เช้าวันต่อมา
บ้านลิเคียว
ไม่ได้โทรมา... ที่เขาบอกว่าจะโทรไม่ได้โทรและแน่นอนว่าฉันรอ รอทั้งคืนด้วยความเครียดต่างๆนาๆกลัวว่าเขาจะใจอ่อนให้กับเธอคนที่เขารักมาโดยตลอด ฉันรอด้วยความกังวลและสรุปว่าต้องพึ่งพาบุหรี่เหมือนเคยและยิ่งสูบแม่งยิ่งคิดมากมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ยิ่งสูบยิ่งนึกถึงเขาที่คอยห้ามมันแต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้างกัน
เมื่อนาฬิกาฉันมองเวลาที่บอกว่าใกล้เวลาไปเรียนแล้วและฉันก็อาบน้ำและแต่งตัวรอเขามารับไปเรียน รอ จนใกล้เวลาเข้าเรียนแต่เขาก็ไม่มา... ใจฉันเริ่มเสียอีกครั้ง ไม่โทร ไม่ไลน์หา และไม่มารับ สรุปการเดินทางวันนี้ฉันต้องนั่งรถเมย์ไปเรียนและไม่รู้ว่าความซวยห่าเหวอะไร วันนี้อาจารย์ที่สอนแลกคาบกับอาจารย์ไฉไล บอกเลยว่าถ้าวันนี้พูดไม่เข้าหูไม่ไว้แน่ๆ กูเรียนใหม่ก็ได้ไม่รีบ เหอะ!
มหาวิทยาลัย S
ฉันเดินเข้าเรียนด้วยอาการเซ็งเกินร้อยเพราะเริ่มไม่ไห
