Chapter 19
1210 คำ
หลังจากที่ไปสมัครฝึกงานเรียบร้อยหลังจากนั้นใบบัวก็กลับไปเรียนหนังสือต่อ ส่วนพ่อเลี้ยงก็ได้ร่วมทำธุรกิจกับเสี่ยหมีเกี่ยวกับการค้าไม้เสี่ยหมีใช้คอนเนคชั่นของพ่อเลี้ยงแทนไทที่รู้จักคนใหญ่คนโตไปใช้ในทางที่ผิดโดยที่เขาไม่รู้เลย
"เรื่องเงินปันผลเริ่มเดือนหน้าเป็นต้นไปนะครับพ่อเลี้ยง"
"ผมยังไงก็ได้ครับไม่ได้รีบเร่งอะไร ถ้าอย่างนั้นฝากงานทางนี้ด้วยนะครับผมต้องไปดูแลไร่ต่อ"
"ไม่ต้องห่วงนะครับทางนี้ผมจัดการเอง"
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปส่งพ่อเลี้ยงแทนไทขึ้นรถเพื่อขับออกไป เขาหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาลูกน้องก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
"คืนนี้ส่งไม้พะยูงได้เลยแล้วก็อ้างว่าเป็นสินค้าของพ่อเลี้ยงแทนไทแค่นี้มันก็ไม่ตรวจเราแล้ว"
เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์สำหรับพ่อเลี้ยงแทนไทเขาเป็นคนที่เครดิตค่อนข้างดีสำหรับพวกตำรวจและถ้าเจอด่านและรู้ว่าเป็นธุรกิจของพ่อเลี้ยงไม่ค่อยมีใครตรวจและสามารถปล่อยผ่านไปได้เลย
"เท่านี้งานก็ราบรื่นไม่มีอะไรต้องกังวล หึ"
พ่อเลี้ยงแทนไทเดินทางไปที่มหาวิทยาลัยของใบบัวซึ่งวันนี้เขาบอกเธอว่าจะไปรับกลับบ้านด้วยตัวเอง จริงๆเธอก็แค่เคลียร์งานที่เหลือเท่านั้นก็เลยเลิกไมค่อยเป็นเวลาเท่าไหร่
"พ่อเลี้ยงนัดคุณหนูใบบัวที่ไหนครับ"
"หน้าคณะเลยขับเข้าไป"
เขาหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาหญิงสาวและไม่นานเธอก็รับสายเหมือนรออยู่แล้ว
(มาถึงแล้วเหรอคะพ่อเลี้ยง)
"ถึงแล้วมาหาพี่สิ"
(ได้ค่ะ)
ใบบัวกดวางสายก่อนจะลุกขึ้นหยิบของทุกอย่างขึ้นมาถือไว้ในมือบอกลาเพื่อนๆที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะด้วยกัน
"เรากลับก่อนนะพ่อเลี้ยงมารับแล้ว"
"พี่ชายแกเนี่ยน่ารักจังเลยนะ มารับมาส่งทุกวันฉันก็อยากมีพี่ชายแบบพ่อเลี้ยงบ้างจัง"
"นั่นสิอยากได้อะไรก็ได้ อยากกินอะไรก็ได้กินทำไมแกถึงโชคดีแบบนี้เนี่ย"
ใบบัวยิ้มกว้างออกมาไม่ปฏิเสธเพราะสิ่งที่เพื่อนพูดมามันเป็นความจริงทุกอย่าง พ่อเลี้ยงตามใจเธอสารพัดถึงแม้เขาจะปากแข็งเย็นชามเสมอแต่เขาปกป้องเธอห่วงใยมาตลอด
"กลับแล้วนะ"
"จ้า... เจอกันนะ"
"อื้ม เจอกันจ้ะ"
ใบบัวรีบวิ่งไปหาพ่อเลี้ยงที่รถโดยพี่แมนและพี่ฟ้ากลับไปก่อน ที่นี่มหาวิทยาลัยปลอดภัยที่สุดไม่มีใครมายุ่งวุ่นวายกับเธอได้หรอกพวกเขาจึงไม่ได้มาตามเฝ้าเหมือนออกไปข้างนอก ลูกน้องของพ่อเลี้ยงเห็นเธอก็เปิดประตูรถทันที เธอเข้าไปข้างในสวมกอดพ่อเลี้ยงด้วยความคิดถึง
"คิดถึงพ่อเลี้ยงจังเลยค่ะ"
พ่อเลี้ยงแทนไทโอบเอวหญิงสาวก่อนจะดึงเธอมาซบแนบอก ช่วงหลังเขาตัวติดเธอบ่อยไม่ค่อยออกไปไหนกลัวเธอจะเหงา
"คิดถึงเหมือนกันค่ะ เป็นยังไงบ้างเรียบร้อยดีมั้ย"
"เรียบร้อยดีค่ะ เดี๋ยวก็ต้องไปฝึกงานกับพี่นับดาวแล้วเธอใจดีมากเลยนะคะแล้วก็เก่งมากเลยด้วยใบบัวชอบพี่เขาค่ะ"
"ดีแล้วที่ใบบัวมีความสุขจะได้ทำงานกับคนเก่งๆตั้งใจทำงานหน่อยนะ"
"ค่ะ"
เขาลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู ใบบัวเป็นจุดอ่อนเดียวของเขาที่น่าเป็นห่วงที่สุดเพราะเธอบอบบางปกป้องตัวเองไม่ได้และเขารักเธอมาก ทุกอย่างต้องปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอและรู้สึกว่าช่วงหลังเหมือนเขาจะเป็นที่เพ่งเล็งของใครหลายฝ่ายยิ่งมาทำธุรกิจกับเสี่ยหมีเขารู้สึกว่าถูกคนหมั่นไส้เยอะมาก
"มาร์คบอกว่าพ่อเลี้ยงทำธุรกิจกับคุณพ่อของเขาเหรอคะ"
"อืม... ทำโรงค้าไม้รู้สึกว่าเรากับลูกชายเสี่ยหมีจะคุยกันบ่อยไปนะ ทำไมเหรอสนิทกันมากเลยเหรอไง"
พ่อเลี้ยงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ยิ่งกับผู้ชายไม่ว่าจะเป็นคนไหนเขาก็ไม่ชอบทั้งนั้น เขาต้องการให้ใบบัวอยู่กับเขาแค่คนเดียวเท่านั้นและผู้ชายหน้าไหนห้ามมายุ่งกับผู้หญิงของเขาด้วย
"ก็เป็นเพื่อนกันนี่คะก็ต้องคุยกันสิ"
"เป็นแบบนี้พี่ก็รู้สึกแย่นะ เด็กคนนั้นอายุยังน้อยยังหนุ่มยังแน่นส่วนพี่อายุเยอะกว่าใบบัวเป็นสิบปี รู้สึกว่าตัวเองแก่ยังไงไม่รู้ไม่เหมาะสมกับเด็กอย่างใบบัวเลย"
พ่อเลี้ยงตัดพ้ออย่างรู้สึกแย่ที่เขาไม่ได้อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอแถมยังทำงานยุ่งไม่มีเวลาเหมือนผู้ชายอีกคนที่เขาเรียนด้วยกัน ความคิดความอ่านก็ไม่คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องบอกตามตรงเขาก็มีแอบคิดว่าใบบัวจะเบื่อเขาแล้วไปชอบผู้ชายรุ่นเดียวกันรึเปล่าทั้งที่อายุวัยแบบเขาไม่ควรคิดถึงเรื่องนี้เลยแท้ๆ
"แต่ใบบัวชอบคนแก่น้า คนแก่ใจดีตามใจใบบัวทุกอย่างเลย"
หญิงสาวยื่นมือไปจิ้มแก้มชายหนุ่มอย่างแกล้งหยอก พ่อเลี้ยงได้ยินแบบนั้นก็อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหอมแก้มหญิงสาวอย่างหมั่นเขี้ยว
"ปากหวานนะเด็กคนนี้"
"พูดเรื่องจริงนี่นาแล้วอีกอย่างใบบัวไม่ได้ชอบมาร์คค่ะถึงแม้ว่าเพื่อนจะแซวกันเยอะมากก็เถอะแต่ยังไงใบบัวก็ไม่มีทางชอบเพราะในหัวใจดวงนี้มันมีแต่พ่อเลี้ยงเต็มไปทุกห้องเลย"
เธอดึงมือชายหนุ่มมาจับหน้าอกของตัวเอง พ่อเลี้ยงรีบดึงเธอเข้ามากอดก่อนจะกระซิบเสียงหวาน
"ยัยเด็กแสบไม่ต้องไปกินข้าวแล้วล่ะมั่งสงสัยได้กลับไปกินอย่างอื่นแทนข้าว"
"กินอะไร พ่อเลี้ยงลามก"
ใบบัวหน้าแดงก่ำตีหน้าอกพ่อเลี้ยงหลายทีอย่างเขินอาย แล้วมาพูดอะไรในรถที่มีลูกน้องของเขาอยู่ด้วย ตอนนี้เธอเขินจนทำหน้าไม่ถูกแล้วเนี่ย
"ก็กินขนมไง แหนะคิดอะไรลามก"
"สาบานว่านึกถึงขนม ชิ ไม่คุยด้วยแล้ว"
ทั้งสองคนหยอกล้อกันไปมาอย่างมีความสุขโดยที่ลูกน้องของเขาแอบอมยิ้มทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่เจ้านายคุยกัน เขาเป็นคนที่สนิทกับพ่อเลี้ยงมากที่สุดไม่ค่อยเห็นเขายิ้มเต็มใบหน้าแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่ที่คุณหนูใบบัวมาอยู่ด้วยเหมือนทำให้เขามีมุมอ่อนโยนมากขึ้นและคิดไตร่ตรองก่อนจะทำอะไรทุกอย่างเสมอ
"แล้วตกลงจะกินอะไร"
"อะไรก็ได้ค่ะใบบัวตามใจพ่อเลี้ยงเลย"
"ถ้างั้นไปกิน...ที่ห้องนอนมั้ย"
เขาลากเสียงยาวพูดให้หญิงสาวคิด ใบบัวยื่นมือไปบีบแก้มเขาอย่างหมั่นไส้ ชอบแกล้งเธอแบบนี้เสมอเลยและมันก็ได้ผลทุกครั้ง ใบหน้าสวยเขินหน้าแดงมันทำให้น่ามองมากและเขาชอบเธอที่เป็นแบบนี้แหละ...
"ห้ามพูดนะพ่อเลี้ยง"
- ผู้เขียน
