บทที่ 4
1175 คำ
ได้ยินเช่นนั้น ชาครียาก็หลุบสายตามองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเรือนเล็ก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยค้านบิดาเพื่อแก้ต่างให้กับตนเอง
“หนูไม่ได้มาช้าถึงเพียงนั้นนะคะ จากมหาวิทยาลัยมาถึงที่บ้าน หนูใช้เวลาขับรถแค่สามสิบนาทีเองนะคะคุณพ่อ”
“หยุด! อย่ามาเถียงฉัน สามสิบนาที หรือหนึ่งชั่วโมง ฉันก็ถือว่ามาช้าทั้งนั้น” ดอนโลเรนซายกมือชี้หน้า ตะคอกด่าลูกสาว
ชาครียากัดเม้มเรียวปากไว้แน่น หลุบสายตาลง เธอเป็นคนผิดเสมอในสายตาของบิดา
“คุณพ่อมีเรื่องด่วนอะไรหรือคะ ถึงได้เรียกหนูกลับบ้านกะทันหัน”
ชาครียาเอ่ยถามหลังจากเงยหน้าขึ้นมองบิดาด้วยแววตาเรียบเฉย พยายามปิดบังความเสียใจไว้ เพราะบิดาไม่คิดจะให้เธอเข้าไปในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ ยังคงยืนคุยกับเธออยู่หน้าบ้านเช่นเดิม
ดอนโลเรนซากวาดสายตามองลูกสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า กระตุกยิ้มเย็น ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงซึ่งเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เมื่อต้องพูดถึงว่าที่ดอนคนใหม่
“ฉันต้องการให้แกไปแบล็คเมล์ไอ้ลูฟร์”
ชาครียาเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง นิ่งเงียบไปนานหลายนาที เอ่ยถามบิดาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“อะ...อะไรนะคะ จะให้หนูไปแบล็คเมล์คุณ...คุณลูฟร์”
“ใช่ ที่แกได้ยินนั้นถูกต้องแล้ว ฉันต้องการให้แกทำอย่างที่ฉันบอกไป”
ดอนโลเรนซาย้ำคำเสียงห้วน แผนการทำลายลูฟร์ผุดขึ้นในหัวสมองทันทีที่ได้ยินตาเฒ่ารอสโซบอกว่าจะเลือกดอนคนใหม่ในวันนี้
แค่เพียงเอ่ยถึงชื่อของลูฟร์ คาดิโอร์ มาเฟียเลือดร้อน ซึ่งหล่อเหลาอย่างหาตัวจับได้ยาก อีกทั้งยังเย่อหยิ่ง ยโส ทะนงตน ทว่าสาวๆ ทั่วทั้งกรุงโรมและอิตาลี ต่างก็ใฝ่ฝันอยากตกอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียผู้นี้เหลือเกิน ใบหน้างามของชาครียาก็แดงซ่าน อาการร้อนวูบวาบแล่นงานทั่วเรือนกาย เพราะเธอก็เป็นหนึ่งในสาวๆ ที่อยากตกอยู่ในอ้อมกอดของลูฟร์เช่นเดียวกัน
“ทำไมคุณพ่อต้องให้หนูทำแบบนั้นด้วยค่ะ”
ชาครียาสะกดความรู้สึกที่ตนเองมีต่อลูฟร์ไว้ ในหัวสมองเต็มไปด้วยความสงสัย ว่าบิดาจะให้เธอไปแบล็คเมล์ลูฟร์ด้วยวิธีใด และทำไมท่านต้องทำเช่นนั้นด้วย
“แกไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผล ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ”
ดอนโลเรนซาเค้นเสียงห้าม พลางกวักมือเรียกให้ลูกสาวขยับเข้ามาใกล้ตนเอง
“มาใกล้ๆ ฉันจะบอกว่าแกต้องทำอย่างไร สำหรับการสร้างสถานการณ์แบล็คเมล์ไอ้ลูฟร์ในครั้งนี้”
ชาครียาจำต้องทำตามคำสั่งของบิดา ก้าวเท้าไปหยุดยืนไม่ห่างจากบิดามากนัก รอฟังคำสั่งที่ท่านจะบังคับให้เธอต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ
“คุณพ่อจะให้หนูทำยังไงคะ”
ดอนโลเรนซาแสยะยิ้ม ดวงตาแข็งกร้าวเมื่อนึกถึงลูฟร์แล้วเอ่ยบอกลูกสาวว่า
“แกต้อง...”
ชาครียาถึงกับผงะตัวเซ เมื่อได้ยินแผนการแบล็คเมล์มาเฟียเลือดร้อนที่บิดาได้เอ่ยบอกออกมา แค่เพียงได้ยินประโยคแรกจากปากของบิดา หญิงสาวก็ถึงกับตัวชา หัวสมองเต็มไปด้วยความมึนงง คำพูดในตอนท้ายของบิดาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา จำไม่ได้ว่าบิดาสั่งว่าอย่างไรบ้าง
“เข้าใจที่ฉันสั่งแล้วใช่ไหม ชาครียา”
ดอนโลเรนซาเค้นเสียงถาม หลังจากเอ่ยบอกแผนของตนเองไปแล้ว แต่ชาครียาเอาแต่นิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรออกมา
ชาครียาส่ายหน้าช้าๆ หัวสมองสั่งให้ผู้เป็นเจ้าของปฏิเสธการทำตามคำสั่งของบิดา
“ไม่! หนูไม่ทำ หนูไม่ทำเด็ดขาด”
และนี่! ก็คือผลการตอบแทนที่ชาครียาได้รับจากการปฏิเสธบิดา
เพียะ! เพียะ!
ใบหน้ารูปไข่ไม่ได้เป็นที่ระบายความโกรธของบิดาแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ดอนโลเรนซาตบลงไปบนใบหน้าของลูกสาวถึงสองครั้งด้วยกัน แรงปะทะของฝ่ามือใหญ่ ทำเอาร่างบางระหงถึงกับเซถลาไม่ต่างจากนกปีกหัก ทรุดฮวบกองอยู่กับพื้น ใบหน้างามปรากฏรอยฝ่ามือทั้งห้า เลือดแดงฉานไหลกบปากตามรอยปริแตกตรงมุมปาก
ชาครียาเต็มไปด้วยความตกใจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะถูกบิดาทำโทษด้วยวิธีนี้ หญิงสาวพยายามเช็ดคราบเลือด ขณะเอ่ยถามบิดาเสียงสั่น
“คุณพ่อ! ทำไมต้องตบหนูด้วย”
“ฉันตบหน้าแก เพื่อเป็นการทำโทษที่แกปฏิเสธคำสั่งของฉัน”
ดอนโลเรนซาตอบเสียงห้วน โทสะแล่นทั่วตัว ขณะเดินเข้าหาร่างเล็กของลูกสาวที่ยังคงนั่งคลุกฝุ่นอยู่กับพื้น
“ถ้าหากแกยังคิดปฏิเสธไม่ทำตามที่ฉันต้องการ แกก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตอยู่อีก”
“คุณพ่อ!” ชาครียาร้องเสียงหลง นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำนี้จากบิดา
“ลุกขึ้น นังชาครียา แกต้องทำตามแผนของฉันเดี๋ยวนี้”
ดอนโลเรนซาคว้าต้นแขนเล็กของลูกสาว กระชากร่างบางให้ลุกขึ้นโดยไม่ปรานีปราศรัย ไม่สนใจเสียงร้องเพราะความเจ็บของลูกสาว และก่อนชาครียาจะระวังตัว เสื้อตัวสวยของเธอก็ถูกบิดาจับฉีกออกจากกัน จนกระดุมเสื้อหลุดออกจากรังดุมทุกเม็ด
แคว๊ก!
“กรี๊ดดด!!!”
ชาครียาหวีดเสียงร้องด้วยความตกใจ ยกมือปัดแขนของบิดา กำลังจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกมือหยาบคว้าเส้นผมกระชากร่างบางให้ถลากลับมาอยู่ที่เดิม
“ต้องทำให้สมบทบาทหน่อย นังชาครียา”
ว่าแล้วดอนโลเรนซาก็วางมือลงไปบนศีรษะเล็ก ขยี้มือแรงๆ จนกระทั่งเส้นผมยาวนุ่มสลวยแตกกระเซิงดูยุ่งเหยิงไปทั้งหัว เมื่อสร้างสถานการณ์เรียบร้อยแล้ว ก็ผลักร่างเล็กของลูกสาวให้ถอยออกห่าง จ้องมองคนตรงหน้าเขม็ง ก่อนจะแหงนศีรษะปล่อยเสียงหัวเราะน่าสะพรึงกลัวกับผลงานของตนเอง
“ฮ่าๆๆ นังชาครียา แบบนี้ค่อยดูสมบทบาทหน่อยว่ามึงเพิ่งถูกฟัดมาหยกๆ”
ชาครียาร้องไห้โฮ มือเล็กสั่นเทารวบตัวเสื้อเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตแดงก่ำนองไปด้วยหยาดน้ำตา จ้องมองบิดาด้วยความเจ็บปวดเสียใจ
“ทำไม...ทำไม...คุณพ่อถึงทำกับหนูแบบนี้คะ”
ดอนโลเรนซาไม่สนใจร่างเล็กที่สะอื้นร้องไห้จนตัวสั่นโยน ไม่มีความเมตตาให้กับลูกสาว เพื่อความยิ่งใหญ่บนเส้นทางของมาเฟียแล้ว เขาสามารถทำได้ทุกอย่าง
“หุบปาก! ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้”
“ไม่! หนูไม่ไป”
ชาครียาพยายามจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกบิดาตามจับไว้ได้ ก่อนจะจับยัดเข้าไปในรถยนต์
- ผู้เขียน
