Episode 2
1276 คำ
Episode 2
“ตั้งแต่เรียนจบมาก็ไม่ได้มาเที่ยวผับตั้งนานแล้วเนอะ” เสียงหวานใสของเพื่อนสาวสวยคนสนิทของฉันเอ่ยดังขึ้นขณะที่กำลังชงเหล้าอยู่ เธอชื่อ ‘ฝ้าย’
“แหม่ ก็แน่ละสิ พวกเราทำแต่งานกันจนไม่มีเวลานัดกันมาเที่ยวเลยนี่นา” เสียงแหลมเปรี๊ยบของผู้หญิงอีกคนเอ่ยดังขึ้น เธอก็เป็นเพื่อนในกลุ่มของฉันเหมือนกัน ชื่อ ‘วิว’
“มิล่า ผู้ชายคนนั้นมองแกตาไม่กระพริบเลยว่ะ” ฝ้ายเอ่ยขึ้น พลางเหลือบมองไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่รูปร่างหน้าตาดีดูมีฐานะอยู่พอควร
“เหอะ ฉันไม่สนคนอย่างงั้นหรอก” ฉันบอกออกมาตามตรง ก่อนจะหยิบแก้วเหล้าแล้วยกดื่ม
“ทำไมแกไม่สนผู้ชายสักคนเลยว่ะมิล่า หรือว่าแกจะชอบผู้หญิง?” วิวมองฉันอย่างสงสัย
“จะบ้าเหรอ...” ฉันเอ่ยปฏิเสธ ถึงจะชอบผู้หญิงจริงก็เถอะ แต่ก็ไม่อาจจะบอกเพื่อนตัวเองได้ เพราะฉันกลัวว่ายัยพวกนี้จะกลัวกัน
“เอาน่าแก สักวันมิล่ามันคงจะเจอคนที่รักจริงๆแหละ” ฝ้ายอบกออกมาพร้อมกับตบบ่าวิวเบาๆ
คนที่รักจริงๆงั้นเหรอ มีอยู่แล้วแหละ พี่น้ำอบไง!
“ฝ้าย! แกหันไปดูผู้ชายคนนั้นดิ” วิวเอ่ยขึ้นมาก่อนจะตีฝ้ายเบาๆให้หันไปมองกลุ่มผู้ชายคนหนึ่ง
หน้าตาเขาดูคุ้นตาชะมัด... เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน อ๋อ... คงจะเป็นเพื่อนน้องสาวของฉันละมั้ง
ฉันเคยเห็นเขามาที่บ้านถ้าจำไม่ผิดนะน่ะ... แต่จำชื่อไม่ได้อะ ถึงหน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ก็เถอะ(ที่จริงหล่อโคตรๆ)
“แหม่ มองตาเป็นมันเลยนะมิล่า” วิวเอ่ยแซวฉันเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่จ้องใบหน้าของผู้ชายคนนั้น ไม่ได้จ้องเพราะความชอบ แต่จ้องเพราะความสงสัยต่างหากละ
“คนนั้นเป็นเพื่อนของน้องสาวฉัน แต่ฉันจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร” ฉันบอกออกมาตามตรง พร้อมกับใช้ส่ยตาเฝ้าดูเขาอย่างห่างๆ ดูเป็นคนเจ้าชู้ใช่เล่น
ผู้ชายแบบนี้ไม่น่าคบหาที่สุด... เป็นประเภทที่ฉันเกลียดโคตรๆเลยแหละ
“เห๋~ เคยเจอกันมาก่อนแบบนี้แอบมีลับลมคมในกันอะไรรึเปล่าจ๊ะ” ฝ้ายเเซวฉันอย่างขำๆ แต่ฉันกลับไม่ขำกับมุกสุดจะแป๊กของเธอเลยสักนิด
“ฉันยอมตายดีกว่าที่จะไปรู้จักมักจี่กับผู้ชายแบบนั้น” ฉันบอกออกมาก่อนจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างหงุดหงิด
“มิล่า” จู่ๆเสียงทุ้มเข้มของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยดังขึ้น ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นผู้ชายที่ฉันเอาแต่มองเขาก่อนหน้านี้นั่นแหละ ไม่ได้มองด้วยความพิศวาสแต่อย่างใดจริงๆนะ
ว่าแต่หมอนี่จะเดินมาหาฉันทำไม
“ใคร?” ฉันถามห้วนๆออกไปพลางมองเขาอย่างเฉยเมย
“ใจร้ายจริงๆเลยนะ จำฉันไม่ได้เหรอ” ผู้ชายตรงหน้าฉันพูดออกมาอย่างยิ้มๆ แต่ภายในใจเขาคิดอะไรฉันไม่อาจจะรู้ได้
น่าขยะแขยงชะมัดท่าทางแบบนั้นนะ...
“จำไม่ได้” ฉันพูดเสียงเรียบ ฉันไม่ค่อยจะสนใจจำชื่อใครเท่าไหร่ โดยเฉพาะผู้ชาย มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นแหละที่ฉันจะให้ความสนใจจริงๆ
“ฉันชื่อซีน่อน เป็นเพื่อนของโมเน่ต์ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะ” ซีน่อนกระตุมยิ้มที่มุมปาก มือหนาของเขาจับคางฉันอย่างไร้มารยาท
ฟุ่บ!
“อย่ามาจับฉัน” สายตาคมเข้มของฉันมองเขาอย่างเป็นศัตรูหลังจากที่ปัดมือของเขาออกไปอย่างแรง
“โห... ดุใช่เล่นเลยนะ” ซีน่อนขำให้กับท่าทางของฉันเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไป
เฮ้อ! ผู้ชายแบบนี้ฉันไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวเลย ว่าแต่เขาจะมาทักฉันแบบนี้ทำไม ทั้งๆที่เขาก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้สนใจเขาหรือไม่คิดจะเล่นด้วยอยู่แล้ว
ไม่เข้าใจจริงๆ...
วันรุ่งขึ้น...
“รุ่นพี่ค่ะ ฉันเคลียร์งานเสร็จทุกอย่างแล้ว ตอนบ่ายมีนัดกับประธานบริษัทผลิตรถยนต์ส่งออกต่างประเทศใช่มั้ยค่ะ?” ฉันถามพี่น้ำอบที่กำลังนั่งทำงานใช้งานโน๊ตบุ๊คอยู่
“ใช่จ๊ะ เขาจะมาหาพี่ที่นี่ ช่วยต้อนรับเขาอย่างดีด้วยนะ” พี่น้ำอบยิ้มให้ฉันบางๆ ฉันละชื่นชอบรอยยิ้มที่จริงใจขอฃเขาเสียจริง
“ได้ข่าวว่าประธานคนนั้นรุ่นราวคราวเดียวกับพี่น้ำอบเลยใช่มั้ยค่ะ?” ฉันเอ่ยถามออกไปด้วยความอยากรู้เล็กน้อย แถมยังได้ข่าวว่าเขาเป็นผู้ชายอีกต่างหาก
“จ๊ะ... เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่ที่รู้จักกันมานานนมเลย” พี่น้ำอบเอ่ยเหมือนจะนึกถึงความหลัง
ชักจะอยากรู้แล้วสิว่าผู้ชายคนนั้นที่ทำให้พี่น้ำอบมองด้วยแววตาแบบนั้นจะเป็นคนยังไง...
หลายชั่วโมงต่อมา..
ในที่สุดก็ได้เวลาที่ท่านประธานต่างบริษัทที่เคยเป็นเพื่อนรักเพื่อนเก่าของพี่น้ำอบจะมาหาพี่น้ำอบที่บริษัท แล้วเหมือนจะตกลงสัญญาหุ้นส่วนอะไรกันด้วย
พี่น้ำอบไม่ได้สั่งให้ฉันทำอะไรมากนัก แค่ต้อนรับเขาด้วยความยินดีเหมือนแขกคนอื่นๆที่มา
“น้ำอบ! ฉันมาแล้ว!!!” เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนเอ่ยดังขึ้น ทำให้ฉันที่กำลังถือถ้วยกาแฟถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
ใบหน้าที่หล่อเหลารูปร่างที่สมส่วน ผมสีดำไล่ระดับต้นคอ แววตาเฉียบคม นัยน์ตาสีดำสนิทดุจดั่งน้ำหมึก... ซีน่อน
“ดีใจจังที่ซีน่อนมาหาน้ำอบที่นี่” พี่น้ำอบยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเห็นพี่ซีน่อนมา แถมเขายั่งนั่งโซฟาเดียวกันแบบสนิทสนมอีกต่างหาก
อยะ...อย่าบอกนะว่าซีน่อนเป็นแฟนของพี่น้ำอบ!?
“มิล่า ฉันขอแนะนำให้รู้จักจ๊ะ นี่ซีน่อน เพื่อนเก่าแก่ของฉัน” พี่น้ำอบแนะนำตัวซีน่อนให้ฉันรู้จัก อยากจะบอกไปเหลือเกินว่าฉันรู้จักแล้ว ไม่อยากจะรู้จักอีก
“ไง เจอกันอีกแล้วนะ” ซีน่อนกระตุกยิ้มที่มุมปาก ฉันไม่ตอบโต้อะไร ได้แต่เสิร์ฟกาแฟให้พวกเขาทั้งสองคน แล้วล้มตัวนั่งลงบนโซฟาอีกฝั่งอย่างเกร็งๆ
“ซีน่อน นี่คือเลขาคนใหม่ของฉัน” พี่น้ำอบเอ่ยแนะนำฉัน
“ว่าแต่นายพูดว่าเจอกันอีกแล้วเหรอ?”
“อ่อ... ฉันรู้จักยัยนี่มาก่อนหน้านี้นะ เป็นพี่สาวของเพื่อนฉัน” ซีน่อนเอ่ยออกมาอย่างยิ้มๆ แต่สายตาของเขามองฉันอย่างไม่วางตา ดูเจ้าเล่ห์ชะมัด!
“ฮ่าๆ โลกกลมจังเลยเนอะ”
“ฉันจำได้ว่าเธอเปลี่ยนเลขไปเกือบห้าหกคนแล้วนะ นี่จะเป็นคนสุดท้ายใช่มั้ย?” เสียงทุ้มเข้มของซีน่อนเอ่ยดัง ทำให้ฉันต้องเงียหูฟัง พี่น้ำอบเปลี่ยนเลขามามากพอสมควรงั้นเหรอ...
“ก็ใช่นะสิ ไม่มีใครทำงานถูกใจฉันสักคน ยกเว้นมิล่า ที่ทำงานได้ดั่งใจฉันสุดๆ ” พี่น้ำอบเอ่ยอย่างยิ้มๆ ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบ
“ฉันเห็นแววที่เธอจะต้องเปลี่ยนเลขาใหม่อีกแล้วสิ เพราะเลขาของเธอแม่งโคตรถูกใจฉันเลย”
“นายพูดตลกร้ายจริงๆนะซีน่อน”
“ฉันขอซื้อเลขาของเธอต่อ!!!”
“!!!!!?”
- ผู้เขียน
