Chapter 11
1268 คำ
ใบบัวนั่งกอดเข่าอยู่ตรงที่นั่งหน้าบ้านมองน้ำตกที่ไหลลงมาอย่างคนไร้ความรู้สึก หรือเธอควรจะพิจารณาการกลับไปที่ประเทศไทยในครั้งนี่ดี คุณพ่อคุยกับเธอก่อนหน้านี้ว่าจะให้ย้ายมาเรียนที่ฮ่องกง ถ้าให้กลับไปกับพ่อเลี้ยงเธอต้องเป็นภาระของเขาอีก และนี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำให้เขาได้จากนี้ไปเธอจะไม่ไปเป็นภาระของใครและจะไม่ทำให้เขาไม่สบายใจอีก
"ทำไมมานั่งตรงนี้ลูก อากาศเย็นมากเลยนะหนูควรจะเข้าไปพักผ่อนในบ้าน"
"ใบบัวรอคุณพ่อค่ะมีเรื่องจะคุยด้วย"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะกุมมือคุณแม่แล้วให้ท่านนั่งลงข้างเธอ คุณแม่มองลูกสาวอย่างแปลกใจในท่าทีของเธอและคิดว่าลูกชายทำเกินไปในครั้งนี้ ใบบัวก็ไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรงถึงขั้นต้องโกรธนานขนาดนี้ แต่ก็นั่นแหละมันเป็นเรื่องของคนสองคนอ่ะเนาะ
"คุยกับแม่ก่อนมั้ยเผื่อแม่ให้คำปรึกษาหนูได้"
คุณแม่ลูบผมเด็กสาวอย่างห่วงใย เธอมองท่านตาเศร้าหมองมือเล็กปาดน้ำตาที่มันคลอเบ้าอย่างรู้สึกเสียใจที่เธอสร้างแต่ปัญหาให้พ่อเลี้ยงไม่หยุดหย่อน
"ใบบัวว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ค่ะ ใบบัวไม่อยากสร้างปัญหาให้พ่อเลี้ยงอีกไม่อยากเป็นภาระค่ะ ฮึก! ใบบัวรู้แล้วว่าตัวเองทำผิดทำให้พ่อเลี้ยงเสียการเสียงาน ทำให้เขาเหนื่อยใจเพราะฉะนั้นใบบัวจะกลับมาอยู่ที่นี่จะไม่ไปเดือดร้อนที่นั่นอีก"
คุณแม่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจกับลูกชายและสงสารใบบัวมากที่มาคิดเล็กคิดน้อยอยู่คนเดียว เธอแคร์แทนไทมากแต่ในขณะที่อีกคนไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายเลยสักนิดเดียว
"หนูคิดดีแล้วเหรอ ประชดกันไปมาไม่ดีหรอกนะ"
"ใบบัวคิดดีแล้วค่ะคุณแม่ เป็นการตัดสินใจที่คิดไตร่ตรองมาดีแล้วในหลายวันมานี้ พ่อเลี้ยงไม่ได้สนใจและไม่แคร์ใบบัวอยู่แล้วจะอยู่จะไปก็ไม่แคร์ ใบบัวก็เลยคิดว่าถ้าอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า"
เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่มีความโกรธใดๆปะปนอยู่ในนั้น เพราะคิดอยู่หลายวันเธอถึงได้คำตอบว่าควรอยู่ในที่ที่มีคนต้องการไม่ใช่อยู่กับคนที่เค้าไม่สนใจแบบนั้น
"ไปคุยกับพี่เค้าก่อนมั้ย แม่ว่าปรึกษาหลายๆคนก่อน"
"แม้แต่หน้ายังไม่มองเลยค่ะใบบัวจะคุยยังไงคะคุณแม่"
เธอทำหน้าจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่พ่อเลี้ยงทำกับเธอ เย็นชาใส่ไม่แม้แต่จะมองหน้าด้วยซ้ำไปหาที่ห้องก็ไม่เปิดประตูให้ทำกันขนาดนี้ไม่ไล่เธอออกจากบ้านไปเลยล่ะ
"โธ่เอ้ย งั้นเย็นนี้ไปเคาะห้องอีกรอบคุยกันดีๆแม่เชื่อว่าพี่เค้าจะคุยกับหนูด้วยเหตุผล"
"ก็ได้ค่ะใบบัวจะลองไปคุยอีกรอบ"
เธอตัดสินใจว่าจะไปคุยกับเขาอีกครั้งให้จบๆไป และคงไม่กลับไปที่ประเทศไทยอีก ถ้าเขาต้องการให้เราสองคนเป็นแบบนี้เธอก็จะทำตามที่เขาต้องการถือว่าเธอทำดีที่สุดแล้ว
ช่วงค่ำใบบัวไม่ลงมาทานข้าวบอกว่าไม่ค่อยสบายอยากพักผ่อนแต่พ่อเลี้ยงแทนไทก็ยังใจอ่อนไม่ยอมไปดูเธออีกบอกกับคุณแม่ว่าฝากดูแลเธอด้วย ท่านส่ายหน้าทันทีและคิดว่าที่ใบบัวทำถูกต้องที่สุดแล้ว เขาไม่รักไม่ห่วงน้องเลยสักนิดถ้าใบบัวกลับไปด้วยเป็นอะไรขึ้นมาเขาคงไม่สนใจและคงไม่ดีแน่
ทางด้านของใบบัวเธอนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างกำลังคิดว่าจะพูดกับพ่อเลี้ยงยังไงเรื่องที่เธอจะไม่กลับไปกับเขาแล้ว แต่คุณแม่บอกว่าให้พูดไปตามตรงและถ้าเขาโอเคก็มาคุยกับคุณพ่อได้เลยเรื่องนี้ เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปนอกห้องนอนตรงไปยังห้องนอนของชายหนุ่มก่อนจะเคาะประตูแล้วเอ่ยออกไปเสียงเบา
"พ่อเลี้ยงใบบัวอยากคุยด้วยค่ะ"
เธอเคาะประตูห้องชายหนุ่มอยู่นานสองนานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะเปิดออกมา เธอจึงตัดสินใจว่าจะไปคุยกับคุณพ่อเลยไม่ปรึกษาเขาแล้วเพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่สนใจอะไรเธออีกต่อไปแล้ว
ใบบัวตัดใจเดินออกมาจากหน้าห้องของชายหนุ่มตรงเข้าไปหาคุณพ่อเพื่อคุยธุระเรื่องนี้ และท่านไม่เคยว่าอะไรตามใจเธอทุกอย่างอยู่แล้ว
"ใบบัวจะกลับมาอยู่ที่นี่นะคะคุณพ่อ"
"คุยกับพี่เขาแล้วใช่มั้ย"
"ไปหามาแล้วค่ะแต่ว่าพี่เขาไม่ยอมออกมาคุยด้วย ใบบัวคิดว่าพ่อเลี้ยงคงไม่สนใจหรอกเขาคงดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องมีตัวภาระแบบใบบัวอยู่ด้วย"
คุณพ่อไม่รู้จะพูดยังไงให้ลูกสาวสบายใจขึ้นและพูดกับลูกชายตลอดว่าถ้าทำแบบนี้หนูใบบัวจะเย็นชาเข้าสักวันและวันนี้มันก็มาถึง วันที่ใบบัวยอมแพ้ถอยออกมาจากจุดนั้นและเขาเชื่อว่าพ่อเลี้ยงแทนไทไม่ยอมแน่นอนที่จะให้ใบบัวกลับมาอยู่ที่นี่ แต่ด้วยนิสัยเย็นชาทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรอาจจะทำให้เขาเสียเธอไปในที่สุด
"พ่อจะทำตามที่หนูขอ"
"คุณพ่อช่วยจ้างพี่แมนกับพี่ฟ้าดูแลใบบัวเหมือนเดิมได้มั้ยคะ ใบบัวสัญญาว่าจะไม่ดื้ออีกค่ะ"
"ได้สิ พ่อจัดการให้"
สองวันต่อมา....
พ่อเลี้ยงแทนไทเตรียมตัวเดินทางกลับประเทศไทยและวันนี้เขาจะคุยกับใบบัวเพราะลงโทษเธอมานานเป็นอาทิตย์แล้ว หวังว่าคงจะคิดได้และไม่ดื้อกับเขาอีก
"เอาของฉันลงไปก่อน ส่วนนายไปช่วยคุณหนูใบบัวยกกระเป๋าลงมาข้างล่าง"
"ได้ครับนายน้อย"
ลูกน้องของเขาเดินออกไปจากห้องตรงไปหาคุณหนูใบบัวเพื่อช่วยยกสัมภาระต่างๆลงมาชั้นล่างเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับ พ่อเลี้ยงแทนไทเดินลงมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยคุณพ่อและคุณปู่กำลังรออยู่เลย
"มารอส่งผมเหรอครับ"
เขาทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองคน คุณปู่พยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินตรงไปหาหลานชายและตบบ่าเขาเล็กน้อย
"เดินทางปลอดภัยนะหลาน คิดถึงแต่ยังไงก็บินไปมาอยู่แล้วยังไงก็เจอกันบ่อย"
"ผมจะมาหาอีกครับคุณปู่"
"รีบไปได้แล้วเดี๋ยวตกเครื่องหรอก"
"ใจเย็นสิครับพ่อใบบัวยังไม่ลงมาเลย"
เขาหัวเราะออกมาขำๆก่อนจะมองขึ้นไปยังบันไดดูว่าเมื่อไหร่เธอจะลงมาสักทีแต่เธอช้าเกินไปแล้วคงต้องให้คนอื่นขึ้นไปตาม
"ช้ามากเลยให้คนไปตามดีกว่า"
"ไม่ต้องหรอกน้องจะอยู่ที่นี่กับพ่อ ส่วนแมนกับฟ้าพ่อจะจ้างให้ดูแลใบบัวต่อเอง เราเดินทางไปสนามบินได้เลยส่วนใบบัวน้องจะอยู่ที่นี่"
"อะ...อะไรนะครับ"
- ผู้เขียน
