพี่สาวแต่ทว่ากลับไปหันมาสบตา เธอจะให้สายน้ำรู้ไม่ได้ว่าที่จริงแล้วเธอจะไปเอาจดหมายรักของเธอคืนมาต่างหาก

“อย่างแกนี่อ่านะ ปกติแกไม่ชอบไปไม่ใช่รึไง” คนเป็นพี่เอ่ยถามราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง เพราะตนทราบดีว่าสายป่านไม่ชอบขี้หน้าเตมินทร์มากขนาดไหน ถ้าหากไม่มีธุระอะไรสำคัญจริงๆมีเหรอที่สายป่านจะบากหน้าไปที่บ้านหลังนั้น ทั้งๆที่รู้อยูเต็มอกว่ามีเตมินทร์อยู่

“ก็...ป่าน เพิ่งเจอพี่สมใจเมื่อเช้านี่เอง เห็นบ่นว่าไม่ค่อยสบายก็เลยอยากให้ป่านไปช่วย” หญิงสาวโป้ปด

“อือ งั้นพี่ไปคนเดียวก็ได้”

“เดี๋ยวป่านกลับมากินด้วยนะ พี่อย่าไปนานจนค่ำล่ะ คืนนี้พายุน่าจะเข้าอีกแน่” สายป่านกำชับแล้วจึงวิ่งลงจากบ้านไปอีกรอบด้วยท่าทีร้อนใจ

สายน้ำมองตามร่างของน้องสาวไปจนกระทั่งร่างนั้นหายลับไป จึงหันไปหยิบคันเบ็ดไม้เก่าของบิดาพร้อมกับข้องใส่ปลากระชับหมวกกันแดดใบใหญ่ให้เข้าที่แล้วจึงเดินลงจากบ้านไปอีกคนแต่มุ่งหน้าไปยังทิศทางตรงกันข้าม อากาศกำลังดีถ้าได้ปลามาเยอะคงจะกลับมาทันก่อไฟเผาปลากินเป็นข้าวเที่ยง