Ep.4
801 คำ
ช่วงสายวันต่อมา...
ภายในโรงแรมเกิดความวุ่นวายขึ้น เมื่อผู้จัดการสาวไม่สามารถติดต่อนางแบบพ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทได้ อิ๋วและทีมงานทุกคนพยายามตามหาอย่างร้อนใจ ก่อนจะตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากโฬมเลขาคนสนิทเจ้าของโรงแรม
"คุณโฬมคะ...คุณโฬม" อิ๋วเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ เท้าเล็กสับวิ่งเพื่อตามให้ทันชายร่างสูงโปร่ง
"มีอะไรหรอครับคุณอิ๋ว"
"คือฉันหาวีด้าไม่เจอค่ะคุณโฬม เมื่อคืนฉันเมาก็เลยกลับขึ้นห้องก่อน ปล่อยให้วีด้านั่งดื่มต่อกับคุณธามไท...เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณธามไทตื่นรึยังคะ รบกวนคุณโฬมถามคุณธามไทหน่อยได้มั้ยคะ ฉันเป็นห่วงเพื่อนน่ะค่ะ"
"ได้ครับ...ว่าแต่คุณอิ๋วหาดีแล้วใช่มั้ยครับ" โฬมถามกลับ เพราะโรงแรมค่อนข้างกว้างขวาง บางทีวีด้าอาจตื่นก่อนและออกไปเดินเล่นตรงไหนซักที่ก็ได้
"ค่ะ ฉันกับทีมงานช่วยกันหาจนทั่วแล้ว"
“โอเค...ไม่ต้องห่วงนะครับคุณอิ๋ว เดี๋ยวผมเช็คกล้องวงจรปิดให้ ระหว่างนี้คุณลองดูรอบๆโรงแรมอีกครั้งก็ได้ครับ เผื่อคุณวีด้าออกไปเดินเล่นชายหาด”
“ค่ะ ฝากด้วยนะคะคุณโฬม”
"ครับ"
โฬมแยกออกมาจากตรงนั้น สาวเท้าเดินไปยังห้องควบคุมระบบรักษาความปลอดภัยทันที เขาย้อนดูภาพวีดีโอที่ถูกบันทึกไว้ จึงได้รู้ถึงสาเหตุการหายตัวไปของวีด้า มือสากหยิบโทรศัพท์กดต่อสายหาคนเป็นเจ้านาย ครั้งแล้วครั้งเล่ากลับไม่มีการตอบรับจากปลายสาย โฬมไม่รอช้ารีบขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นบนสุดของโรงแรมทันที ไม่แปลก ไม่มีใครเห็นวีด้าเพราะชั้นบนสุดของตึกสูงตระหง่านริมทะเล ห้ามคนนอกขึ้นไปโดยเด็ดขาด รวมถึงลิฟท์ที่ธามไทใช้พาวีด้าขึ้นไปข้างบนเป็นของผู้บริหารเท่านั้น
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
แกร๊ก!
“มีอะไร!?” เสียงทุ้มต่ำติดหงุดหงิดเอ่ยถามทันทีที่ประตูบานใหญ่เปิดออกกว้างเห็นลูกน้องคนสนิทหน้าตาตื่นจ้องมองมา จะไม่ให้ผมอารมณ์เสียได้ไง ผมเพิ่งนอนได้ไม่ถึงสามชั่วโมงด้วยซ้ำ 'วุ่นวายชิบหาย!'
“ด้านล่างตามหาคุณวีด้ากันให้วุ่นแล้วครับนาย"
"..." ธามไทพ้นลมหายใจหนักๆ เบนหน้ามองไปยังเตียงกว้างที่มีคนตัวเล็กนอนหลับสนิท "มึงไปดูไว้ก่อน กูจะไปปลุกเธอกลับห้อง"
"ครับนาย"
ให้หลังโฬมเดินห่างออกไป ธามไทปิดประตูล็อคไว้เช่นเดิม เดินกลับมาล้มตัวลงนอนข้างคนตัวเล็ก
"วีด้าตื่นได้แล้ว"
"อื้ออ...อิ๋วอย่ามากวน~ ฉันจะนอน!" มือบางคว้าผ้าห่มผืนใหญ่ดึงขึ้นคลุมศีรษะเล็ก แต่ก็ถูกมือหนารั้งลง
"เพื่อนเธอกำลังตามหา"
"เพื่อน?" เสียงทุ้มไม่คุ้นหู ทำให้วีด้าเปิดเปลือกตาขึ้นมองเจ้าของน้ำเสียงเมื่อครู่
“คะ คุณธามไท” ร่างบางดันตัวลุกขึ้นนั่ง ฉากเริงสวาทของเขาและเธอเมื่อคืนไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ทำใบหน้าสวยเห่อร้อนผะผ่าวขึ้นมาดื้อๆ พลันก้มลงมองดูตัวเอง ผิวขาวเนียนบัดนี้มีรอยจ้ำสีแดงก่ำเต็มไปหมด มากสุดคงเป็นหน้าอกของเธอแทบไม่มีที่ว่างเว้น
"เป็นอะไร?" เพราะเธอเอาแต่นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนทำให้เขาอดถามออกไปอย่างนั้นไม่ได้
"คุณทำรอยทำไมคะ วันนี้ฉันมีถ่ายชุดว่ายน้ำนะ"
"ถ่ายไม่ได้ก็ไม่ต้อง วันไหนพร้อมค่อยมาถ่าย"
"ได้ไงล่ะคะ ฉันรับงานถ่ายแบบไว้ทั้งเดือนจะเอาเวลาที่ไหนมาที่นี่ ....คุณไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันหน่อย" วีด้าร่ายยาว ก่อนจะปิดท้ายด้วยประโยคคำสั่ง ตอนนี้เธอต้องรีบกลับห้องให้เร็วที่สุดก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า
"เธอใช้ใคร?"
"ในห้องมีแค่ฉันกับคุณค่ะ คุณ ธาม ไท"
"จิ๊!..." เสียงจิ๊ปากไม่พอใจดังจากปากหนา แต่ก็ยอมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้มาให้หญิงสาวใช้พันปกปิดร่างกาย คนตัวเล็กก้มหยิบชุดที่หล่นกระจัดกระจายเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็ออกมา
“หวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน....คุณจะเก็บมันเป็นความลับนะคะ”
“ทำไม?” ธามไทเลิกคิ้วถาม
“ประธานโรงแรมอย่างคุณ คงไม่อยากตกเป็นข่าวกับฉันหรอก จริงมั้ย?” ใบหน้าสวยยกยิ้มบาง มือเล็กลูบปลายคางสากเบาๆ โดยที่เขาไม่คิดห้าม ก่อนจะหมุนตัวก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้คนตัวสูงจมอยู่กับประโยคทิ้งท้ายของเธอ
- ผู้เขียน
