37
ความเจ็บปวดทั้งด้านร่างกายและจิตใจที่มีอยู่ในความรู้สึกของมายา ส่งผลให้เธอไม่อยากจะขยับเขยื้อนกายที่เจ็บระบมไปทั่วเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่เอี้ยวตัวเท่านั้น ใจกลางร่างกายเจ็บแปลบขึ้นมาทันที ผิวกายของเธอก็เช่นกันเขียวจ้ำกระจายไปทั่ว มีทั้งรอยไรฟันที่ขบกัด รอยดูดเม้มที่ลำคอและทุกทีที่เขาสามารถฝากรอยเอาไว้ได้ เสียงไขกุญแจที่คล้องเอาไว้หน้าห้อง บานประตูเปิดออกกว้างร่างของบัวเผื่อนเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับถาดอาหารที่อยู่ในมือ
“คุณยาลุกขึ้นทานข้าวก่อนนะคะ สายแล้ว” บัวเผื่อนพูดไปน้ำตาจะไหลไป เมื่อเห็นสภาพของมายา ตามแขนและเนินอกเต็มไปด้วยรอยจ้ำและรอยฟันกัด น่าเวทนายิ่งนัก มายาอยากจะลุกแต่เธอลุกไม่ขึ้น ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับเขยื้อนร่างกาย ได้แต่มองดูถาดอาหารที่วางไว้ที่หัวเตียง สายตาของมายามองเห็นเศษกระดาษที่ถูกฉีกละเอียดนิ่ง เหมือนบัวเผื่อนจะรู้ว่ามายาสงสัยว่าเศษกระดาษที่กองไว้คืออะไร
“กระดาษกองน
