หลังจากอาบน้ำเสร็จสายน้ำจึงควานหามือถือในกระเป๋าสะพายเพื่อจะโทรหาเตมินทร์แล้วคุยกับสายน้ำเหมือนที่เคยทำทุกคืน ทว่าหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอจนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่าเธออาจจะทำตกที่เพนท์เฮาส์ของฮันซอนมิน
“ไม่น่าเลย ไอ้น้ำเอ๊ย” เสียงใสสบถแผ่วเบาก่อนจะย่องไปที่ห้องของทศพลเพื่อขอยืมมือถือโทรเข้าเบอร์ตัวเองโดยให้เหตุผลว่าอาจจะลืมไว้ที่ร้านอาหาร
“ฉันว่าโทรไปก็ไม่มีคนรับหรอก ป่านนี้คนพบคงจะขโมยไปแล้วล่ะ”
แม้เพื่อนสนิทจะไม่เห็นด้วยแต่สายน้ำก็ยังยืนกรานว่าจะโทร ครั้งสุดท้ายที่จับมือถือเธอจำได้ว่าหน้าจอมันดับซึ่งมันไม่น่าจะโทรติดแต่ผิดคาด เสียงสัญญาณดังขึ้นมาจนสายน้ำต้องขอตัวออกไปเดินคุยที่หน้าห้องรับแขกรอจนปลายสายกดรับ
“คุณ เอ่อ...ท่านประธาน มือถือฉันอยู่ที่คุณใช่ไหม” สายน้ำกรอกเสียงใส่ปลายสายทันทีที่มีคนกดรับ
(ออ) เสียงนุ่มทุ้มตอบกลับมาเพียงสั้นๆ หญิงสาวจึงค่อยเบาใจหน่อยเพราะอย่างน้อยมันก็ไม่ได้หล่นหา
