Chapter 10
1520 คำ
ใบบัวตาโตอย่างตกใจที่เขาพูดแบบนั้นออกมา ทั้งที่เขาหวงและห่วงเธออย่างกับอะไรแต่ทำไมตอนนี้ถึงทำเหมือนเธอเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ห่วงใยกัน
"พ่อเลี้ยงต้องปกป้องใบบัวสิคะพูดแบบนั้นได้ยังไง"
"เหนื่อยจะพูดกับคนแบบนี้แล้ว สร้างแต่ปัญหาบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำตัวเป็นภาระ พี่ทำงานเหนื่อยแค่ไหนยังต้องมาปวดหัวกับเธออีก อยากทำอะไรก็ทำเกิดอะไรขึ้นก็ช่างแม่งมันละ"
เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียพ่นคำหยาบคายออกมาและเป็นครั้งแรกที่ใบบัวถูกดุจนเธอทำอะไรไม่ถูก เธอมองชายหนุ่มมือไม้สั่นก่อนจะรีบเดินไปจับมือเขาไว้เพราะเกรงว่าชายหนุ่มจะโกรธเธอมากกว่านี้
"พ่อเลี้ยงใบบัวขอโทษค่ะ"
ชายหนุ่มสะบัดมือออกไม่แรงมากนักถ้าให้เคลียร์ตอนนี้เขาไม่ทำแน่นอนเพราะไม่งั้นได้ทะเลาะกันบ้านแตก เขาพยายามระงับอารมณ์โกรธเพราะที่นี่เขาคือนายน้อย เป็นเจ้านายของทุกคนเพราะฉะนั้นภาพลักษณ์จึงสำคัญที่สุด
"เอาใบบัวไปที่ห้องทำงานของฉันเดี๋ยวนี้ และคนที่ไม่ทำตามคำสั่งของฉันต้องโดนลงโทษ ส่วนพวกเธอสองคนฉันจะจัดการขั้นเด็ดขาด ให้จำไว้เลยนะว่าที่สองคนนี้โดนเพราะเราเป็นต้นเหตุทั้งหมด"
"พ่อเลี้ยงจะทำอะไรพี่แมนกับพี่ฟ้าคะ พ่อเลี้ยงตอบใบบัวสิ พ่อเลี้ยง...."
หญิงสาวเอ่ยถามเสียงสั่นรู้สึกผิดกับพี่เลี้ยงของตัวเองทั้งสองคนมากเพราะความดื้อของเธอคนเดียวถึงทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนไปหมด ฟ้าเดินมากุมมือใบบัวเอาไว้ก่อนจะพาเดินออกไปจากตรงนั้นทันที เธอมองพ่อเลี้ยงแทนไทด้วยแววตาอ้อนวอนแต่เขาเลือกที่จะหลบสายตาไม่ยอมมองกลับเพราะไม่อยากใจอ่อนให้กับคนดื้อ เขาหันไปมองผู้จัดการแต่พนักงานคนอื่นที่ตอนนี้ก้มหน้าลงต่ำอย่างยอมรับชะตากรรม
"ส่วนผู้จัดการให้จำใบหน้านั้นไว้และจำไว้ด้วยว่าคนนั้นคือคุณหนูใบบัวน้องสาวของฉัน อย่าคิดที่จะทำอะไรเธอแม้แต่ปลายก้อย รู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ใช่คนใจดี"
เขาเอ่ยออกมาเสียงต่ำและมันเพียงพอที่จะทำให้คนที่ได้ยินขนลุกซู่ไปตามๆกัน เห็นเขายิ้มแย้มใจดีเบื้องลึกเขาเป็นคนเด็ดขาดและเอาจริงกับทุกเรื่อง อย่าได้คิดมีเรื่องกับเขาพอแล้วจะสงบสุข
"ขอโทษค่ะนายน้อย ฉันจะไม่ทำอีก"
"เคลียร์ทางนี้ด้วย ส่วนลูกค้าเลือกคนใหม่ซะฉันจะจ่ายในส่วนนั้นให้เอง"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ยังมีเอกสารมากมายที่ต้องทำจากนั้นค่อยจัดการกับเด็กดื้อที่เอาแต่ใจอย่างใบบัว เขาจะสั่งสอนเธอให้รู้ว่าไม่ควรดื้อกับคนอย่างเขาอีก
และเมื่อมาถึงที่ห้องทำงานเขาก็ไปนั่งเซ็นเอกสารและก็มีเสียงใบบัวดึงขึ้นมาไม่ขาดสาย
"พ่อเลี้ยงอย่าลงโทษพี่แมนกับพี่ฟ้าเลยนะคะใบบัวผิดเอง ลงโทษใบบัวคนเดียวนะคะ"
"เงียบ..."
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ ใบบัวทำหน้างอง้ำมองไปทางพ่อเลี้ยงอย่างน้อยใจ เขาจะเย็นชากับเธอเกินไปรึเปล่า ทำเหมือนเธอทำอะไรผิดร้ายแรงทั้งที่เธอแค่ลงไปเปิดโลกของตัวเองก็แค่นั้นเอง
เวลาต่อมา... พ่อเลี้ยงแทนไททำงานเสร็จก็พาใบบัวเดินทางกลับที่บ้านตลอดทางเต็มไปด้วยความเงียบ เขาไม่ยอมที่จะคุยกับใครเลยสักคนแม้กระทั่งลูกน้องของตัวเอง ท่าทางจะโกรธหนักมากจริงๆ
และเมื่อมาถึงเขาก็เดินลงจากรถพาใบบัวเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็พามาที่ห้องรับแขกและให้เธอสารภาพทุกอย่างที่ไปทำมาในวันนี้ให้คนในบ้านฟังทั้งหมด ทุกคนมองอย่างแปลกใจที่ใบหน้าเด็กทั้งสองคนดูไม่ยิ้มแย้มเลย
"อะไรกันแทนไทดูน้องทำไง"
"เล่าสิว่าไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้บ้าง เล่าให้หมดนะ"
เธอทำหน้าจะร้องไห้หันไปมองผู้ใหญ่ทั้งสามคนก่อนจะสารภาพออกมาจนหมดเปลือก เธอไม่ได้กลัวว่าจะถูกใครดุแต่สำหรับพ่อเลี้ยงเป็นกรณียกเว้นเพราะเธอแคร์เขามาก
"ใบบัวดื้อกับพ่อเลี้ยงค่ะ แอบลงไปชั้นล่างอีกแล้วจนพ่อเลี้ยงต้องตามหาเสียงานด้วยค่ะ ฮึก! พ่อเลี้ยงบอกว่าใบบัวเป็นภาระ ฮืออออ ใบบัวผิดเองค่ะพี่แมนกับพี่ฟ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย ใบบัวดื้อเองลงโทษใบบัวคนเดียวเถอะค่ะ"
เธอร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้นแต่ก็ยังปกป้องคนของตัวเองอยู่ สองคนนั้นไม่รู้เรื่องเธอดื้อเองเพราะฉะนั้นขอรับผิดเพียงคนเดียว ทุกคนไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะดูจากใบหน้าของลูกชายน่าจะโกรธมากแต่การด่าน้องสาวว่าเป็นภาระมันแรงเกินไปสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง
"ด่าน้องแรงไปรึเปล่า"
"แค่นี้ยังน้อยไปครับ พี่จะกักบริเวณเราห้ามก้าวขาออกจากบ้านเด็ดขาดจนกว่าจะกลับไทย"
"พ่อเลี้ยง!"
ใบบัวอึ้งไปเลยเมื่อถูกลงโทษด้วยวิธีกักขังแบบนี้ มาฮ่องกงทีหนึ่งเธอต้องได้ไปกินของที่ชอบ เดินเล่นตลาดที่ไปบ่อยๆแต่นี่ยังไม่ได้ไปไหนเลยถูกกักบริเวณเสียแล้ว
"ทำตามที่สั่งด้วยและหวังว่าคนบ้านนี้คงไม่เห็นผิดเป็นถูกนะครับ"
เขาเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทันทีทิ้งให้ใบบัวยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นและคล้อยหลังชายหนุ่มออกไป คุณแม่ก็รีบลุกขึ้นไปปลอบลูกสาวอย่างรวดเร็ว
"โอ๋ๆไม่ร้องนะลูกไม่ร้องนะ"
คุณแม่ดึงใบบัวไปกอดปลอบโดยมีคุณปู่คุณพ่อช่วยปลอบอีกแรง
"ไม่ร้องนะหลาน รอพี่เค้าอารมณ์เย็นลงหน่อยค่อยไปคุยดีมั้ย"
"ฮึก! ใบบัวเป็นภาระของพ่อเลี้ยงเหรอคะคุณปู่ ใบบัวสร้างปัญหาให้พ่อเลี้ยงมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
เธอร้องไห้เสียงสะอื้นอยู่ในห้องรับแขกส่วนพ่อเลี้ยงแทนไทเขาเดินออกมาก็ยืนอยู่หน้าประตูนิ่งเงียบฟังเสียงของใบบัวกำลังตัดพ้อเขากับผู้ใหญ่ เธออายุอานามก็ไม่ใช่น้อยแล้วโตจนจะเรียนจบควรรู้ว่าตัวเองต้องทำตัวยังไงวางตัวแบบไหน ไม่ใช่เล่นซนเหมือนเด็กสร้างความลำบากใจให้คนไปทั่ว
"พี่ต้องทำแบบนี้ไม่อย่างนั้นเราไม่โตสักที"
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ก็รู้ว่าตัวเองพูดแรงมากและเธอคงจะเสียใจสุดแต่เขาก็คิดว่าตัวเองทำถูกแล้วที่ทำแบบนี้ เธอควรได้รับบทเรียนการกระทำครั้งนี้บ้างเพื่อที่จะไม่ทำอีก
หลายวันต่อมา...
ใบบัวนั่งกอดเข่าอยู่ในสวนกลางบ้านสายตามองออกไปอย่างเหม่อลอย หลายวันมานี้พ่อเลี้ยงไม่มาคุยกับเธอเลยออกไปทำงานทุกวันแทบไม่มีเวลาเจอที่บ้าน และเธอก็ไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งนั้นเอาแต่เงียบบางครั้งก็ร้องไห้หนักเพราะพ่อเลี้ยงแทนไทไม่ยอมยกโทษให้สักที
"ไปทำขนมมั้ยลูกแม่ให้แม่บ้านเตรียมของให้"
"ไม่เอาค่ะใบบัวไม่อยากทำ ใบบัวอยากคุยกับพ่อเลี้ยงค่ะ ฮึก! พ่อเลี้ยงโกรธใบบัวมากเลยเหรอคะไม่มาหากันเลย"
เธอปาดน้ำตาร้องไห้ออกมาอีกครั้ง คุณแม่สงสารลูกสาวมากและรายนั้นก็ใจแข็งเกินไปไม่ยอมใจอ่อนมาหาน้องเลย กลับจากทำงานก็เข้าห้องนอนเช้าก็ออกไปแทบไม่เจอกันเลย
"พี่เค้างานยุ่งหรอก เดี๋ยวงานเสร็จก็มาหาเองแหละ"
"ไม่จริงหรอกค่ะพ่อเลี้ยงโกรธใบบัว ฮืออออ"
ทางด้านของพ่อเลี้ยงแทนไทเขามาทำงานอย่างเช่นปกติกับคุณพ่อและคุณปู่ ระหว่างที่นั่งในรถคุณปู่ก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อนคนแรก
"ไม่คิดจะคุยกับน้องเหรอไง ทำแบบนี้ใบบัวเสียใจมากนะแกก็รู้ว่าน้องแคร์ความรู้สึกของแกขนาดไหนทำไมถึงไม่ให้อภัยใบบัวสักที"
"เอาไว้ก่อนครับให้สำนึกผิดไปก่อน ผมยังมีงานต้องทำ"
"ระวังนะจากแคร์จะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเฉยชา ถึงตอนนั้นจะมาเรียกร้องอะไรไม่ได้ทั้งนั้น"
เขาหันไปมองคุณพ่อก่อนจะคิดตามคำพูดของท่าน แต่แล้วทำไมเขาจะต้องสนใจด้วยล่ะว่าเธอจะแคร์เขารึเปล่า ไม่อยากแคร์ก็ไม่ต้องแคร์สิไม่เห็นสนใจเลย...
- ผู้เขียน
