บทที่ 10 กล้าดียังไงมาเรียกว่าลุง
เจมีน่าดีใจที่ไม่ได้ลงมือทำร้ายคนแปลกหน้า เพราะเขาคนนั้นคว้ามือของเธอไว้ได้ทัน... แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยสักทีนะ ตกใจหรือเปล่าที่อยู่ดี ๆ ก็ถูกคนแปลกหน้าวิ่งเข้าใส่แบบนี้ จึงชักมือออกอย่างนุ่มนวล เขายอมปล่อยโดยดี เธอจึงรีบยกมือไหว้และโค้งศีรษะลงพองาม ทำตัวนอบน้อมเพราะกลัวหน้าโหด ๆ ของคนกลุ่มนี้นัก
“ขอโทษค่ะคุณลุง หนูไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณลุงนะคะ อย่าโกรธหนูเลยนะคะ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ”
หน้าตาสวยสะกิดใจอย่างจังของเธอบ่งบอกว่าสำนึกผิดจริง ๆ แต่เขารับไม่ได้กับคำเรียกขานของเธอ เขาเพิ่งจะสามสิบห้าเองนะ อย่างมากก็แก่กว่าเธอเต็มที่ไม่เกินยี่สิบปี เธอน่าจะอยู่ประมาณยี่สิบขาดเกินเต็มที่สองถึงสามปี กล้าดียังไงมาเรียกเขาว่าลุง ซึ่งนั่นหมายความว่าเธอเห็นเขาแก่กว่าพ่อของเธอใช่ไหม
“อย่าโมโหเธอเลยนะครับพี่ชาย ผมผิดเองที่ไปแกล้งน้องก่อน ผมขอโทษแทนเธอด้วยครับ” ภพธรรีบช
