Ep.2
2416 คำ
“ไปยืนตรงนู้น” กันต์ก้มหน้าลงเล็กน้อยกระซิบบอกแฟนสาวที่เพิ่งเดินมาหยุดยืนข้างกาย
“คะ?” วีด้ามองแฟนหนุ่มสลับกับผู้ชายอีกคนอยู่ในชุดนักแข่งเช่นเดียวกัน ‘ทำไมฉันต้องไปยืนกับคนอื่นด้วยเล่า’
“พี่แพ้...ด้าต้องไปกับมัน”
“ห๊ะ....” ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ โลกทั้งใบหยุดหมุน หัวสมองหนักอึ้ง วีด้ายืนอ้าปากค้างมองหน้าแฟนหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอรักสุดหัวใจนานกว่าสองปี จะใช้ตัวเธอเป็นของเดิมพันเกมแข่งรถบ้าๆนี่! ให้ตายเถอะ! เขาเห็นฉันเป็นตัวอะไร? ถ้าพ่อกับแม่รู้ ท่านจะว่ายังไง
“ไปดิวะ ด้า!” กันต์เอ่ยบอกอีกครั้ง
“นี่เป็นเหตุผลที่พี่พาด้ามาที่นี่งั้นหรอ?พี่ทำกับด้าแบบนี้ได้ยังไง!!” เสียงหวานสั่นเครือระคนเจ็บปวดแฝงไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นอยู่ในที เสียแรงฉันรักเขามาก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักฉันเลยรึไง? เป็นฉันรักเขาฝ่ายเดียวสินะ คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว ทั้งโกรธทั้งผิดหวังปะปนกันยุ่งไปหมด
“พี่ไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น” กันต์ตอบกลับส่งๆ ก่อนจะเบนหน้าหนีเสมองไปอีกทาง วันนี้เขาเสียรถแข่งคู่ใจ และผิดหวังที่พ่ายแพ้เพราะประมาทอีกฝ่ายมากไป ไหนจะต้องเสียแฟนให้คู่แข่งอีก แต่ช่างเถอะ! แฟนคนเดียวหาเมื่อไหร่ก็ได้
“เลว!!พี่แม่ง!เห็นแก่ตัว” วีด้าแหวเสียงใส่ จ้องมองกันต์ด้วยแววตาผิดหวัง แต่เพียงครู่เดียวก็ปรับให้กลับมาปกติ
“....” ไม่มีคำโต้แย้งใดหลุดจากปากของกันต์แม้แต่คำเดียว เขาทำเพียงยืนนิ่งๆไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งนั้น ต่างจากวีด้าตอนนี้อารมณ์เดือดปุดๆ ในใจนึกสมเพศตัวเอง เธอไม่เคยรู้สึกระแคะระคายถึงนิสัยด้านลบของเขาเลยซักนิด เลิกกันเพราะหมดรักยังดีซะกว่า
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!”
“จะสั่งเสียกันอีกนานมั้ย!!” ธามไทเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดอย่างนึกรำคาญ 'แม่ง! รักกันมากแล้วเอามาเดิมพันทำไมวะ'
ประโยคนั้นของเขา ทำให้วีด้าต้องเดินมาหาอย่างจำยอม ไม่ลืมส่งสายตาอาฆาตแค้นให้อดีตแฟนหนุ่มอย่างกันต์
“คุณได้ของครบแล้วถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัว....ไปไอ้กันต์” เสียงของริวดังขึ้น เรียกให้กันต์ก้าวเท้าออกไปจากตรงนั้นทันที ไม่แม้แต่หันกลับมามองวีด้าด้วยซ้ำ
“ไอ้โฬม..มึงขับรถคันนั้นไปเก็บ ส่วนเธอตามมา!!” ประโยคแรกธามไทบอกลูกน้องคนสนิท ประโยคถัดมาสั่งหญิงสาวหน้าสวยจืดชืดแต่งตัวเฉิ่มเชยข้างกาย
“...” วีด้ายอมเดินตามไปอย่างว่าง่ายด้วยจิตใจเลื่อนลอยราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง หัวสมองพลันคิด จากนี้ไปเธอควรทำยังไงดี
@บนรถ
“จะให้ฉันไปส่งที่ไหน” ธามไทพูดทำลายความเงียบภายในรถ เขาขับรถออกจากสนามแข่งได้ซักพัก เจ้าหล่อนนั่งเบาะข้างๆเอาแต่เงียบ ไม่พูดบอกอะไรซักคำ
ทว่า ประโยคนั้นเรียกให้วีด้าหันกลับมาสนใจได้ไม่ยาก ‘ไปส่งหรอ?เขาไม่ได้คิดทำอะไรฉันใช่มั้ย’
“นายหมายความว่ายังไง?”
“หึหึ! ก็หมายความอย่างที่พูด จืดชืดแบบเธอไม่ใช่สเปคฉัน....เข้าใจนะ”
“…”
“ทีนี้จะบอกได้รึยัง จะให้ฉันไปส่งที่ไหน?”
“....คอนโดC”
จากนั้นเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง เมื่อทั้งสองต่างฝ่ายต่างนิ่งเฉย ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีก ธามไทเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วรถ เพื่อไปส่งเธอให้เร็วที่สุด ตอนนี้เขาอยากไปนั่งดื่มสังสรรค์กับเพื่อนมากกว่าจะต้องมานั่งใช้อากาศหายใจร่วมกับผู้หญิงคนนี้ในรถแคบๆนี่
ใช้เวลาไม่นานรถสปอร์ตหรูขับเข้ามาจอดหน้าคอนโดC ทันทีที่รถจอดสนิทวีด้าหันมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อนเอ่ยทิ้งท้าย
“ขอบคุณ...หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก!” จบประโยค มือบางเปิดประตูลงจากรถสปอร์ตหรูของชายหนุ่มแปลกหน้า สับเท้าเล็กก้าวเดินหายเข้าไปในคอนโด
พรึ่บ!
ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาขนาดกลางภายในห้องโถง เอนตัวแนบกับพนักพิง ปิดเปลือกตาลง เพื่อจัดการความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น และความรู้สึกดีๆที่เคยมี ให้จบลงแค่นี้ ทั้งที่มันไม่ควรเป็นเช่นนั้นเลยด้วยซ้ำ หากแฟนหนุ่มที่คบมานานไม่ทำเรื่องแย่ๆอย่างนั้นกับเธอ
สมองพลันนึกถึงทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ แวบหนึ่งเสียงของ'อิ๋ว'เพื่อนสนิทดังเข้ามาในหัว
‘ด้าหน้าสวยหุ้นดีแบบแก ถ้าได้เปลี่ยนลุค อนาคตไกลแน่นอน เชื่อฉัน'
ตอนนั้นเธอปฏิเสธเพื่อนรัก เพราะยังเรียนไม่จบและอยากมีเวลาให้แฟนหนุ่ม
“เฮ้ออ...อยู่ๆก็โสดเฉยเลย” เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้น มือบางเลื่อนหยิบโทรศัพท์กดต่อสายหาเพื่อนสาว 'อิ๋ว' เป็นแมวมองพาสาวๆหลายคนเข้าวงการดารานางแบบมานักต่อนัก
[ว่าไงคะเพื่อนรัก ฉันกำลังคิดถึงแกอยู่พอดี] อิ๋วกรอกเสียงเข้ามาในสาย
“อิ๋วฉันอยากทำงานกับแก”
[อย่ามาล้อเล่นนะ เรื่องงานฉันซีเรียสย่ะ]
“แล้วใครว่าฉันล้อเล่น ฉันพร้อมเริ่มงานพรุ่งนี้เลย”
[กรี๊ดด~จริงนะ...แกอยู่ไหนฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้] เสียงแหลมแสบหูกรีดร้องดังลั่น จนวีด้าต้องยกโทรศัพท์มือถือออกห่าง ก่อนจะเลื่อนกลับมาแนบชิดใบหูเช่นเดิม เมื่ออิ๋วสงบลง
“จะกรี๊ดทำไมเนี่ย อะไรกัดยะ ฉันอยู่คอนโด” ติ๊ด.
นิ้วเรียวเล็กกดตัดสายเพื่อนรักทันทีไม่รอให้ปลายสายตอบกลับ นี่เป็นการตัดสินใจเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่ของฉัน
และอีกสองคนสำคัญที่ฉันควรโทรหาก็คือพ่อกับแม่ ท่านทั้งสองเปิดบริษัทเล็กๆอยู่ทางภาคเหนือเราจึงไม่ค่อยได้เจอกัน ฉันจะกลับไปหาปีละครั้งเท่านั้น
ฉันถูกเลี้ยงดูให้เติบโตมาเป็นกุลสตรีเรียบร้อย ซึ่งขัดกับตัวตนที่แท้จริงเป็นอย่างมาก แต่พ่อกับแม่พร่ำบอกเสมอว่า หากวันใดฉันพร้อม ให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุด เป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุด
เอาล่ะ...ต่อไปนี้ทุกช่วงเวลา การกระทำ คือสิ่งที่ฉันชอบและเป็นตัวตนของวีด้าคนนี้
.
.
.
.
ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญครับ” เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาตเป็นภาษาไทยสำเนียงชัดไม่ผิดเพี้ยน ก่อนหน้าไม่กี่นาทีเลขาคนสนิทเข้ามาแจ้งตารางงานของวันนี้
ผมมีนัดคุยงานกับนางแบบพรีเซ็นเตอร์ จะมาถ่ายโปรโมทโรงแรมสาขาใหม่ ต่อด้วยประชุมผู้ถือหุ้นสนามแข่งรถเพิ่งสร้างเสร็จ โดยมีผม เซอร์เวย์ กันต์ พ่อเลี้ยงคอปเตอร์ ทอย ร่วมหุ้นกัน
“สวัสดีค่ะคุณธามไท”
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สุขุม ทรงอำนาจสมกับตำแหน่งประธานโรงแรมสุดหรู ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาทำผลงานได้ดีเยี่ยมจนเป็นที่ยอมรับ
“ฉันชื่ออิ๋วค่ะ เป็นผู้จัดการส่วนตัวของวีด้า”
“สวัสดีค่ะ คุณ ธาม ไท...” เสียงหวานเอ่ยทักทายขึ้นบ้าง และเน้นย้ำชื่อของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปยังบอสใหญ่เจ้าของโรงแรม
“สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ” ธามไทเองก็มองจ้องนางแบบสาวไม่วางตา ผมรู้สึกคุ้นหน้าเธออย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้เหมือนกันว่าเคยเจอที่ไหน แต่ก็คงเห็นตามสื่อออนไลน์ทั่วไป ไม่ก็นิตยสารต่างๆนั่นแหละ
“อิ๋วขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ พอดีวีด้ามีงานต่อค่ะ”
“ครับ”
“คุณธามไทต้องการพรีเซ็นเตอร์โรงแรมสาขาไหนคะ?”
“ภูเก็ตครับ เป็นสาขาใหม่ของผม......”
อิ๋วเริ่มจดรายละเอียดของงานตามคำบอกของธามไท และตกลงค่าตอบแทน พร้อมกับระบุวันเริ่มถ่ายงานในสัปดาห์หน้า ซึ่งค่าเดินทางและที่พัก ธามไทเป็นฝ่ายออกให้ทั้งหมด
“ตรงลงตามนี้นะคะ ยังไงวันนี้เราสองคนขอตัวก่อนค่ะ”
“ครับ”
ธามไทมองตามแผ่นหลังบางของวีด้าเดินห่างออกไปพร้อมกับผู้จัดการส่วนตัวของเธอ กระทั่งประตูบานใหญ่ปิดสนิทลง มือหนาเอื้อมหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานขึ้นมากดต่อสายหาเลขาหน้าห้อง
“ไอ้โฬมเข้ามานี่”
ผมเรียกโฬมมาถาม แต่ไม่ได้รู้อะไรคืบหน้า มันเองก็คุ้นหน้าเธอไม่ต่างกัน ผมเลยสั่งให้ไปหาข้อมูลของวีด้าโดยละเอียด
ความเก่งกาจคล่องแคล่วของโฬมเลขาหน้าห้อง พ่วงตำแหน่งลูกน้องคนสนิทติดตามเจ้านายไปด้วยทุกที่ ไม่เคยทำให้ประธานโรงแรม อย่างธามไทต้องผิดหวังเลยซักครั้ง
ก๊อก! ก๊อก! แกร๊ก!
“ได้เรื่องแล้วครับนาย” โฬมสาวเท้าเดินเข้ามาในห้องทำงานกว้าง โดยไม่รอให้คนเป็นเจ้านายเอ่ยอนุญาต เพราะเรื่องที่สืบรู้มาทำเขาตกใจไม่น้อย และเชื่อว่าเจ้านายต้องรู้สึกเช่นนั้นไม่ต่างกัน
“อะไร?” ธามไทละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า จ้องมองเลขาอย่างรอฟัง พรวดพราดเข้ามาไร้มารยาทอย่างนี้ หากไม่ใช่เรื่องสำคัญล่ะก็ เจอดีแน่!
“เรื่องคุณวีด้าที่นายให้ผมไปหาประวัติได้แล้วครับ”
“พูดมา”
“เธอคืออดีตแฟนสาวของคุณกันต์หุ้นส่วนสนามแข่งรถครับ คุณกันต์ใช้เธอลงเดิมพันตอนแข่งรถครั้งแรกกับนาย”
“...” ธามไทนิ่งฟัง คิดตามคำบอกเล่าของโฬม เธอคือผู้หญิงคนนั้นอย่างงั้นหรอ?แต่วันนั้นเธอ....
“หมายความว่าไง? เธอแกล้งแต่งตัวแบบนั้นตบตากูงั้นหรอ” ไวเท่าความคิดธามไทพูดโพล่งขึ้น
“ไม่ใช่ครับ ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นคุณวีด้ากับคุณกันต์เลิกรากันไป...เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองเข้าวงการนางแบบ เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับหลายบริษัทยักษ์ใหญ่ในต่างประเทศถึงสองปี เพิ่งกลับมารับงานที่ไทยครับ”
“หึ! อย่างนั้นหรอ” ธามไทแสยะยิ้มร้าย เมื่อรู้แน่ชัดว่ายัยเฉิ่มเชยกับนางแบบสาวสวยเป็นคนๆเดียวกัน แต่ก่อนกับปัจจุบันชั่งต่างกันราวฟ้ากับเหว
สัปดาห์ต่อมา...
“นายครับ คุณอิ๋วผู้จัดการคุณวีด้าโทรมาแจ้งว่า อาจไปถึงภูเก็ตล่าช้ากว่ากำหนด"
"ทำไม?"
“เที่ยวบินที่เธอจองไว้ถูกยกเลิกครับ” โฬมเอ่ยรายงานขณะเดินตามเจ้านายออกจากเพนเฮ้าส์เพื่อไปยังสนามบิน
“ติดต่อกลับไป อีกหนึ่งชั่วโมงให้มาที่สนามบิน นั่งเครื่องไปพร้อมทีมงาน” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยอำนาจออกคำสั่ง ทำให้โฬมไม่รีรอที่จะทำตาม ขึ้นชื่อว่าเป็นคนสนิทย่อมรู้ดี เจ้านายเป็นคนตรงต่อเวลา ไม่ชอบเป็นฝ่ายรอ
เที่ยวบินนี้เขาเช่าเหมาลำเพื่อพาทีมงานหลายสิบชีวิต ช่วยกันเนรมิตภาพเปิดตัวโรงแรมสาขาใหม่ให้สวยหรูเป็นที่สนใจสำหรับนักท่องเที่ยว
“ด้า ที่นั่งของแกกับฉันอยู่คนละที่กัน แกโอเคใช่มั้ย?”
“ก็ต้องโอเคสิ แล้วเจอกัน” วีด้าตอบกลับ ก่อนจะเดินแยกไปตามเลขที่นั่งของเธอ เพราะมีบางอย่างผิดพลาดทำให้ฉันต้องเดินทางพร้อมกับทีมงานของโรงแรม ซึ่งฉันไม่ติดอะไรเป็นคนง่ายๆอยู่แล้ว
แต่ทว่า มาถึงที่นั่งภาพประธานหนุ่มตรงหน้าทำวีด้าหยุดชะงักเล็กน้อย เมื่อได้สติกลับคืนไม่ลืมทักทายคนตรงหน้าตามมารยาท
“สวัสดีค่ะคุณธามไท” เสียงหวานเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม สะกดสายตาคนมองให้นิ่งงันราวกับตกอยู่ในภวังค์
“สวัสดีครับ”
“ฉันได้ที่นั่งข้างคุณ รบกวนด้วยนะคะ”
“เชิญครับ”
แวบหนึ่งในหัวกลับนึกสนุกอยากแกล้งเขาให้เสียอาการ คนที่เคยมองเหยียดเธอตั้งศีรษะจรดปลายเท้า ทั้งคำพูดสายตาทางท่าของเขาเมื่อสองปีก่อน ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองไม่เคยลืม
ร่างบางระหงในชุดเดรสรัดรูป แทรกตัวเข้าไปนั่งด้านใน โดยหันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม แม้พื้นที่ตรงนี้จะกว้างมากพอให้เธอเดินเข้าไปได้อย่างง่ายดาย แต่สาวเจ้าไม่คิดเช่นนั้น กลับเบียดตัวเข้าหาชายหนุ่ม จนหน้าท้องแบนราบของเธอเกือบถูไถกับใบหน้าหล่อเหลา
“อุ๊ย!...ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณธามไทตรงนี้มันแคบน่ะค่ะ”
“...” ธามไทพยักหน้ารับเบาๆ 'หึ!แสบนักนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน ครั้งนี้ผมไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่' ธามไทเอ่ยคาดโทษในใจ ก่อนจะเลิกให้ความสนใจ ก้มหน้าทำงานบนไอแพดในมืออีกครั้ง
@โรงแรม
มาถึงโรงแรมฉันกับอิ๋วแยกขึ้นมาบนห้อง เราสองพักห้องเดียวกัน บ่ายๆแบบนี้ควรนอนพักผ่อนร่างกายให้พร้อมสำหรับเริ่มงานในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้
"คุณธามไทประธานโรงแรมเป็นคนเดียวกับคนที่แข่งรถชนะไอ้พี่กันต์หรอ?" อิ๋วเอ่ยถามขึ้น ขณะจัดของใช้วางบนโต๊ะ
"ใช่...คนนี้แหละ" แม้จะผ่านมานานถึงสองปีแล้วก็ตาม แต่ฉันยังจำหน้าเขาได้ดี ไม่ลืมแม้แต่น้ำเสียงและถ้อยคำของเขาในวันนั้น
“ถ้าเทียบกัน ไอ้พี่กันต์เนี่ย..เทียบคุณธามไทไม่ได้เลยนะ ทั้งหล่อทั้งรวย ฉันแอบเห็นสายตาเขามองแก เขาต้องสนใจแกแน่ๆ”
“ฉันไม่ใช่สเปคเขาหรอก”
“นั่นมันเมื่อก่อนย่ะ ตอนนี้เพื่อนฉันสวยเอ็กซ์ระดับนางแบบแถวหน้า เขาต้องหวั่นไหวบางแหละ”
“หึ!” วีด้าส่ายศีรษะไปมาเบาๆให้กับความมโนของเพื่อนสาว 'ถ้าเขาสนใจก็ดีน่ะสิ ทีนี้ถึงตาฉันบ้าง!' วีด้าคิดในใจ ใบหน้าสวยบิดยิ้มมุมปากอย่างลืมตัวให้อิ๋วได้เห็น
“คิดอะไรอยู่ ทำไมยิ้มร้ายแบบนั้น”
“ปะเปล่า~ รีบเก็บของเถอะฉันอยากพัก” คนถูกถามตอบกลับด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก เมื่อรู้ตัวว่าเผลอคิดดังแสดงออกทางสีหน้า จนเกือบถูกจับได้
หลังจัดการของทุกอย่างเสร็จสรรพ วีด้านอนพักอย่างที่บอก เนื่องจากทำงานทุกวันไม่มีวันหยุดติดต่อกันหลายสัปดาห์ ทำให้เธอรู้สึกอ่อนเพลีย
- ผู้เขียน
